Doğum sonrası eşlerinin değiştiğini düşünenler...

Doğum yapalı 8,5 ay oldu,dünya tatlısı bi oğlum var.ancak eşim hamileliğimin ortalarından bu yana bana ilgisini kaybetmiş durumda,esskiden etrafımda pervane olan sürekli bebeğim,aşkım diye dolaşan adam gitti yerine sadece benimle gerektiğinde konuşan,sürekli evdeki yoğunluktan şikayet eden,beni aldığım kilolar nedeniyle beğenmeyen (açıkça söylemiyor ama ima ediyor) bi adam geldi.Onunla konuşmaya çalışınca da sana öyle geliyor diyip kapatıyor konuyu,biliyorum konuşmak bile istemiyor...
Bu çok kötü bi duygu 1 senedir yaşıyorum nerdeyse...25 yaşındayım ve kendimi çirkin,sevilmeyen,istenmeyen biri gibi hissettiriyor bana...tamam,kabul ediyorum eskiden saçımı hergün farklı bi model yapardım fönüydü,dalgasıydı...şimdi toplayıp çıkabildiğime şükrediyorum.eskiden okuldan eve gelince oturur sohbet eder film izlerdik,şimdi yapılması gereken işlere zor yetişiyoruz bu arad evdi,işti,bebekti ben kendime bakamıyorum...
bugün kendimi boşansak nasıl bi hayatım olurdu acaba diye düşünürken buldum...bunu eşime söyledim ve yine oralı olmadı...buz gibi davrandı her zamanki gibi,döndü sırtını yattı...içim sıkılıyo kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum,boşanmak da keşke flört ederken ayrılmak kadar kolay olsa geride kalan bişi olmadan rahatça...ama şimdi oğlum var sorumluluklarım var,o da biliyo ki öyle kolay olamaz bu işler artık...zaten bu rahatlığı da o yüzden...

Dorukum .!.:

Doğum yapalı 8,5 ay oldu,dünya tatlısı bi oğlum var.ancak eşim hamileliğimin ortalarından bu yana bana ilgisini kaybetmiş durumda,esskiden etrafımda pervane olan sürekli bebeğim,aşkım diye dolaşan adam gitti yerine sadece benimle gerektiğinde konuşan,sürekli evdeki yoğunluktan şikayet eden,beni aldığım kilolar nedeniyle beğenmeyen (açıkça söylemiyor ama ima ediyor) bi adam geldi.Onunla konuşmaya çalışınca da sana öyle geliyor diyip kapatıyor konuyu,biliyorum konuşmak bile istemiyor...
Bu çok kötü bi duygu 1 senedir yaşıyorum nerdeyse...25 yaşındayım ve kendimi çirkin,sevilmeyen,istenmeyen biri gibi hissettiriyor bana...tamam,kabul ediyorum eskiden saçımı hergün farklı bi model yapardım fönüydü,dalgasıydı...şimdi toplayıp çıkabildiğime şükrediyorum.eskiden okuldan eve gelince oturur sohbet eder film izlerdik,şimdi yapılması gereken işlere zor yetişiyoruz bu arad evdi,işti,bebekti ben kendime bakamıyorum...
bugün kendimi boşansak nasıl bi hayatım olurdu acaba diye düşünürken buldum...bunu eşime söyledim ve yine oralı olmadı...buz gibi davrandı her zamanki gibi,döndü sırtını yattı...içim sıkılıyo kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum,boşanmak da keşke flört ederken ayrılmak kadar kolay olsa geride kalan bişi olmadan rahatça...ama şimdi oğlum var sorumluluklarım var,o da biliyo ki öyle kolay olamaz bu işler artık...zaten bu rahatlığı da o yüzden...

Genişletmek için tıkla...

Allah yardımcın olsun arkadaşım. Fakat ne olursa olsun kendine bak, özgüvenin yerine gelsin, eskiye dön, kendine bakmayı sakın ihmal etme, benim eşimlede arada bir aynı sorunları yaşıyoruz, şimdi gebeyim artık sonlarındayım, alıngan olabilirim diye pek üzerine gitmiyorum, fakat hiç bişey eskisi gibi gitmediği kesin. gecen gün doğumdan sonra yapacaklarımdan bahsettim, doğurdum diye elime örgü alıp bebek pışpışlacagımı sanmıyorsun dimi dedim :) fotoğraf cekmeye cıkacağım, sporuma gideceğim, oğlumla yürüyüşler yapacağım dedim, oda bu durumda ben ne oluyorum dedim, sende gelmek istiyorsan gel dedim, istemiyorsan da sen bilirsin ama yeteri kadar tek kaldım artık kalmak istemiyorum dedim... bi kaç. gündür daha bir yakın sanki. ama benim gebelik sendromuda olabilir.

fakat genelde erkekler doğumdan sonra kendilerini salan kadınlardan uzaklaşıyor, kesin bahanesi o oluyor, herşey senin elinde unutma.

sakın pijamayla oturma evde, onun gelmesine yakın, giyin, en kötü bir parfum sık kendine, saçını başını tara topla, bi şekilde kilo ver zayıfla ama sakın salma.. şikayet etme....

yani insallah düüzelir, düzelirse banada haber ver işe yarayıp yaramadığını doğumdan sonra benimkinin de alacagı hal böyle gibi :)))))

aynı canım inanki..benimkide evlenmeden önce süper evlendik süper hamileyim süper ama nasılki doğurdum ben bittim :) bide lohusa depresyonu..bazen aynaya hiç bakmadıgım günler oluyodu..salmıştım çok fena..hem kilolar saç baş bi yanda sürekli aglayan bi bebek bozuk bi psikoloji..bazen eşim sabah evden giderken kesin bidaha gelmicek diyodum :) depresyondan çıktım aynayla barıştım kiloları verdim adam değiştimi yok hala aynı..ben bitik 1 numara olan kızı..onada diyorum bu kız tutuyo bizim evliliğimizi diye..hiç bişey anlatmaz sormaz..bi kızıyla oynarken yüzü güler kız yatar bu somurtur..gün içinde sadece 1 kere konusuruz oda kızımı anneme götürüyo kaçta kalktı kahvaltıda ne verdin vardınızmı keyfi nasıl iyi hadi bay bay..yine sadece tek konu kızımız..önceden çok takıyodum bende..ama artık dert etmiyorum..varsın gitsin böyle diyorum..seviyorum onu biliyorumki oda beni seviyo..su an sizinde bebeginiz küçük ne kadar alıştık desekte aile olmamızı sağlayan yeni fert biraz dengeleri değiştiriyo..hayatımızın merkezi o oluyo..benim içinde herkesten herşeyden önce kızım..eminimki seninde tüm ilgin dikkatin bebeginin üzerindedir..biz oturup bi film bile izleyemiyoruz ki kızım 18 aylık..zamanla yeni ferdimizle olan hayatımıza da bi düzen gelecek ve tam olmasada eskiye yakın bi hale döneceğiz diye düşünüyorum..sen üzme kendini..zamanla tekrar rayına oturur..

çok az kişinin derdi var galiba bu konuda
o zaman bende azınlıktanım
bebeğim 5 aylık. elimde olmadan kendimi saldım tabi biraz
bizdede eskisi gibi olmayan bişiler var.
nolcak bilmiom :26:

aslında son 1 aydır daha kolay işim çünkü oğuma annem ve kayınvalidem bakıyo dönüşümlü olarak,onlar yemeği filan yapıyo ama ben okul ve bebeğimden kalan zamanı kendime ayırmaya çalışıyorum o da günde 1 saat ancak.çünkü bebeğim uyumadan ondan başka bişeyle ilgilendiğimde kötü hissediyorum,zaten günün yarısında beni göremiyor ben şimdi gidip fönle ojeyle sporla mı uğraşayım onun bana ihtiyacı var diyorum.
Ama yeni kararlar aldım; kesinlikle kilo vericem,alışveriş yapıcam yeni kıyafetler alıcam hem evde hem dışarda giymek için saçıma daha fazla dikkat edicem makyajımı eve gelir gelmez silmicem,vs vs...
ve her istediğinde bana yaklaşamıcak artık,eskidendi o ulaşılmazlık çekiciliği arttırıyo bence.

Güzelimbunları hepimiz yaşadık.zamanla düzeliyor ama bizimkızımız olduktan sonra ben hep ikinci plan oldum...8 sene oldu anca bi yerlere geldim diyebilirim...Sabırla alakalı bir şey.hatta geçenlerde psikologuma bile dedim diye uyarıda bulundum.aa
gerçek mi yani dedi..hissettirdim onada...
Zamanla canım benim eğer evlilik sabır ve dürüstlüğe dayanıyorsa her şey aşılır diye düşünüyorum..

Bakımlada alakası vardır mutlaka ama tek sebebi bunun olduğuna inanmıyorum( ben hamileyken 30 kg aldım ve 2. ay tamamiyle verdim hiç uyumayan,kolikli çook zor bi bebeğe rağmen her zaman azda olsa kendime baktım vb. vb... ama yinede değişen bişey yokk...Benim eşimde bana çok aşıktı ölüyordu korkudan ondan yrılıcam diye ama sonuç aynı( ben hmile kalır klmaz değişti bence ayrılamıycağımızı bilmenin rahatlığı bu bi kaçkez onuda denedim her seferinde i,lgisi artsada kısa süreli oldu yüzgöz olduğumla kaldım yani her yol şuan için sonuçsuz((

değişmeyen eş nadirdir bence.benim eşimdde değişmişlti epeyce.bebeğim 6.5 aylık yaklaşık 2 aydır normaliz.haa normaliz dediysek o taaaaa eskiler gibi değil artık atı almış üsküdarı epey geçmiş, adam o gözle bakıo:)).kendimize bakmalı bebişlerimizle ilgilenmeli ve eşleri pek tiye almamalıyız.inanın ben aldıkça o beni allmamaya başladı.ben de yolunu böyle buldum.ama fazla kilolar veilmeli kesinlikle bu şart...

Bence bunlara izin verilmemeli,
Yani ben anne olmuşum,hamileliğimde kilo da almış olabilirim,
Kendimi ve evimi istemeden de olsa ihmal ediyor olabilirim,
her zaman aynı özenle yemek yapıp aynı özenle onunla ilgilenemeyebilirim,
demek ki ben de artık eskisi gibi değilim
Fakat bu ne benim için, ne de eşim içn kalıcı bir durum değil,olmamalı,
akşam yastığa başınızı koyduğunuzda sıcağına sığınarak bir iki kelime fısıldamak her şeyi düzeltmeye yetecektir,
sonuçta artık ikinizin bir bebeği var...

Benim bebeğim de 7 aylık oldu. Lohusalık depresyonu, bebeğimin az kilo alması, sütümün olmaması ben sütüm olsun diye ne bulduysam ne duyduysam denedim ve doğumdan 1 ay sonra giden kilolarımı fazlasıyla geri aldım(( bebeğime bakmak için ücretsiz izne ayrıldım. ama sütüm iyice kesildi bebeğim emmiyor şimdi. sütüm kesildi dediğimde eşimin ilk cümlesi ee ne zaman zayıflayacaksın oldu:))) güler misin ağlar mısın? kilolarımı iyice diline dolayıp her lafı bana getirmeye başlamıştı ki canıma tak dedi yeter artıkd edim spora başladım ama 1 ayda 1,5 kilo ancak verebilmişim. ben ayda 4 kilo veririm diye düşünüyordum. sesi şimdilik çıkmıyor çaba harcadığımı gördüğü için. Gerçek olan şu ki erkekler kesinlikle kadınların halinden anlamıyor.

kesinlikle sitare hanım.ben de ücretsize ayrıldım bnim meleğimde 7 aylık ve sütüm yetmıo üstüne üstlük daha da azaldı.eşim yavaştan başladı,evdeyken spor yapsan da şu bikaç kilonu vrsen(( sanki okula başlayınca çok yiyeceğim de

Dorukum .!.:

Doğum yapalı 8,5 ay oldu,dünya tatlısı bi oğlum var.ancak eşim hamileliğimin ortalarından bu yana bana ilgisini kaybetmiş durumda,esskiden etrafımda pervane olan sürekli bebeğim,aşkım diye dolaşan adam gitti yerine sadece benimle gerektiğinde konuşan,sürekli evdeki yoğunluktan şikayet eden,beni aldığım kilolar nedeniyle beğenmeyen (açıkça söylemiyor ama ima ediyor) bi adam geldi.Onunla konuşmaya çalışınca da sana öyle geliyor diyip kapatıyor konuyu,biliyorum konuşmak bile istemiyor...
Bu çok kötü bi duygu 1 senedir yaşıyorum nerdeyse...25 yaşındayım ve kendimi çirkin,sevilmeyen,istenmeyen biri gibi hissettiriyor bana...tamam,kabul ediyorum eskiden saçımı hergün farklı bi model yapardım fönüydü,dalgasıydı...şimdi toplayıp çıkabildiğime şükrediyorum.eskiden okuldan eve gelince oturur sohbet eder film izlerdik,şimdi yapılması gereken işlere zor yetişiyoruz bu arad evdi,işti,bebekti ben kendime bakamıyorum...
bugün kendimi boşansak nasıl bi hayatım olurdu acaba diye düşünürken buldum...bunu eşime söyledim ve yine oralı olmadı...buz gibi davrandı her zamanki gibi,döndü sırtını yattı...içim sıkılıyo kendimi kapana kısılmış gibi hissediyorum,boşanmak da keşke flört ederken ayrılmak kadar kolay olsa geride kalan bişi olmadan rahatça...ama şimdi oğlum var sorumluluklarım var,o da biliyo ki öyle kolay olamaz bu işler artık...zaten bu rahatlığı da o yüzden...

Genişletmek için tıkla...

ben de aynısını yaşıyorum. oğlum 7 aylık. hamilelik öncesi ve hamileliğimin ilk 3 ayı herşey çok güzeldi. eşim benimle çok ilgilenirdi, arkadaşlarım ne kadar şanslısın derdi. eşimle aynı okulda çalışıyorduk, benim yerime nöbet tutardı, bana kahvaltı hazırlatırdı vs. vs... hamileliğimin 4 ayında, düşük tehlikem geçince ilgi alaka kesildi, eşim internetten çıkamaz oldu. okey oynanan bir sitede operatör olmuş, gece gündüz başından kalkmadı. benimle sohbet etmek yerine, oradakilerle sohbet etti. yine de doğum sonrası halinden iyiydi tabi.doğum yaptıktan sonra da iyiydi, bana destek oldu 1-2 hafta. ben de lohusa depresyonu geçirdim.

ailesi bebek 10 günlükken gelip 1 hafta kaldı. ailesiyle tartıştım ve hep somurttum onlar burdayken. grip oldukları halde geldiler, 1 haftalık bebeğin yanına. iyileş öyle gel, kaçıyor mu bebek? temizlik kurallarına da uymuyorlar, dayanamadım söyledim, napıyım? ben zaten depresyondayım, ne temizliğe el atıyorlar, ne yemeğe. ben bebeğe mi koşturayım, eve mi. zaten uykusuzluktan yorgunluktan ölüyorum. fırsat buldukça uyudum, hiç odamdan çıkmadım. o gün bugündür eşimle aram kötü. bir de ille siz de gelin diye tutturdular. 2 aylık bebeği 16 saatlik yola nasıl götüreyim, havaalanı da kapanmış. gitmedim.

eşim de benimle aylarca 1-2 kelime dışında konuşmadı. ben konuşmaya çalışınca kaçtı. bebek büyüyünce gideriz ailenin yanına dedim, havaalanı açılsın dedim, biraz düzeldi. ama hiçbir şey eskisi gibi değil. benim de kilolarım duruyor. saçım hep toplu, çoğu zaman taramıyorum bile. evde hep pijamalarla, nasıl kolay emziriyorsam öyle duruyorum. cinsel hayatımız da bitti. ücretsiz izindeyim, iyice ev hanımı oldum. eskiden her sabah "ne kadar şık olmuşsun, ne kadar güzelsin" derdi. şimdi öyle süslü püslü göremiyor tabi.

amaaan napıyım, hiç de umurumda değil. ben de sürekli boşansak ne olur, diye düşünüyorum. eşim ağzımı aramak için "dilekçe verirsin artık" diye şaka yaptı. ben de "sen yazı işlerinden daha iyi anlıyorsun, sen yaz dilekçe" dedim. valla öyle birşey yapsa, iyi boşanalım, derim. kimse için değmez. ailesinin yaptıklarını görmüyor da, bana bozuluyor. cennete kadar yolu var.


OHHHH! Bu KADINLAR KULÜBÜ de iyi ki var, yazdım rahatladım :119:

bir de yazmayı unutmuşum, eşim bebeğin ağlamasını duymamak için başka bir odada yatıyor. ikimizin de uykusuz kalmasına ne gerek varmış? bebeğin hiçbir şeyiyle ilgilenmiyor, bütün yük sırtımda. sevmek oynamak için bile yeterli zaman ayırmıyor bebeğe, yine internetin başına geçiyor.

hangi birini anlatayım. ama bu süreç bana ders oldu. ne kadar iyi niyetli ve saf olduğumu anladım. bundan sonra görür gününü. hele bir işime döneyim, maaşımı bir alayım, ben billiyorum ona yapacağımı. daha nişanlı bile değilken ben ona maaşımı verdim, kredilerini ödedim. en ufak bir eşya alırken onun da zevkine uysun diye hep fikrini sordum. bundan sonra görür o. aklıma ne eserse almazsam. gidip araba alacağım kendime, evdeki bütün eşyaları değiştireceğim habersiz. biraz da o benim taksitlerimi ödesin. ne gönlüme göre eşya alabildim, ne bebeğime oda yapabildim. düğün altınlarına da ailesi konmuştu zaten. demet çalışsın ödesin bütün borçları. avcunuzu yalarsınız artık, yok öyle her gidişte pahalı hediyeler, zırt pırt telefonla aramalar, hatır sormalar. Keşke en baştan cadaloz olsaydım!

Bir dokun bin ahh işit! Allah'a havale ettim hepsini.

ohh sefan olsun demetanne.allah hayırlı olanı versin.bebeğinle güzel ve kaliteli zaman geçirmeni diliyorum.sosyal hayata alışıp eve kapanmak zor oluyor.bari bebeğini güzel yetiştir.herşey gönlüne göre olsun canım

konu erkek olunca ihtimaller o kadar fazla ki...

ne güzel konu olmuş ya...
yanlız olmadığımı hissettim... ben de sizlerdenim... oğlum 1 yaşında ve aynı şeyleri yaşıyorum.. eşimin ilgisizliği kilolardan veya bakımsızlıktan değil bence...çünkü eski kilomdan 7 kilo daha verdim. ve her gün işe giderken şık giyinerek ve makyaj yaparak gidiyorum...ama o bunları görmüyor..insan da üzülüyor. ben de ne yapacağımı şaşırdım açıkçası... cinsel ilişki desen yok. adam yanaşmıyor ki...neyse...varsa çözüm önerileriniz ne iyi olur.. ben de faydalanırım...

ah hanımlar ah ben de sizdenim malesefyazayım da rahatlayayım.doğum yapalı 5 ay oldu.hamileliğimin son 3 ayından itibaren inişli çıkışlı devam ediyoruz.benimki bi acaip bi bakıyosun pek ilgili sevecen sonra bi bakıyosun dodileri tutmuş.öyle oldumu alıyo başını çekiyo gidiyo takılıyo bi kaç saat geliyo.mesela bugün çıkmış şehir dışına.ararım açmaz.kızım ağlar susmaz.kafayı yicektim sinirden.beyefendi gezme tozma derdinde.iletişim sıfır.ben de ücretsiz izin aldım evdeyim.bütün gün bunalıyorum çocukla evde bi başıma.her zaman bi yerlere de gidemiyosun.iyice bunalım.pek fazla kendimi saldığımı da söyleyemem.o işten gelmeden kalkar en azından hafif bi makyaj yapar saçımı başımı tararım,parfüm sürerim.ama eşim işten gelince biraz şikayet etmeye kalksam hemen oflayıp puflamaya başlıyo.bence erkekler bizler gibi değil.sorumluluk almaya gelemiyolar.zoru gördümü kaçmaya meyilliler.ben de pek takmamaya çalışıyorum ama insan azcık da ilgi görsün sevildiğini hissetsin istiyo.nasıl yola getirebiliriz bu eşlerimizi?önerisi olan varsa paylaşsın lütfen.

demetanne .!.:

bir de yazmayı unutmuşum, eşim bebeğin ağlamasını duymamak için başka bir odada yatıyor. ikimizin de uykusuz kalmasına ne gerek varmış? bebeğin hiçbir şeyiyle ilgilenmiyor, bütün yük sırtımda. sevmek oynamak için bile yeterli zaman ayırmıyor bebeğe, yine internetin başına geçiyor.

hangi birini anlatayım. ama bu süreç bana ders oldu. ne kadar iyi niyetli ve saf olduğumu anladım. bundan sonra görür gününü. hele bir işime döneyim, maaşımı bir alayım, ben billiyorum ona yapacağımı. daha nişanlı bile değilken ben ona maaşımı verdim, kredilerini ödedim. en ufak bir eşya alırken onun da zevkine uysun diye hep fikrini sordum. bundan sonra görür o. aklıma ne eserse almazsam. gidip araba alacağım kendime, evdeki bütün eşyaları değiştireceğim habersiz. biraz da o benim taksitlerimi ödesin. ne gönlüme göre eşya alabildim, ne bebeğime oda yapabildim. düğün altınlarına da ailesi konmuştu zaten. demet çalışsın ödesin bütün borçları. avcunuzu yalarsınız artık, yok öyle her gidişte pahalı hediyeler, zırt pırt telefonla aramalar, hatır sormalar. Keşke en baştan cadaloz olsaydım!

Bir dokun bin ahh işit! Allah'a havale ettim hepsini.

Genişletmek için tıkla...

al işte... güleyim mi ağlayayım mı bilemedim.. benimki de bebeğimiz 4 aylıkken gece ağlıyor uyanıyor, emziriyorum gazı falan... uykusu bozuluyor ya, sabah ta erken kalkıp arabayla işe gidiyor.. bi gece tartıştı benimle, neden? biraz da sen al kucağına dedim diye... uykusuz kalırmış sabah nasıl kalkacakmış bir de araba kullanıyormuş yoksa kaza mı yapsınmış.. bak bak.. olayı çektiği yere bak... o gün bugün biz kızımla yatağımızda yatıyoruz, kızım 18,5 aylık oldu, o salonda koltukta uyuyor... son aylarda yatağa bakıp ben ne zaman yatağımda uyuyacağım diye söyleniyor.. ben de "hiç kusura bakma melek gibi uyuyan bir bebekle uyumak varken senin horlaman yüzünden uykumun bozulmasına müsaade edemem" diyorum.. "hem gece 3-4 kez uyanıyoruz hala, su ya da meme istiyor, gözüm kapalı emzirip tekrar uyuyorum hemen, iyice uykusuz mu kalayım" diyorum... "araba kullanmadığım için kaza yapma olasılığım yok ama benim de günlük halletmem gereken işlerim ve bakmam gereken bir bebeğim var" değil mi ama?
ben de demetanne gibi evlenmeden eşime çok destek oldum hem maddi hem manevi.. askerken arka çıktım, sınava çalışırken arka çıktım, kredi kartı borçlarını ödedim ailemden gizli.. cep telefonu faturasını kendi hesabıma otomatik ödeme talimatı verdim.. evlenirken hiçbirşey istemedim.. sınavı kazanmış işe başlamıştı, her şeyi asgaride tuttum.. ne tektaş, ne takı.. ne gösterişli ev mobilyası.. ah..ah.. ailesi hiçbir şey yapmadı, annesi alıcam dedi, bi koltuk takımını zorla aldı, onu da ödememiş taksitlerini, mobilyacı eşimi aramış yine biz ödemişiz bu sene öğrendim bunu da... 6 yıllık evliyiz... annesinin gardrobundan giysileri dışarı taşar, ayakkabı, botlar, aksesuarlar... ben hala bekarken giydiğim kıyafetlerimden giyiyorum, napıyım yırtılmayan bozulmayanı atamıyorum salaklık mı desem...
eşim doğumdan önce öküzdü afedersiniz, hala öküz... malesef çoğu erkek te öyle, ama benimki en azından bebeği olduktan sonra annesinin, teyzesinin, ailesinin gerçek yüzlerini gördü... baba olmak beyninde ve kalbinde bazı yerleri aydınlattı işte kaynanadan uzak yaşamak hepsine değer :)) son gülen iyi gülermiş... ama hala anlamadığı o kadar çok şey var ki.. anlamasını sağlamak ta bizim elimizde, doğru yolu bulmak zaman alıyor ve her erkek farklı... ben de doğumdan sonra boşanmayı çok kere düşündüm, çok tartıştık... ama seviyorum eşimi ve bebeğimin mutlu olmasını istiyorum... daha da yazarım da yeter sıkıntı basıyor düşündükçe... en güzeli bekar kalmak bence, ama evlat sahibi olmak çok farklıymış... o yüzden pişman değilim, kızıma aşığım, kocama ise eskisine nazaran daha az aşığım... malesef böyle...