Canım bunun asıl sebebi kayınvaliden oğluna sürekli gelinimi çok seviyorum,onu çok seviyorum,gelinime çok düşkünüm,gelinim çok güzel diyip diyip kulak dolgunluğu yapıyor.sende bunu söylemeyince sevmiyor oluyorsun.neden? Çünkü safsın cinlik yok.bende ilişkimin ilk zamanları eşimin telefonunda birşeye bakarken kayınvalidemin mesajını görmüştüm.durduk yere beni cok sevdiğini yazmıstı.bende safım tabi ya ne kdr düşünceli kadın bana gösteriş yapmıyor gizli gizli eşime bana karşı duygularını söylüyor demiştim.meger olay öyle degilmiş

sonra ortada birley yokken bi anda sevmeyen ben oldum.Gelmeyin bu oyunlara..yol yakınken dön.Böyle şeytanlıklar yoruyor insanı.sen iyi niyetliyken sevmiyor oluyorsun.O kedinin fareyle oynadığı gibi oynuyor ama çok seviyor oluyor.
aynen benim yaşadıklarımı anlatmışsınız. arkamdan "o benim gelinim değil, benim kızım, onu çok seviyorum, benim gelinim çok güzel, çok bilgili" diye konuşuyor. başlarda inanmıştım ben.
Evliliğin ilk yılında çok yıpratıcı kavgalar oldu bu yüzden, ben de hiçbiriyle neredeyse hiç bir şey konuşmama kararı aldım, 1,5 yıldır gayet güzel uyguluyorum. Havadan sudan meraba nasılsın dan öteye gidemiyor sohbetler. Çünkü şöyle düşünüyorum. İlk başlarda eşimin annesine karşı çok içtendim, onunla sohbet etmeye onu tanımaya çalışıyordum, aynı kendi annemmiş gibi bildiğim konularda fikirlerimi söylüyordum (örneğin yemeklerdeki yağı yarı yarıya azaltması gerektiği, örneğin her gün su içmesi gerektiği gibi), bazen ailemden de örnekler veriyordum. Ama benim söylediğim her kelimenin eşime çok çirkin şekillerde aktarıldığını kavgalar sırasında iyice öğrendim. Artık benim içtenliğimi ve dostluğumu hak etmiyor, bu nedenle ilişkimiz tam da istediğim gibi oldu.
ben herkese mesafeli bir tipim, eşime de öyle. Genel olarak sohbet insanı değilim. Canım istemezse gülemem yüzümden duygularım direkt okunur. duygularımı saklamam. sanırım bunlardan yola çıkarak ve annesini neredeyse hiç aramadığım için (cumalar dahil) eşim de aynı şekilde düşündü uzunca süre. Belki hala öyle düşünüyordur bilemiyorum. Ama evlendikten sonra hayatımdan gereksiz olduğunu düşündüğüm kişileri de silince pek bir sosyal hayatım kalmadı, artık kendimi gerçekleştirme telaşındayım, yıllarca hayalini kurduğum herseyi tek tek yapmaya başladım, bu nedenle böyle şeylere vakit ayırma isteğim ve lüksüm yok açıkçası.
Benim yaptıklarımı başarabilirsen ve GERÇEKTEN UMURSAMAZSAN bir süre sonra herkes susuyor. Onlara ailemin ne kötü ne iyi olaylarını anlatıyorum, yiğenlerimi bile anlatmıyorum. Çünkü bilmeyi hak etmiyorlar. Sadece mesela eşimin bilmesini gerektirecek, eşimi de ilgilendiren bir durum varsa söylüyorum (akşam yemeğine geleceklerse, hastalık durumu varsa gitmemiz gerekiyorsa gibi), onu da birkaç cümle ile yapıyorum. Ben konuşmadığım için eşim de gereksiz konuşamıyor. alkol aldığında bazen gevezeleiyor, gidip yatıyorum