hayatımıza yon veren tercihlerimizdir canim
kimse boşanmak için evlenmez
büyük umutlar, büyük anlamlar yüklenir atılan imzaya...
fakat kimi zaman bırakmaz hayalkırıklıkları peşimizi
ilk ayları sabahtır yanlış evliliğin...
güneş ışıkları göz kamaştırır
apaydındır her yer, parlar sevdigin adamın yüzü
fakat sonra yavaş yavaş kararmaya başlar etraf...
geceleşir herşey...
ve tabi kararır sevdigin adamın yüzü...
korkutmaya başlar bakışları
ve gece çöker iyiden iyiye...
ya kabuslar, karabasanlarla yaşamaya alışmak zorundasındır
yada uyanmak zamanı! deyip bir cesaretle kalkmak zorundasındır o yataktan gecenin ayazında...
önce dondurur yalnızlık
sonra sabah olur yeniden
güneş kamaştırır gözlerini
artık parlayan sensindir, omuzlarından onca yük kalkmışcasına...
ve kimbilir günün birinde bi başkasının gözlerinde parıldamaya başlarsın
gece olur, ama kabuslar değil iki çift deniz feneridir sevdiceginin gözlerinde gördüğün...
boşanmak hiç birşeyin sonu değildir
ne mutluluğun, ne yeni heyecanların bir daha yaşanmayacagi anlamına gelmez asla...
"insanlar ne der??" diye diye vazgeçmedik mi "kendimiz" olmaktan??
başkalarının istedigi gibi yaşamak kimi mutlu etmiş ki bugune kadar??
böyledir işte ademoğlu...
dedikodu malzemesi bulmayagörsün
sanki kendi başına, cocuklarının, kardeşinin, ablasının, abisinin başına gelmeyecekmiş gibi Tanrılık iddasına girer, güler, küçümser...
kendisi 4/4lüktür ya...
boşanmak yüz karası bi iştir ya sanki...
basmaz kafası, inancı itikadı yoktur çünkü...
bilmez "kader"ciliği
o Tanrıdır çünkü...
küçücük dünyasında herşey onun istedigi gibi olacak sanır...
yanılır da yanılır...
aklı başına güzel Rabbimin şefkat tokadıyla gelir...
lakin artık geçtir...
ya kendisine yada ya bi sevdigine verir Mevlam aynı derdi...
o değil mi ki;
"kimi ne ile kınarsanız aynı şeyi yaşamadan can veremezsiniz" diyen...
Allah'ım bizleri bu yanlışa düşürmesin...
