Böyle bir konu açacağım hiç aklıma gelmezdi ama insanın aklına gelmeyen başına geliyormuş. 5 yılımız bitti güzel bi evliliğimiz var. 10 aylık bir oğlumuz var. İlk 3.5 sene çocuk düşünmedik, benim kariyerim bebek bakımına ve o an için izne uygun değildi. Gezmeyi tozmayı, birbirimizle vakit geçirmeyi tercih ettik. Çok güzeldi. Cinsel olarak da çok uyumluyduk. Daha sonra çocuk düşünmeye başladık biraz denedik olmadı takvimler falan derken cinselliğin tadı kaçtı, göreve dönüştü. En son tüp bebek tedavisi zaten bilenler bilir cinsellik akla gelmiyor bile o stresle. Çok şükür hamilelik oldu bu sefer servikal kısalıktan dolayı yasak. Doğum oldu ria takıldı bebek 2 aylık olduğunda serbest oldu. O ara ben emzirme hormonları sanırım aramıyordum eşim de çok istekli değildi farketmiyordum. Ama tüm bu süreçler boyunca esimle aramız çok iyi. Bebeğin bakımında en az benim kadar aktif, ev işlerinde aktif bana güler yüzlü. Ama cinsellik haftada bir 10 gunde 15 gunde bir. Bebek 5 6 aylık olunca ben artık eksikliği hissetmeye başladım. Bir kaç kere erken boşalma yaşamıştı önceden hic böyle bisey yoktu o nedenle performans anksiyetem oluyor dedi terapi almaya başladık. Terapist de bazı ödevler verdi geçici bir durum toparlayacağınızı düşünüyorum dedi. Arada sehir değişikliği taşınma mecburi bi ayrı kalma sürecimiz ve ortam değişikliği daha oldu yine başa döndük. Ben artık 15 gün oldu diye dün hıçkıra hıçkıra ağladım. Kendimi kadın gibi hissetmiyorum, 20 kilo fazlam var arzulanmiyorum. Tek gündemin bebek sadece anne baba olduk, eş rolumuzu kaybediyoruz diye bir öfke nöbeti geçirdim. Eşim sakin ve uyumlu tamam doktora da gidelim bizim çözemeyeceğimiz bisey değil ben seni seviyorum diyor ama ben öyle hissetmiyorum kendimi çok değersiz, begenilmeyen, arzulanmayan bir kadın gibi hissediyorum öfkem geçmiyor.
ben de inşallah şu terapilerin etkisiyle öfkemi yenip minnoş ve çekici halime dönebilsem eşim de uyumlu şekilde devam ederse umarım düzeleceğiz 
