Doğum sonrası depresyon mu?

Lotus22 · Cuma 12:40

Merhabalar,
34 yaşında, 57 günlük anneyim. Bebeğimi çok istedik, 3.tüp bebek transferimde kavuşabildik. Yani mental olarak senelerdir hazır olduğumu düşünüyordum.
Eşimle çoook keyifli ve renkli hayatımız vardı ve bebeğimizi de buna dahil edeceğimizi düşünüyorduk. Fakat ben doğumdan beri çok yorgun ve karamsarım. Bebeğim hiç susmadan ağlıyor, kucağımdan inmiyor, başka yerde uyumuyor. Tuvalete bile kucağımda gidiyorum.
Uyanık olduğu ve ağlamadığı (genelde uyanıkken ağlıyor) saatlerde etkinlik yaptırayım, konuşmayı ihmal etmeyeyim vs diye koşturup duruyorum ve buna rağmen sanki bir şeyi eksik yapmışım gibi geliyor ve aşırı yetersiz hissediyorum kendimi. Çalışan biriydim şuan 7/24 evde perişan halde, haftasonu gelse de eşimle bir kahveye çıksak diye bakıyorum. Bebeğimi her şeyden çok seviyorum ama eski hayatımı özlemekten alamıyorum kendimi. Az önce yine bir ağlama krizinde onun sakinleştirmeye çalışırken “of çok pişmanım” diye bağırdım kendi kendime ve o kadar üzüldüm ki bunu dediğim için.. ne kadar uğraş verdim halbuki ona kavuşayım diye. Sizce depresyonda mıyım? Geçecek mi bunlar… nasıl baş edeceğimi şaşırdım..

Cucuthecatt · Cuma 14:09

Lotus22 .!.:
Merhabalar,
34 yaşında, 57 günlük anneyim. Bebeğimi çok istedik, 3.tüp bebek transferimde kavuşabildik. Yani mental olarak senelerdir hazır olduğumu düşünüyordum.
Eşimle çoook keyifli ve renkli hayatımız vardı ve bebeğimizi de buna dahil edeceğimizi düşünüyorduk. Fakat ben doğumdan beri çok yorgun ve karamsarım. Bebeğim hiç susmadan ağlıyor, kucağımdan inmiyor, başka yerde uyumuyor. Tuvalete bile kucağımda gidiyorum.
Uyanık olduğu ve ağlamadığı (genelde uyanıkken ağlıyor) saatlerde etkinlik yaptırayım, konuşmayı ihmal etmeyeyim vs diye koşturup duruyorum ve buna rağmen sanki bir şeyi eksik yapmışım gibi geliyor ve aşırı yetersiz hissediyorum kendimi. Çalışan biriydim şuan 7/24 evde perişan halde, haftasonu gelse de eşimle bir kahveye çıksak diye bakıyorum. Bebeğimi her şeyden çok seviyorum ama eski hayatımı özlemekten alamıyorum kendimi. Az önce yine bir ağlama krizinde onun sakinleştirmeye çalışırken “of çok pişmanım” diye bağırdım kendi kendime ve o kadar üzüldüm ki bunu dediğim için.. ne kadar uğraş verdim halbuki ona kavuşayım diye. Sizce depresyonda mıyım? Geçecek mi bunlar… nasıl baş edeceğimi şaşırdım..

Depresyon değil lohusalık, değişen hormonlar, bir canlının sorumluluğunu almak bunlar kolay şeyler değil. Bence ilk defa anne olan herkes mutlaka eski hayatını özlüyordur ama eski hayatınıza ne kadar çabuk veda ederseniz o kadar hızlı atlatırsınız. Bebekten önce ve bebekten sonra diye bir gerçek var

rutinler bozulacak anlık planlar yapılamayacak vs vs bunları kabul edip olumsuzları bir kenara bırakıp olumlu yönlere tutununca bi nebze daha kolay atlatılıyor bu dönem.

Lotus22 · Cuma 15:05

Teşekkür ederim. Elbette hayatımın eskisi gibi olmayacağını bebek planlarken de biliyor ve kabulleniyordum. Fakat yaşarken bu durumun biraz daha zorlu olduğunu görüyorum. Sadece eski hayatı özlemek değil aslında, bebeğime yetebiliyor muyum, eksik bir şey mi yapıyorum korkusu aklımdan çıkmıyor. Her şeyi vermek isterken bir şeyleri kaçırıyor muyum acaba diye düşünüyorum hep. Belki bu yüzden de hayatımı kendim zorlaştırıyorum. Bilmiyorum benzer durumu yaşayanlar var mıdır.. belki de yalnız olmadığımı ve sürecin normal olduğunu duymaya ihtiyacım var

Lotus22 · Cuma 15:06

Cucuthecatt .!.:
Depresyon değil lohusalık, değişen hormonlar, bir canlının sorumluluğunu almak bunlar kolay şeyler değil. Bence ilk defa anne olan herkes mutlaka eski hayatını özlüyordur ama eski hayatınıza ne kadar çabuk veda ederseniz o kadar hızlı atlatırsınız. Bebekten önce ve bebekten sonra diye bir gerçek var rutinler bozulacak anlık planlar yapılamayacak vs vs bunları kabul edip olumsuzları bir kenara bırakıp olumlu yönlere tutununca bi nebze daha kolay atlatılıyor bu dönem.

Teşekkür ederim. Elbette hayatımın eskisi gibi olmayacağını bebek planlarken de biliyor ve kabulleniyordum. Fakat yaşarken bu durumun biraz daha zorlu olduğunu görüyorum. Sadece eski hayatı özlemek değil aslında, bebeğime yetebiliyor muyum, eksik bir şey mi yapıyorum korkusu aklımdan çıkmıyor. Her şeyi vermek isterken bir şeyleri kaçırıyor muyum acaba diye düşünüyorum hep. Belki bu yüzden de hayatımı kendim zorlaştırıyorum. Bilmiyorum benzer durumu yaşayanlar var mıdır.. belki de yalnız olmadığımı ve sürecin normal olduğunu duymaya ihtiyacım var

matilda1 · Cuma 15:13

Lotus22 .!.:
Merhabalar,
34 yaşında, 57 günlük anneyim. Bebeğimi çok istedik, 3.tüp bebek transferimde kavuşabildik. Yani mental olarak senelerdir hazır olduğumu düşünüyordum.
Eşimle çoook keyifli ve renkli hayatımız vardı ve bebeğimizi de buna dahil edeceğimizi düşünüyorduk. Fakat ben doğumdan beri çok yorgun ve karamsarım. Bebeğim hiç susmadan ağlıyor, kucağımdan inmiyor, başka yerde uyumuyor. Tuvalete bile kucağımda gidiyorum.
Uyanık olduğu ve ağlamadığı (genelde uyanıkken ağlıyor) saatlerde etkinlik yaptırayım, konuşmayı ihmal etmeyeyim vs diye koşturup duruyorum ve buna rağmen sanki bir şeyi eksik yapmışım gibi geliyor ve aşırı yetersiz hissediyorum kendimi. Çalışan biriydim şuan 7/24 evde perişan halde, haftasonu gelse de eşimle bir kahveye çıksak diye bakıyorum. Bebeğimi her şeyden çok seviyorum ama eski hayatımı özlemekten alamıyorum kendimi. Az önce yine bir ağlama krizinde onun sakinleştirmeye çalışırken “of çok pişmanım” diye bağırdım kendi kendime ve o kadar üzüldüm ki bunu dediğim için.. ne kadar uğraş verdim halbuki ona kavuşayım diye. Sizce depresyonda mıyım? Geçecek mi bunlar… nasıl baş edeceğimi şaşırdım..

Evet depresyon gibi duruyor açıkçası uzman değilim ancak gözlemim bu şekilde. Daha çok yeni annesiniz zaten şuanda bunları hissetmeniz normal ancak eski sizle vedalaşmanız gerekiyor birçok anne bana katılır bu konuda diye düşünüyorum anne olduktan sonra öncelikleriniz zaman kavramınız sosyal hayatınız hatta aile içi ilişkileriniz bile değişecek. Alışmakta kabullenmekte zorluk çekmeye devam ederseniz muhakak destek alın lohusa depresyonu tedavi edilmediğinde daha da kötüye gider

Lotus22 · Cuma 15:20

matilda1 .!.:
Evet depresyon gibi duruyor açıkçası uzman değilim ancak gözlemim bu şekilde. Daha çok yeni annesiniz zaten şuanda bunları hissetmeniz normal ancak eski sizle vedalaşmanız gerekiyor birçok anne bana katılır bu konuda diye düşünüyorum anne olduktan sonra öncelikleriniz zaman kavramınız sosyal hayatınız hatta aile içi ilişkileriniz bile değişecek. Alışmakta kabullenmekte zorluk çekmeye devam ederseniz muhakak destek alın lohusa depresyonu tedavi edilmediğinde daha da kötüye gider

Peki mesela sizler böyle hissetmediniz mi? Yani sanki herkes doğum yaptığında her şey toz pembeymiş de bir tek ben zorlanıyormuşum ve beceremiyormuşum gibi geliyor. Dün iki arkadaşım geldi, çocuklu onlar da. ve onların çocuklarının bebeklik döneminde bu kadar ağlamadığını söylüyorlar. Bilmiyorum bebeğim zor bir bebek olduğu için de olabilir.

matilda1 · Cuma 15:32

Lotus22 .!.:
Peki mesela sizler böyle hissetmediniz mi? Yani sanki herkes doğum yaptığında her şey toz pembeymiş de bir tek ben zorlanıyormuşum ve beceremiyormuşum gibi geliyor. Dün iki arkadaşım geldi, çocuklu onlar da. ve onların çocuklarının bebeklik döneminde bu kadar ağlamadığını söylüyorlar. Bilmiyorum bebeğim zor bir bebek olduğu için de olabilir.

Canım seni üzmek istemiyorum ancak ben çok travmatik bir doğum yaşadım benim kızım 31 haftalık doğdu hem normal hem sezeryan doğum yaptım 8 cm açıklıkla mecburi sezeryan oldum. Hamileliğimin son 10 günü kanamalı geçti doktorlar yerinden bile kalkma dediler o yaşadığım 10 günü ömrüm boyunca unutamam kızım 1260 Gr doğdu ve tam 35 gün yoğun bakımda kaldı sonrasında 6 ay boyunca evden çıkmam yasaktı doktor kontrolü haricinde kızım ve ben evden çıkmadık eşim hastnede çalıştığı için işinden ayrılmak zorunda kaldı biz hem tek maaş hem 2 kg ya yeni ulaşmış bir bebekle kaldık :) ben tam 7 ay boyunca süt sağdım günde en az 5 en fazla 10 defa süt sağarak uykusuz kalarak aylar geçirdim kıyaslamak için söylemiyorum sordun diye anlatıyorum ve bir kere bile eski hayatım aklıma gelmedi çok yıprandım çok zorlandım atlatamadığım çok şey var halen . Eşim psikolojik tedavi gördü bir dönem ayrı evlerde kaldık derken derken bugün çok şükür bu durumdayız. Yani ben şu son yaşadığım 26 ayda hamileliğide katarsak 33 ayda neler gördüm geçirdim kendime göre Rabbime şükürler olsun diyorum her gün için bizi hastane kapılarında aylarca bekletmedi küçümsemek için demiyorum bak sakın böyle anlama ama kahve içmek vs bu tarz şeyler gerçekten tek derdin olsun şükür et haline bebeğin ağlama sebebi kolik olabilir gaz olabilir doymuyor olabilir sıcak olabilir alerjisi olabilir ama doktorların söylediği 1 şey daha var bak eğer anne stresli ise bebek bunu hisseder daha çok ağlar sana iyi gelen şeyleri yap ama eski hayatım nasıldı fikrini uzaklaştır kendinden yoksa o seni içine çeker . Daha diş dönemi gelecek emekleme dönme ek gıda neler neler var önünde gücünü toplamak için kendine ben çok iyi bir anneyim de bırak etkinlik saati rutin vs seni sıkan zor gelen şeyleri annelik içgüdüne güvenerek çöz korkma şuanda bağ kuruyorsunuz sen kendine güven ki bebeğin hissetsin. Ah canım benim ben doğumda evladımı görmedim sonrasında 12 saat görmedim ve hiç görmeden sütüm geldi şarıl şarıl sebebi ne biliyor musun Allah bana o gücü verdi sana da verdi ama sen yeni hayatına alışırsan o gücü keşfedeceksin

ahseva · Cuma 15:39

Lotus22 .!.:
Merhabalar,
34 yaşında, 57 günlük anneyim. Bebeğimi çok istedik, 3.tüp bebek transferimde kavuşabildik. Yani mental olarak senelerdir hazır olduğumu düşünüyordum.
Eşimle çoook keyifli ve renkli hayatımız vardı ve bebeğimizi de buna dahil edeceğimizi düşünüyorduk. Fakat ben doğumdan beri çok yorgun ve karamsarım. Bebeğim hiç susmadan ağlıyor, kucağımdan inmiyor, başka yerde uyumuyor. Tuvalete bile kucağımda gidiyorum.
Uyanık olduğu ve ağlamadığı (genelde uyanıkken ağlıyor) saatlerde etkinlik yaptırayım, konuşmayı ihmal etmeyeyim vs diye koşturup duruyorum ve buna rağmen sanki bir şeyi eksik yapmışım gibi geliyor ve aşırı yetersiz hissediyorum kendimi. Çalışan biriydim şuan 7/24 evde perişan halde, haftasonu gelse de eşimle bir kahveye çıksak diye bakıyorum. Bebeğimi her şeyden çok seviyorum ama eski hayatımı özlemekten alamıyorum kendimi. Az önce yine bir ağlama krizinde onun sakinleştirmeye çalışırken “of çok pişmanım” diye bağırdım kendi kendime ve o kadar üzüldüm ki bunu dediğim için.. ne kadar uğraş verdim halbuki ona kavuşayım diye. Sizce depresyonda mıyım? Geçecek mi bunlar… nasıl baş edeceğimi şaşırdım..

Yazınızı okuyunca sanki ben yazmışım dedim. :) Biz de bebeğimizi çok istedik 3 kaybımdan sonra çok şükür sağlıkla kucağımıza aldık. İlk 2 hafta çok iyiydi sonra gazdan ve biraz mizacından dolayı çok ağlayan bir bebekti. Günde 6 saat uyutmaya çalıştığımı biliyorum yatak odasında o gün hatta hapishane gibi hissetmiştim o odayı. Duygularınız çoook normal. Hızlıca alışın geçsin diye bir şey yok herkesin adaptasyon süreci farklı geride bıraktığı hayatı rahatlığı farklı. Merak etmeyin geçecek. Ağlamaları bitecek. Büyüdükçe kolaylaşacak. Uyku konusunda sizden ayrı uyumasını beklemeyin şu dönemde 4 aya kadar ağzınızın içinde uyuyacak

daha sonra yavaştan anca geçer yatağına filan. Şu anda daha 2 aylık sizi kendisinin bir uzvu sanıyor onu birey olarak düşünmeyin. O yüzden WC ye bile beraber ilk zamanlar mecburen

Lotus22 · Cuma 15:43

matilda1 .!.:
Canım seni üzmek istemiyorum ancak ben çok travmatik bir doğum yaşadım benim kızım 31 haftalık doğdu hem normal hem sezeryan doğum yaptım 8 cm açıklıkla mecburi sezeryan oldum. Hamileliğimin son 10 günü kanamalı geçti doktorlar yerinden bile kalkma dediler o yaşadığım 10 günü ömrüm boyunca unutamam kızım 1260 Gr doğdu ve tam 35 gün yoğun bakımda kaldı sonrasında 6 ay boyunca evden çıkmam yasaktı doktor kontrolü haricinde kızım ve ben evden çıkmadık eşim hastnede çalıştığı için işinden ayrılmak zorunda kaldı biz hem tek maaş hem 2 kg ya yeni ulaşmış bir bebekle kaldık :) ben tam 7 ay boyunca süt sağdım günde en az 5 en fazla 10 defa süt sağarak uykusuz kalarak aylar geçirdim kıyaslamak için söylemiyorum sordun diye anlatıyorum ve bir kere bile eski hayatım aklıma gelmedi çok yıprandım çok zorlandım atlatamadığım çok şey var halen . Eşim psikolojik tedavi gördü bir dönem ayrı evlerde kaldık derken derken bugün çok şükür bu durumdayız. Yani ben şu son yaşadığım 26 ayda hamileliğide katarsak 33 ayda neler gördüm geçirdim kendime göre Rabbime şükürler olsun diyorum her gün için bizi hastane kapılarında aylarca bekletmedi küçümsemek için demiyorum bak sakın böyle anlama ama kahve içmek vs bu tarz şeyler gerçekten tek derdin olsun şükür et haline bebeğin ağlama sebebi kolik olabilir gaz olabilir doymuyor olabilir sıcak olabilir alerjisi olabilir ama doktorların söylediği 1 şey daha var bak eğer anne stresli ise bebek bunu hisseder daha çok ağlar sana iyi gelen şeyleri yap ama eski hayatım nasıldı fikrini uzaklaştır kendinden yoksa o seni içine çeker . Daha diş dönemi gelecek emekleme dönme ek gıda neler neler var önünde gücünü toplamak için kendine ben çok iyi bir anneyim de bırak etkinlik saati rutin vs seni sıkan zor gelen şeyleri annelik içgüdüne güvenerek çöz korkma şuanda bağ kuruyorsunuz sen kendine güven ki bebeğin hissetsin. Ah canım benim ben doğumda evladımı görmedim sonrasında 12 saat görmedim ve hiç görmeden sütüm geldi şarıl şarıl sebebi ne biliyor musun Allah bana o gücü verdi sana da verdi ama sen yeni hayatına alışırsan o gücü keşfedeceksin

Gözlerim dolu okudum, çok güzel bir annesiniz rabbim bir daha yaşatmasın. mutlu, sağlıklı bir ömrünüz olsun evladınızla

tam anlatamadım aslında kahve içmeyi özlemek kadar küçük bir detay değil hissettiğim şey ama dedikleriniz biraz iyi geldi. Haklısınız bebeğime bunu hissettirmemen lazım, zaten böyle hissettiğim için çok suçluluk duyuyorum. umarım kısa sürede atlatırım

matilda1 · Cuma 15:50

Lotus22 .!.:
Gözlerim dolu okudum, çok güzel bir annesiniz rabbim bir daha yaşatmasın. mutlu, sağlıklı bir ömrünüz olsun evladınızla tam anlatamadım aslında kahve içmeyi özlemek kadar küçük bir detay değil hissettiğim şey ama dedikleriniz biraz iyi geldi. Haklısınız bebeğime bunu hissettirmemen lazım, zaten böyle hissettiğim için çok suçluluk duyuyorum. umarım kısa sürede atlatırım

Suçluluk duymayın eksik de yapabilirsiniz herşeyi tam mükemmel yapamayabilirsiniz kimse mükemmel olamaz . Anladım kahve sadece bir örnekti eğer nefes almak istiyorsanız alın çıkın dışarı bir ferahlayın bunu yaptığınız için de suçlu hissetmeyin. İnanın kimsenin kolay olmadı destek alabiliyorsanız alın eğer havalar iyise bebeği de alın çıkın evde durmayın bakkala da olsa gidin kanguru varsa kullanın beraber de ferahlayın . Öpüyorum sizi

Lotus22 · Cuma 16:10

ahseva .!.:
Yazınızı okuyunca sanki ben yazmışım dedim. :) Biz de bebeğimizi çok istedik 3 kaybımdan sonra çok şükür sağlıkla kucağımıza aldık. İlk 2 hafta çok iyiydi sonra gazdan ve biraz mizacından dolayı çok ağlayan bir bebekti. Günde 6 saat uyutmaya çalıştığımı biliyorum yatak odasında o gün hatta hapishane gibi hissetmiştim o odayı. Duygularınız çoook normal. Hızlıca alışın geçsin diye bir şey yok herkesin adaptasyon süreci farklı geride bıraktığı hayatı rahatlığı farklı. Merak etmeyin geçecek. Ağlamaları bitecek. Büyüdükçe kolaylaşacak. Uyku konusunda sizden ayrı uyumasını beklemeyin şu dönemde 4 aya kadar ağzınızın içinde uyuyacak daha sonra yavaştan anca geçer yatağına filan. Şu anda daha 2 aylık sizi kendisinin bir uzvu sanıyor onu birey olarak düşünmeyin. O yüzden WC ye bile beraber ilk zamanlar mecburen

Çooooook teşekkür ederim, gerçekten ihtiyacım şu “merak etmeyin geçecek” cümlesi galiba

Ahh ben de o günlere geleyim kolik bebek annelerine tam zamanlı destek vereceğim

gulaysedeniz · Cuma 16:35

Bi anne degilim ama, yasadıklarınızı ablamlardan yengemden biraz olsun biliyorum. Aslında sizin kaygılarınızı tetikleyen bebegin aglaması ve ona yetememe hissi. Bu yetersizlik hissine bebegin huzursuzlugu olduğu için ilk savunmamız eski hayatımızın akısına gitmek oluyor. Fakat bu durum gerçekten gecici. Zamanla bebeginizin ağlamaları azaldıkca bir düzene girdikçe daha rahat hissedeceksiniz. Size yardım edebilecek erkek tarafı kız tarafından kim varsa biraz olsun yardım ederse daha iyi hissedeceginize eminim...
Ben 37. Haftada ölü doğum yaptım. Hormonlarım ve vucudum kendine gelene kadar yetersiz hissetme kendimi suçlama gibi bir suru duyguya girdim. oysaki elimizden geleni yapıyoruz. bebek için gerisi biraz akışta olan şeyler,,, Emin olun bebeginize yeterli olduğunuzu kendinize hissettirdikçe daha rahat edeceksiniz. bazen görüyorum yeni doğum yapmış anneler bebegi sarıp sarmalayıp bebek arabasına koyup bi avm gezisi yada araba ile kücük şehir turu yapıyorlar. kücük kücük şeyler yaparsanız sizede bebege iyi gelebilir.
Siz ve bebeginiz sağlıkla günler geçirmeniz duası ile yureginizi ferah tutmaya calısın. Herşey bir gün geride kalacak. ve unutmayın siz iyi bir annesiniz. bebeginizin ihtiyaclarını fazlası ile karsılıyorsunuzdur.

ahseva · Cuma 17:16

Lotus22 .!.:
Çooooook teşekkür ederim, gerçekten ihtiyacım şu “merak etmeyin geçecek” cümlesi galiba Ahh ben de o günlere geleyim kolik bebek annelerine tam zamanlı destek vereceğim

Geçiyor geçiyor süreci psikolojik olarak bu kadar ağır geçirmeniz de normal. Tavsiyem sosyal medyadan uzak durmanız. Tamamen hayal ürünü çünkü oradaki bebekler de enerjisi asla tükenmeyen anneler de. Arkadaki desteklerden imkanlardan asla kimse bahsetmiyor. Benim eşim de annem de çok destek oldular hala da öyleler ona rağmen çok zorlandım çünkü fiziken bir günde anne olunuyor belki ama o kimliğin yerleşmesi kendine yer açması biraz sancılı bir süreç. Bu durumun çocuğunuza sevginizle asla alakası yok. Şahsen ben sağlığı mutluluğu için dünyaları veririm ama annelik kesintisiz bir mesai arada nefes almak istemek çok doğal.

Cucuthecatt · Cuma 17:28

Lotus22 .!.:
Teşekkür ederim. Elbette hayatımın eskisi gibi olmayacağını bebek planlarken de biliyor ve kabulleniyordum. Fakat yaşarken bu durumun biraz daha zorlu olduğunu görüyorum. Sadece eski hayatı özlemek değil aslında, bebeğime yetebiliyor muyum, eksik bir şey mi yapıyorum korkusu aklımdan çıkmıyor. Her şeyi vermek isterken bir şeyleri kaçırıyor muyum acaba diye düşünüyorum hep. Belki bu yüzden de hayatımı kendim zorlaştırıyorum. Bilmiyorum benzer durumu yaşayanlar var mıdır.. belki de yalnız olmadığımı ve sürecin normal olduğunu duymaya ihtiyacım var

Var tabi olmaz mı:) bebeğim ilk doğduğunda ben de aynı şeyleri yaşadım kimseye veremiyodum sürekli tetikteydim sürekli endişeliydim. Tam 3 ay bebeğim kucağımda oturur pozisyonda uyudum :) şimdi 15 aylık hala endişelerim var ama bu hiç bitmeyecek bence çünkü annelerimize sorsak onlar da bizim için hala endişeleniyolardır. Zamanla azalıyo umutsuz olma❤

Cucuthecatt · Cuma 17:31

Lotus22 .!.:
Peki mesela sizler böyle hissetmediniz mi? Yani sanki herkes doğum yaptığında her şey toz pembeymiş de bir tek ben zorlanıyormuşum ve beceremiyormuşum gibi geliyor. Dün iki arkadaşım geldi, çocuklu onlar da. ve onların çocuklarının bebeklik döneminde bu kadar ağlamadığını söylüyorlar. Bilmiyorum bebeğim zor bir bebek olduğu için de olabilir.

Bence bebeklik dönemlerini hatırlamıyo anneler

benim etrafımda yakın zamanda 4 5 arkadaşım anne oldu ve hepimiz aynı şeyleri yaşadık kesinlikle yalnız değilsin. Bebeğin de zorlanıyo dünyays adapte olmaya çalışıyor, vücudu daha tam olarak her şeyi yapamıyor o da zorlanıyor

Lotus22 · Cuma 18:31

Cucuthecatt .!.:
Bence bebeklik dönemlerini hatırlamıyo anneler benim etrafımda yakın zamanda 4 5 arkadaşım anne oldu ve hepimiz aynı şeyleri yaşadık kesinlikle yalnız değilsin. Bebeğin de zorlanıyo dünyays adapte olmaya çalışıyor, vücudu daha tam olarak her şeyi yapamıyor o da zorlanıyor

Evet ona da üzülüyorum zaten, onun işi benden daha zor

şu 3.ayda sanırım gaz durumu hafifliyormuş, umarım ona da bana da iyi gelir

Sadecefikrim · Cuma 21:14

Lotus22 .!.:
Merhabalar,
34 yaşında, 57 günlük anneyim. Bebeğimi çok istedik, 3.tüp bebek transferimde kavuşabildik. Yani mental olarak senelerdir hazır olduğumu düşünüyordum.
Eşimle çoook keyifli ve renkli hayatımız vardı ve bebeğimizi de buna dahil edeceğimizi düşünüyorduk. Fakat ben doğumdan beri çok yorgun ve karamsarım. Bebeğim hiç susmadan ağlıyor, kucağımdan inmiyor, başka yerde uyumuyor. Tuvalete bile kucağımda gidiyorum.
Uyanık olduğu ve ağlamadığı (genelde uyanıkken ağlıyor) saatlerde etkinlik yaptırayım, konuşmayı ihmal etmeyeyim vs diye koşturup duruyorum ve buna rağmen sanki bir şeyi eksik yapmışım gibi geliyor ve aşırı yetersiz hissediyorum kendimi. Çalışan biriydim şuan 7/24 evde perişan halde, haftasonu gelse de eşimle bir kahveye çıksak diye bakıyorum. Bebeğimi her şeyden çok seviyorum ama eski hayatımı özlemekten alamıyorum kendimi. Az önce yine bir ağlama krizinde onun sakinleştirmeye çalışırken “of çok pişmanım” diye bağırdım kendi kendime ve o kadar üzüldüm ki bunu dediğim için.. ne kadar uğraş verdim halbuki ona kavuşayım diye. Sizce depresyonda mıyım? Geçecek mi bunlar… nasıl baş edeceğimi şaşırdım..

Hayatınızda birçok şey aynı anda değişti ve küçücük, derdini anlatamayan bir canlı tamamen sizin sorumluluğunuza verildi. Yaşadığınız yetersizlik hissi anneliğin temel taşı. Hiç bilmediğiniz bir yolu yürüyorsunuz elinizden geleni yapıyorsunuz ama bir türlü doğru yöne gidip gitmediğinizi anlayamıyorsunuz. Bunlar tam olarak iyi anne olmaya çalışmanın belirtileri. Gerekli kuralları matematize ettikten sonra bebeğin ağlamasına takılmamaktan başka çareniz yok. Bebeğin şu an organları gelişiyor yese gaz, yemese gaz, uyumak istiyor uyuyamıyor ve bunların hiçbirinin sizle alakası yok. Böyle büyük bir değişimde tabi ki yıllardır bildiğiniz yer olan geçmişe sığınacak zihniniz. Bu sizi kötü/eksik anne yapmaz normal bir insan yapar. İşten eve yıkılıp, kesik kesik 24 saat görev dolu bir hayata geçtiğimde ben de dakika sayıp gün bitsin diye uğraşıyordum sizi çok iyi anlıyorum. Kendinizi suçlamayın. En zor yerleri ilk 4 ayın içinde çocuk büyütmenin. Çocuk büyüyünce derdi büyüyor derler, kesinlikle öyle değil. En bilinmez zaman olan ilk aylar en zoru kesinlikle. Size tavsiyem uygun bir taşıyıcı içinde mutlaka dışarı çıkın. Bebek Arabası olur, ayına uygun kanguru olur, sling olur. Ve son olarak kötü insanlar (anneler) kendini sorgulamaz, acaba bende sorun mu var diyorsanız çocuğunuz çok şanslı, kötü anne olma ihtimaliniz yok.

youthboomer · Cuma 21:25

80 günlük bir anne olarak çoğu yerini kendim yazmış gibi okudum. Yaşadığınız şeyler çok normal ve herkes yaşıyor. Eşim yalnız markete gitse gözüme batıyor çünkü ben yalnız istediğim an bir şey yapamıyorum diyorum. Çok yoruldum diyorum Ama sonra bebeğimin gözlerine baktığımda kendimi bu düşüncelerden dolayı kötü hissediyorum. Onun tüm dünyasının biz olduğumuz aklıma geliyor duygusallaşıyorum. Psikolojik olarak iyi zannediyordum kendimi ama pek iyi olmadığımı düşünmeye başladım.

UmayKaran · Dün 04:53

Lotus22 .!.:
Merhabalar,
34 yaşında, 57 günlük anneyim. Bebeğimi çok istedik, 3.tüp bebek transferimde kavuşabildik. Yani mental olarak senelerdir hazır olduğumu düşünüyordum.
Eşimle çoook keyifli ve renkli hayatımız vardı ve bebeğimizi de buna dahil edeceğimizi düşünüyorduk. Fakat ben doğumdan beri çok yorgun ve karamsarım. Bebeğim hiç susmadan ağlıyor, kucağımdan inmiyor, başka yerde uyumuyor. Tuvalete bile kucağımda gidiyorum.
Uyanık olduğu ve ağlamadığı (genelde uyanıkken ağlıyor) saatlerde etkinlik yaptırayım, konuşmayı ihmal etmeyeyim vs diye koşturup duruyorum ve buna rağmen sanki bir şeyi eksik yapmışım gibi geliyor ve aşırı yetersiz hissediyorum kendimi. Çalışan biriydim şuan 7/24 evde perişan halde, haftasonu gelse de eşimle bir kahveye çıksak diye bakıyorum. Bebeğimi her şeyden çok seviyorum ama eski hayatımı özlemekten alamıyorum kendimi. Az önce yine bir ağlama krizinde onun sakinleştirmeye çalışırken “of çok pişmanım” diye bağırdım kendi kendime ve o kadar üzüldüm ki bunu dediğim için.. ne kadar uğraş verdim halbuki ona kavuşayım diye. Sizce depresyonda mıyım? Geçecek mi bunlar… nasıl baş edeceğimi şaşırdım..

O kadar benzerini yaşadım ki 40 gün sürdü bunalımdaydım eski hayatıma özlem hiç susmayan bebek çok konuşan akrabalar hayattan soğumuştum bende çoğu zaman bıktım diyordum sonra vicdan azabı çekiyordum 2 aylık olduğunda bir nebze normale döndü oğlum Sanırım bende artık kabullendim hayatımı, şimdi 5 aylık ve iyi ki diyorum iyi ki var beni ben yaptı küllerimden doğurdu geçecek güzel anne geçecek gözlerine bakıp gülümsediğinde herşey geçiyor

Newmekan · Dün 10:44

Lotus22 .!.:
Merhabalar,
34 yaşında, 57 günlük anneyim. Bebeğimi çok istedik, 3.tüp bebek transferimde kavuşabildik. Yani mental olarak senelerdir hazır olduğumu düşünüyordum.
Eşimle çoook keyifli ve renkli hayatımız vardı ve bebeğimizi de buna dahil edeceğimizi düşünüyorduk. Fakat ben doğumdan beri çok yorgun ve karamsarım. Bebeğim hiç susmadan ağlıyor, kucağımdan inmiyor, başka yerde uyumuyor. Tuvalete bile kucağımda gidiyorum.
Uyanık olduğu ve ağlamadığı (genelde uyanıkken ağlıyor) saatlerde etkinlik yaptırayım, konuşmayı ihmal etmeyeyim vs diye koşturup duruyorum ve buna rağmen sanki bir şeyi eksik yapmışım gibi geliyor ve aşırı yetersiz hissediyorum kendimi. Çalışan biriydim şuan 7/24 evde perişan halde, haftasonu gelse de eşimle bir kahveye çıksak diye bakıyorum. Bebeğimi her şeyden çok seviyorum ama eski hayatımı özlemekten alamıyorum kendimi. Az önce yine bir ağlama krizinde onun sakinleştirmeye çalışırken “of çok pişmanım” diye bağırdım kendi kendime ve o kadar üzüldüm ki bunu dediğim için.. ne kadar uğraş verdim halbuki ona kavuşayım diye. Sizce depresyonda mıyım? Geçecek mi bunlar… nasıl baş edeceğimi şaşırdım..

Merhaba, o kadar benzer duygular yaşıyoruz ki... Ben de yeni doğum yaptım. Ve defalarca deneyerek tüp bebek tedavisi ile kavuştum bebeğime. Yorgun, enerjim yok ve karamsar hissediyorum. Sürekli ağlıyorum. Sonra da vicdan azabı duyuyorum. Ne zaman geçecek onu da bilmiyorum. Yalnız değilsiniz

Doğum sonrası depresyon mu?

Üye

Aktif Üye

Üye

Üye

Aktif Üye

Üye

Aktif Üye

🌈🌈🌈

Üye

Aktif Üye

Üye

Üye

🌈🌈🌈

Aktif Üye

Aktif Üye

Üye

Aktif Üye

Üye

Üye

🌟💫

Benzer Konular