Doğum sonrası depresyon

kumral_melek

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
30 Mart 2007
13
0
86
Bursa
Uzmanlar doğum sonrası depersyonun "annelik hüznü" ile karıştırılmaması gerektiğini belirtiyor.Çevresel faktörler ve doğum sonrası vücutta oluşan hormonal değişiklikler, kadınlarda bazı psikolojik sorunların ortaya çıkmasına neden olabiliyor. Aileye katılacak yeni bireyin getireceği ek sorumluluklar gibi çevresel faktörlerin yanında, oluşan hormonal değişiklikler, kadınlarda doğum sonrası depresyona neden olabiliyor. Depresyonun genellikle doğumdan sonraki ilk haftalarda etkili olduğunu anlatan Uludağ Üniversitesi TıpFakültesi Psikiyatri Anabilim Dalı Başkanı Prof. Dr. Selçuk Kırlı, doğum sonrası depresyonunun aileye karşı sevgisizlik, sıkıntı, hayattan zevk alamama, çocuğu reddetme, hatta intihara kadar gidebilecek ciddi sorunlara yol açabileceğini ifade etti. Doğum sonrası depresyonunun, doğum yapan her kadında normal olarak görülen ''annelik hüznü'' ile karıştırılmaması gerektiğinin altını çizen Prof. Dr. Kırlı, şunları söyledi:

"Depresyon kişinin ilk doğumundan sonra oluştuysa, diğer doğumlarda da oluşabilir. Bu nedenle sonraki doğumlarda hazırlıklı olmak için hekimle temasta olmak gerek. Aileler, depresyonu (annelik hüznü) ile karıştırıyor ve önemsemiyorlar. (Kendiliğinden geçer) diye doktora başvurma gereği bile duymuyorlar. Oysaki bu çok yanlış davranış. Doğum sonrası depresyonu kendiliğinden geçmez. Depresyonlar da diğer hastalıklar gibi kabul edilip, mutlaka bir uzman nezaretinde tedavi edilmelidir."

Doğum sonrası depresyonun, ilaç tedavisiyle genellikle 6 ayda yapılabildiğini anlatan Prof. Dr. Kırlı, tedavinin kişinin durumuna bağlı olarak 2 yıla kadar da uzayabildiğini sözlerine ekledi
 
ben de böyle birşey yaşadım ve hemen hemen kızım5-6 aylıkken psikiyatra gittim.çünkü artık kızıma zarar verme aşamasına kadar gelmişti olay.kızımı çok sevmeme ragmen alışamadım kabullenemedim.uyumuyor yemiyor benim dediklerimi yapmayınca çıldırıyordum.ama kızım 9 ayını bitirdi ve bi şeyler değişmeye başladı.birlikte çok güzel vakit geçiriyoruz.ama unutmayalım annelik zamanla ögrenilir.bunu eşinizle de paylaşın ve yardım isteyin göreceksiniz bize çok destek olacaklar...
 
benimki annelik hüznü ile depresyon arası birseydi herhalde..
ben etrafımdakilere karşı saldırganlaştım..kayınvalideme kızıp sinir krizi geçirdim,bebeğim 10 günlükken
bebeğime birşey olacak diye çok korkuyordum..
dışarı çıktıgımda nefes alamıyor titriyordum
ama oğluma inanılmaz bağlandım ve çok sevdim ilk günden
 
benim doğumum da çok zor geçti doğumdan sonra idrar yollarımdan sorun yaşadım bebeğimde 47 gün küvözde kaldı çünki 6.5 aylık doğum yaptım oğlum şimdi 9 aylık ve çok iyi bana gelince ben hala yaşadıklarımı unutamıyorum en ufak bişiyde aklıma geliyor umarım zamanla geçer
 
40'ım çıkana kadar camdan aşağıya atlayarak kendimi öldürmeyi düşündüğüm günler bile oldukafamçokkarıştı
saçma sapan şeyler düşünüyordum
bu evde neden annem kayınvalidem ve diğer insanlar var
tüm düzenim altüst oldu
bu bebek niye hep ağlıyo ,ben bakamıyorum bu çocuğa
ben anne olmayı haketmıyorum
eşimle hiç ilgilenemiyorum,beni sevmeyecek
ben hep böyle şişko mu kalıcamkaydirigubbakcemile3

şimdi gülüyorum ama
Allahım ne kötü bir pisikolojiydi

allah kimseye vermesina.s.
gerçekten çok zor
 
Alllah kimseye böyle bir durum yaşatmasın
ben çok zor 6 ay geçirdim sonra düzeldim
kocamın beni aldattığını sevmediğini neden bu adamla evlendim birde çoçuk doğurdum
bir daha asla vs vs
ama geçiyo çok şükür zamanla
inşallah bir daha böyle bir durum yaşamam ilk doğum biraz acemilikten oluyo sanırım
eşimde acemi biraz kalas olunca üffsss hatırlamak bile beni kötü yaptı
 
allahım o günlere tekrar dönmek ve hatırlamak istemiyorum.annemle kaynanamla çok zıtlaştım hiçkimseyi konuşturmadım işlerime karıştırmadım.sanki kızımı alacaklarmış gibi hissediyordum yada kızım benden çok onları sevecek.gitmeyi gelmeyi kestiğim gibi evimede gelsinler istemiyordum:1no2:
şimdi 2.yi istiyorum herkes bi ürperdi hiç çekilmiyon diyorlar napalım o zaman cahildim bişey bilmiyodum.zaten oyüzden ne hamileliğimin nede ilk annelik günlerimin hiç güzel anısı yok.bidaha hamile kalırsam doya doya yaşamak istiyoruuuuuuuuuuuuummmmmmmmmmmmmm
burdan kaynanalara sesleniyorum yeni annelere yardımcı olun
beceremezsin sen deyip bunalıma sokmayın bizi yoksa torun morun sevdirmeyizklava:
 
aynı sorunları bende yaşadım ve yaşamayada devam ediyorum...
25 günlük anneyim...
çok büyük bir depresyon bu.
ne yapıcam nasıl atlatıcam bilemiyorum...
tek bildiğim iyi olmadığım...
 
ben bebişimi kıskandım kimseye sevdirmedim gitmedim gelmedim benim ve babasının sevgisi yeter sandım.aynı zamanda doğan çocuklar babanneleriyle dedeleriyle parklara alışverişlere gezmelere giderken ben göndermedim.sonra ne oldu
bi baktım o çocuklar çok mutlu biz dedemle şunu yaptık şuraya gittik şunu aldık
benim kız boynu bükük bakıyor dinliyor onlara imreniyor
kızımın o hali çok zoruma gitti.zaten ondan sonra aklım başıma geldi.ben ne yapıyorum bir çocuk dedesiz babannesiz anneannesiz olurmu .saçmalamışım dedim kendi kendime
onların torunu canlarından bi can hemde çok seviyorlar
sevmeseler istemeseler kızsalar dahamı iyi olacak .hemen kendime çeki düzen verdim
aniden tavırlarımın değişmesi herkesin tuhafına gitti benden baya çekinmişler artık ne yaptıysam bunalımdan
çok şükür kızımda dedeleriyle babanne ve anneannesiyle bişeyler paylaşıyor geziyor alışveriş yapıyor
herkes halinden memnun
önceden eşime tayin iste gidelim şu memleketten diyordum
şimdi asla biryere gitmem
hayalet sevgili canım seninde en büyük destekçin eşin olmalı
umarım senin sıkıntılarına ortak oluyodur bu depresyondan bunalımdan en kısa zamanda çıkmanı dilerim
iyi bilirim çünkü ömürden ömür alıyor
ANLAYIŞLI KOCALAR EŞLERE DESTEK OLUN LÜTFEN
YENİ ANNELERİN ÇOOOK İHTİYACI VAR
 
hayret edilecek bişey.aynılarını ben de yaşadım.doğum yaptığım ilk günlerde hep ağlıyordum kızım ağladıkça ben de ağlıyordum.annemler kızım bırak ağlasın ciğerleri açılır sen niye ağlıyosun derlerdi.ilk aylar çok çektim intihar etmeyi bile düşündüm.zerenime çok acıyordum sanki ölecekmiş gibi gelirdi.1 dk bile yalnız bırakmadım.şimdi 4 buçuk aylık oldu hala evde hapis gibiyim.açıkçası nekadar atlattım desem de hala kalıntıları var...
 
benim oğlum bir buçuk yaşına geldi ama hala depresyondan tam anlamıyla çıkamadım..ilk 9 ay çok kötüydü kanser olduğumu ve öleceğimi düşünüyordum.kendime ve çocuğuma bakmakta çok zorlanıyordum yemek yiyemiyordum yani yaşayan bi ölü gibiydim üstelik destek olacak kimse de yoktu yanımda ailem uzakta eşim zaten destek yerine köstek oldu hiç anlamadı daha da zorlaştırdı hayatımı 40 ım çıkmadan eski sevgilisiyle yeniden görüşmüş eve geç gelmeler ilgilenmeme hatta bazen şiddet..şimdi düşünüyorum da ben nasıl kafayı yemeden dayanabilmişim bunlara..hala etkileri sürüyor çok karamsarım ve çok sinirliyim oğlumun yaramazlıklarına tahammül edemiyorum ve unutkanlık da başladı..acaba psikolojik destek almalı mıyım?eşimle sorunlarımızı hala çözmüş değiliz ve eğer ona yardım almam gerektiğini söylesem bana sen delisin der ailesi de o yapıda anlayışsızlar.ne yapıcam bilmiyorum
 
ne zorluklarla,ne umutlarla 9 ayımızı doldurduk....nasıl,kime benzer,sesini duyacağım ilk an neler olacak,ona sütümü vereceğim ,ona dokunacağım,bir gün bana gülümseyerek teşekkür ederim anneciğim diyecek mi???ben ona hakkettiği sevgiyi verecekmiyim nasıl bir anne olacağım???
evet güzel anneler hangimiz bu soruları sormadık ki kendimize,biz anneyiz biz baba değiliz ki koşullu sevelim ,onu karnında taşıyan,bin türlü zorlukla doğuran,büyüten elbette annelerrrr.....

bu şiiri defalarca yayınladım,şimdi sizin için lütfen okuyun...

 
Doğum sonrası annelerin yaşadıklarını okuyunca hem çok üzüldüm hem de tedirgin oldum.Psikolojik olarak zorlu bir dönem oldugunu tahmin ediyordum ama bu kadar kötü geçebilecegi hiç aklıma gelmezdi.
Allah sabır versin.
 
arkadaşlar benim durumum biraz farklı,doğumdan önce eşimle olan sorunları doğumdan sonra da çözemedik, daha doğrusu hamileliğimde artan bu sorunlar yüzünden bebeğim sorunlu doğdu ve bu herşeyi daha da kötüleştirdi,bebeğimi emziremedim bile çünkü üzüntüden sütüm gelmedi,olaylar hala devam ediyor ,çözümü yok, şu anda boşanma ve intihar arasında gelip gidiyorum ama bebeğime kıyamıyorum yeterince zarar gördü zaten,bana bir akıl verin zira en yakınlarıma bile anlatamıyorum derdimi,delirmek üzereyim,yardım...
 
ilk çocuklar1mda hiçbir sorun ya_amad1m ama 3. bebeg1mde çok mutsuzdum hamile kald1g1m andan itibaren çok keyifsizdim. halbuki çok istiyorduk bu bebei. geçiyor merak etmeyin, yeter ki e_iniz size yard1mc1 olsun... klavyemde sorun var galiba yazam1yorum..
 

canımsın ne demekmiş intihar.hem yakınlarına anlatmıyomussun böyle olmaz güvendiğin anlayslı olduğunu düşündüğün mantıklı en azından bi kişi vardır yakınında onunla paylaş ki biraz bi anlıkta olsa rahatlayasın.eminimki şöyle düşünüyorsundur anlatsamda anlamazlar anlatmaya kalksam kendim bile ne hissettiğimi tam bilemiyorum ki nasıl ne anlatıym diyorsundur ve bu seni iice çaresiz hissettiriyordur. bende öyle düşünmüştüm ayıplanmaktan da korkmustum ama inanki anlıyorlar hepimiz insanız ve derin sohbetlere girdiğimizde çok ii empati yapabiliyoruz.babalarda depresyona giriyolar doğumdan hemen sonra benim eşimde olmustu ben zaten kötüydüm herzsey kördüğüm olmustu.
 

zamanla alıstık ve toparlandık. evet senin sorunun farklı doğum öncesinden baslamış ve hala sürüyor. üzerine birde yeni bebek eklenince dahada zor olmustur bence bir süre sabırla bekle evliliğin için elinden geleni yap bu cabalarını kocan görsün otur iice düşün sorununuzu boşanmaya bebeğinin babası olmadan büyütmeye değermi diye. yanıt evetse ve verdiğin süre sonunda hala kocan aynıysa yapacak tek sey var. bir bebeğe verilebilecek en ii sey mutlu bir yuva ve anna ve babayla büyüme sansı ama oyuva artık yuva değilse şefkat sevgi huzur bekleyen bir bebeği orda tutmanın anlamı yok. ama lütfen ii düşün çok çabala kendini eleştir biraz benimde hatam varmı diye bunlardan emin ol öyle kararlar al.
 

canım yaa çözümlenmeyecek birşey yoktur şu dünyada yeter ki mantıklı olumlu düşünmeye çalış sen....herşeyden önce sana muhtaç bir yavrun var sütünle besleyememiş olabilirsin ama sevgin var ona yeter sevginle şefkatinle besle bebeğini....derdini paylaşmak istersen bizler buradayız elimizden geldiğince yardımcı olmaya çalışırız.....emin ol her insanın bunaldığı zamanlar olur hele hele ki doğumdan sonra.....şu an sen de bebeğin de eşin de yeni hayatınıza alışmaya çalışıyorsunuz....biraz sabır canım....
 

eşinle bosan yada boşanma sen bir annesin.sunu unutma bi bebek babası yanında olmadan eksik büyür ama anne olmazsa perişan olur.anneler güçlüdür sen içindeki gücü kesfet lütfen kalk ayağa bi silkin kendine gel hayatta artık sen diye bisey yok sen ve bebeğin var onun encok güçlü bi anneye ihtiyacı var.gerisi hikaye.toparlan lütfen.eşinle sorunun ne olur bilmem ama bebeğinin tadını cıkarmaya calış bu günler bir daha geri gelmez.çok cabuk büyüycekler yıllar sonra bebeğimin tadını çıkaramadım diyede üzülmek var işin içinde .ve lütfen sunu yapma bebeğine bakıp ona acıma daha ii şartlarda seni doğurmak isterdim mutlu bi yuvada büyümeni isterdim vs.. yapma bunu hangimiz bebeğimize mükemmeli verebi,liyoruz ki.kosullar ortam ne olursa olsun onun sadece sana ihtiyacı var.........
 

biliyorum çok yazdım ama intihar demişsin küçücük bi bebeğin var ağlıycam şimdi.yaaa.
sen güçlüsün bunu biliyosun
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

  • Kilitli
  • Makale Makale
Tüp Bebekte Başarı Şansını Etkileyen Faktörler
Yorumlar
0
Görüntüleme
3K
ProfDrBulentTiras
  • Kilitli
  • Makale Makale
Adet Döneminde Hamile Kalınır mı?
Yorumlar
0
Görüntüleme
4K
ProfDrBulentTiras
K
  • Kilitli
Evlilik, Doğum, Yaşadıklarım
4 5 6
Yorumlar
114
Görüntüleme
7K
bafelis
B
B
27+2 Erken İkiz doğum
2 3
Yorumlar
41
Görüntüleme
13K
balbocegi34
B
S
İzmir Meme Büyütme ve Dikleştirme Ameliyat Öncesi ve Sonrası Sürecim
6 7 8
Yorumlar
144
Görüntüleme
24K
serapz
S
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…