merhaba anne adayları :) ben 32. haftama giriyorum, önceleri "aman ilk insandan beri doğum gerçekleşiyor ben de yaparım" diyip duruyordum kendime, korkmuyordum. ama doğum yaklaştıkça tabi bendeki o cengaverlik gittiiiii, ıslak kedi gibi kenarlarda köşelerde derin derin düşünmeye başladım
tabi bunda eşimin şehirdışında olması, geceleri evde yalnız kalmam, günlerimi yalnız geçirmem, yaşadığım şehirde eşimden başka kimsemin olmayışı da büyük bir etken. :2:
o kadar sıkıldım ki, o kadar yalnızım ki, bazen bebeğimi üzdüğümü bilsem de tutamıyorum, ağlıyorum yalnızlıktan
biliyorum bebeğim karnımda, yalnız değilim, dua ediyorum hep ama yine de tek başıma doğurma ihtimalim her zaman aklımı karıştırıyor...
eşi, ailesi yanında olan, eşi akşam eve gelen anneler, o kadar şanslısınız ki...Bence korkmayın, destekçilerinizin olmasının, onların iyi yöndeki tavırlarının doğumu ciddi oranda kolaylaştırdığını okumuştum. İnşallah sağsalim elimize alalım evlatlarımızı, Allah doğumlarımızı kolaylaştırsın inşallah :)