Üzüldüm adınıza. Empati kurabiliyorum. Böyle konuşmayarak kendi kendine bişeyler yapan, insanları "acaba öyle mi, acaba böyle mi, neden, bir hatam mı oldu, bilmeden bişey mi yaptım" hissine sokan insanlardan tiksiniyorum artık. Benim de yakın gördüğüm biri aylardır bana bu hisleri yaşattı, hala da yaşatıyor. Aklımda hep aynı düşünceler, sorular dönüp duruyor. Neden? Karşımdakinin anlamsız tavırlarından. Sendeki duygusal travmayı, o üzüntüyü anlayabiliyorum. Hayır yani. Varsa bir derdin söyle. Gerekirse kavga et, gerekirse hayatından sil. Ama tuhaf tuhaf tavırlara girip de insana binbir çeşit düşünce musallat etme. Bu tür insanlar insanı sinir hastası yapar, psikolojisini bozar ve bence derhal hayattan çıkarılmalıdır. Ben bunu anladım. Değmiyor bunlar. Ne arkadaşlığa, ne sevgiye, ne değere. Sana bu duyguları yaşatan kişi sadece hayatından defedilmeyi hakediyor. Hayır unutulmuyor bunlar çünkü, telafisi yok. Yarın aranız süper olsa bile içinde ukte kalmayacak mı? Kalacak. O şüphe, güvensizlik silinmeyecek işte. O hayal kırıklığı içini sızlatacak. İyi yapmışsın engellemekle. Bunları kendi haline bırakmak gerekiyor. Amma dolmuşum ben de be.