Merhaba arkadaşlar,
2 ay önce doğum yaptım. Kendi isteğimle sezeryan oldum. Doğum olayından aşırı korktuğum için. Doğumum çok kötü geçti. Uyuşmadım. Belden aşağı uyuşturulacaktım uyuşmadım. Doğumun ortasında aşırı aşı çektiğimi farlettiklerinde uyutmaya çalıştılar uyumadım. Bütün doğum boyu afedersiniz kustum. Canlı canlı sezeryan oldum. Ölüyorum zannettim. Korkunçtu. Nadirde olsa bazı kadınlarda görülüyor dedi doktorum. Narkoza tepki gösteriyormuş kabul etmiyormuş vücut. Neyse öyle böyle derken geçti o günler. Fakat şuan kafayı yiyeceğimi düşünüyorum. Boşuna yaşıyormuşum gibi. Nasılsa dünyanın sonu geldi. Kızımla vakit geçirebilecekmiyim yeterince acaba. Ölürsem kızım napar. Herşey karanlık gözüküyor gözüme. Her an ölecekmişim gibi hissediyorum. Gözümle gördüğüm herşey korku filmlerindeki koyu renkler gibi. İçim bunalıyor. Nefes alamıyorum. Herşeye takıyorum. Bebeğim kolik. Ona bakamadığımı düşünüyorum. Ailem eşim sürekli telkin ediyorlar ama ben toparlayamıyorum. Sürekli kötü şeyler düşünüyorum. Eskisi gibi birdaha olamayacakmışım gibi hissediyorum. Kafasına asla birleşti takmayan biriydim şimdi herşeyi takıyorum. Evde duramıyorum nefes alamıyorum sanki. Dışarıda duramıyorum herkes üstüme üstüme geliyor. Ailem yanıma geliyor ben onların yanına gidiyorum asla yüzüm gülmüyor. İçimde sürekli bi sıkıntı. Ağlıyorum ağlıyorum rahatlayamıyorum.
Benim gibi şeyler yaşayan var mı ? Bu düşüncelere kapılan ama sonrasında düzelen. Lütfen iyi şeyler duymaya çok ihtiyacım var yardımcı olursanız çok memnun olurum
2 ay önce doğum yaptım. Kendi isteğimle sezeryan oldum. Doğum olayından aşırı korktuğum için. Doğumum çok kötü geçti. Uyuşmadım. Belden aşağı uyuşturulacaktım uyuşmadım. Doğumun ortasında aşırı aşı çektiğimi farlettiklerinde uyutmaya çalıştılar uyumadım. Bütün doğum boyu afedersiniz kustum. Canlı canlı sezeryan oldum. Ölüyorum zannettim. Korkunçtu. Nadirde olsa bazı kadınlarda görülüyor dedi doktorum. Narkoza tepki gösteriyormuş kabul etmiyormuş vücut. Neyse öyle böyle derken geçti o günler. Fakat şuan kafayı yiyeceğimi düşünüyorum. Boşuna yaşıyormuşum gibi. Nasılsa dünyanın sonu geldi. Kızımla vakit geçirebilecekmiyim yeterince acaba. Ölürsem kızım napar. Herşey karanlık gözüküyor gözüme. Her an ölecekmişim gibi hissediyorum. Gözümle gördüğüm herşey korku filmlerindeki koyu renkler gibi. İçim bunalıyor. Nefes alamıyorum. Herşeye takıyorum. Bebeğim kolik. Ona bakamadığımı düşünüyorum. Ailem eşim sürekli telkin ediyorlar ama ben toparlayamıyorum. Sürekli kötü şeyler düşünüyorum. Eskisi gibi birdaha olamayacakmışım gibi hissediyorum. Kafasına asla birleşti takmayan biriydim şimdi herşeyi takıyorum. Evde duramıyorum nefes alamıyorum sanki. Dışarıda duramıyorum herkes üstüme üstüme geliyor. Ailem yanıma geliyor ben onların yanına gidiyorum asla yüzüm gülmüyor. İçimde sürekli bi sıkıntı. Ağlıyorum ağlıyorum rahatlayamıyorum.
Benim gibi şeyler yaşayan var mı ? Bu düşüncelere kapılan ama sonrasında düzelen. Lütfen iyi şeyler duymaya çok ihtiyacım var yardımcı olursanız çok memnun olurum
