- 4 Mayıs 2018
- 880
- 493
- 33
- Konu Sahibi piramses1982
-
- #1
Yüzüncü konu başlığını açtım sanirim. Eski konularimi bilenler, kafamın ne denli çorba gibi olduğunu bilirler. Evet, ne yöne gideceğini 36 yaşında bulamamış koca kadınim ben.
Ancak o kadar aşırı yoruldum ki, beyin olarak iflas ettim. Düşünmekten yoruldum, kararsızlıktan yoruldum, enerjim bitti.
Su anda durumumu sessizce kabullendim. Bu kadar şikayet etmemi gerektirecek ne var diye çok düşündüm, evet ne zaman iyi bir iş bulacağım belli değil, ama aç değilim açıkta değilim. Buraya feryat figan "ben napayım?" diye yazan ben, birdenbire sustum, durumu kabullendim. Madem artık burdayım, o zaman susup oturucam. Hayat ne getiriyor bekliycem.
Ve beyin olarak o kadar iflas ettim ki, sonunda olan oldu. Hayattaki amacimin ne olduğu konusunda hiçbir fikrim yok artık. Daha iyi bir kariyer mi dusluyorum? Bilmiyorum. Ya da beni mutlu edecek bir aktivite? Bilmem, hiçbirsey yapmak istemiyorum.
Sadece sessizce oturuyorum, belki birgün tekrar bir amacım olur, kim bilir, belki de böyle "iyi ya, sagliklisin nefes alıyorsun daha ne istiyorsun" deyip sırf yaşamak için yaşarım.
Öyle yoruldum ki, su an en mükemmel firmadan mükemmel iş teklifi de gelse, piyangodan para da çıksa, beyin olarak o kadar bittim ki, bunlarla bile mutlu olacağımı düşünmüyorum.
Bir insanın hedefi olmadan olur mu? Oluyormuş demek, zira bu benim işte! Eşim hiç olmadığı kadar sevgi dolu, sukrediyorum, ne şanslıyım diyorum ama o anlık mutlu oluyorum ama yok, böyle üzerime ağır bir sis çöktü sanki.
Profesyonel yardım almaya başladım, ilaç kullanmaya da başladım. Belki de ilaç beni böyle hedefsiz amaçsız yapıyordur, ya da o kadar ağır zamanlar geçirdim ki, yaşamak için enerjim kalmadığından boyleyimdir.
Keşke hiç uyanmadan yıllarca uyusam, belki uyanınca dinlenmiş ve mutlu olarak kalkarim
Ancak o kadar aşırı yoruldum ki, beyin olarak iflas ettim. Düşünmekten yoruldum, kararsızlıktan yoruldum, enerjim bitti.
Su anda durumumu sessizce kabullendim. Bu kadar şikayet etmemi gerektirecek ne var diye çok düşündüm, evet ne zaman iyi bir iş bulacağım belli değil, ama aç değilim açıkta değilim. Buraya feryat figan "ben napayım?" diye yazan ben, birdenbire sustum, durumu kabullendim. Madem artık burdayım, o zaman susup oturucam. Hayat ne getiriyor bekliycem.
Ve beyin olarak o kadar iflas ettim ki, sonunda olan oldu. Hayattaki amacimin ne olduğu konusunda hiçbir fikrim yok artık. Daha iyi bir kariyer mi dusluyorum? Bilmiyorum. Ya da beni mutlu edecek bir aktivite? Bilmem, hiçbirsey yapmak istemiyorum.
Sadece sessizce oturuyorum, belki birgün tekrar bir amacım olur, kim bilir, belki de böyle "iyi ya, sagliklisin nefes alıyorsun daha ne istiyorsun" deyip sırf yaşamak için yaşarım.
Öyle yoruldum ki, su an en mükemmel firmadan mükemmel iş teklifi de gelse, piyangodan para da çıksa, beyin olarak o kadar bittim ki, bunlarla bile mutlu olacağımı düşünmüyorum.
Bir insanın hedefi olmadan olur mu? Oluyormuş demek, zira bu benim işte! Eşim hiç olmadığı kadar sevgi dolu, sukrediyorum, ne şanslıyım diyorum ama o anlık mutlu oluyorum ama yok, böyle üzerime ağır bir sis çöktü sanki.
Profesyonel yardım almaya başladım, ilaç kullanmaya da başladım. Belki de ilaç beni böyle hedefsiz amaçsız yapıyordur, ya da o kadar ağır zamanlar geçirdim ki, yaşamak için enerjim kalmadığından boyleyimdir.
Keşke hiç uyanmadan yıllarca uyusam, belki uyanınca dinlenmiş ve mutlu olarak kalkarim