- 22 Kasım 2025
- 2
- 0
- 1
- 41
- Konu Sahibi milaniminannesi
-
- #1
Herkese Merhaba,
1 hafta önce 13 haftalık bebeğim karnımda öldüğü için düşük yapmam gerektiği söylendi. Bu süreçte beni en çok zorlayan ne ile karşılaşacağım konusunda hiçbir fikrim olmadığı için yaşadığım panik ve sonrası kalan travmam oldu. İlaçla müdahale yapılacağı söylendi ve aynı gün hastaneye yattım. bu arada doktoruma cerrahi müdahalenin mümkün olup olmadığını, yaşadığım ruhsal çöküntü üzerine bir de bedenen yıpranmak istemediğimi belirttiğimde, o en son çare dedi. Belki Ankara ya da İstanbul'da özel klinikler yapar ama burada söz konusu değil dedi. Ben de başıma ne geleceğini bilmeden bir an önce bitsin diye beni bir cesaretle ve gözü karalık aldı ve hastaneye yattım. Bu arada İlk gebeliğimdi ve yaşım 41. İlk gün gittiğim gibi rahime iğne yaptılar ve balon taktılar. Sadece ilaç verileceğini düşündüğüm için şok oldum ve canım hem takarken hem de iğnede çok acıdı, kanama başladı. Balon o kadar ilkel bir yöntem ki insanın bunu yapması yaradılışına ters. Rahimde balonu şişiriyorlar bacağından ayak bileğine boydan boya hortum geliyor ve sabitleniyor. Ardından durmadan yürü diyorlar. Adım attıkça balon rahimi çekiyor., adeta çin işkencesi gibi. Kim kendi canını acıtmak için yürür ki!.ayağa kalktıkça acıdan bayıldım ve tansiyonum düştü istifra ettim. Dahası rahim 1 mm bile açılmadı. Sonra ağrı için serum bağladılar, regl ağrısının 3 katı yaklaşık hem bel hem karnımda hissettim ve biraz da sırt ağrısı yaptı. Gece 12 olmuştu sürekli ağrı çekiyordum ve rahimi elle kontrole geldikçe balonun acısı yanına birde elleri acı çektiriyordu. Artık doktor da dayanamadı bu gece bacağından serbest bırakın balonu dinlensin dedi. Ama sabaha kadar ağrım devam etti. 22 saattir ağrım ve kanamam vardı. Ertesi gün kimse odaya girmesin diye dua ediyorum çünkü her yeni şey can acıtıyordu. Saat 12.30 gibi bir asistan geldi ağızdan ve vajinal Mifepriston ve Misoprostol verdiler. 20 dakika sürmedi bebeğim çıktı. Düğmeye bastım odaya geldiler. Pleasenta da gelmesi lazım gelmezse ameliyata alıcaz dediler. Bitti sanıyorken yeniden gücümü toplayıp, uğraşmaya başladım. 10 dakika sonra da plesenta geldi. Geldiler ve şimdi seni ameliyata alacağız dediler. Plesenta da geldi neden ameliyat oluyorum diye sordum. İçeride hiçbir şey kalmaması lazım ve şuan çok kan kaybediyorsun farkında değilsin dediler.Sanıyorum ki kanama normal ama değilmiş durmayınca apar topar ameliyata aldılar. Genel anestezi için hazırlandık tam başlayacak, birşey yemedin değil mi diye sordu anestezi uzmanı. Saat 12'de yoğurt ve 1 kaşık pilav yedim dedim. Ameliyathane de bir bağrış koptu, kadın doğumculara anestezi uzmanı kızmaya başladı. 6 saat aç olması lazım az kalsın genel anestezi yapıyordum diye. (Yemek yememem gerektiğini söylemeyi unutmuşlar) Kadın doğumcular çok yoğun kanaması 2 saat dayanamaz diyor. Bu arada kan grubumdan kan ayrılmasını istiyorlar. Birisi çıktı ve anestezi olmadan yapalım dedi! Ben bağırmaya başladım yeter artık bu kadar acı çekmek istemiyorum kabul etmiyorum anestezi olmadan yapılmasını diye. Uzman doktoru aradılar ve spinal anestezi yaptılar. 5 dakika değil yaklaşık 10 dakika sürdü ve kanamayı durdurmakta güçlük çektiler çünkü herşeyi duyuyordum. Bebeğimi kaybetmenin üzüntüsü tüm bebeğini kaybeden annelerin de hissettiği gibi çok derin bir acı içine saplanıp kalıyor, ağlaya ağlaya yaşıyorsun. Tüm bunları anlatmamdaki asıl amacım bu gibi süreçler yaşayan kadınların belirsizlik içinde hiçbir bilgi vermeden bir odaya kapatılıp günlerce sancı ve acı ile düşük yapmasının beklenmesinin ne kadar travmatik olduğunu paylaşmaktı. Neler yaşayabileceğimizi bize bir el kitabı ya da bilgilendirme formu ile anlatılması gerektiğini düşünüyorum. Sanki bebeğimi kaybetmem benim suçummuş gibi bir odada bir başıma ne ile karşılacağımı bilmeden korku içinde bırakıldığımı hissettim. İsterdim ki uygulanacak her yöntem sırasıyla yazılsın ve bu yöntemler uygulanırken neler olabileceği yazılsın. Bilinmezlik her insanı korkutur. Kimse aynı acıyı yaşamasın ancak mecbur kalırsanız lütfen size neler yapılacak, odanız nasıl olacak (odanın bir penceresi ve içerisinde Wc'si yoktu), yanınızda birinin kalması gerekir mi ya da izin verilir mi, sırasıyla hangi yöntemler yapılacak ve bunları yaparken neler yaşayacaksınız, ameliyat gerekir mi. Lütfen detaylıca sorun öğrenmeye çalışın ve içinize yatmıyorsa orada bu işlemi yapmayın. Ben doğuda görevdeyim Eğitim ve Araştırma Hastanesinde yaptım. Ancak bilseydim tüm bunları tam teşekküllü özel bir hastanede batıda bir hastanede yapardım. Benimle aynı şeyleri yaşayan herkese sarılıyorum, bu durumla karşılaşmış ve ne yapacağını bilmeyen tüm kız kardeşlerime bu yazı umarım bir nebze yardımcı olur. Sevgiyle..
1 hafta önce 13 haftalık bebeğim karnımda öldüğü için düşük yapmam gerektiği söylendi. Bu süreçte beni en çok zorlayan ne ile karşılaşacağım konusunda hiçbir fikrim olmadığı için yaşadığım panik ve sonrası kalan travmam oldu. İlaçla müdahale yapılacağı söylendi ve aynı gün hastaneye yattım. bu arada doktoruma cerrahi müdahalenin mümkün olup olmadığını, yaşadığım ruhsal çöküntü üzerine bir de bedenen yıpranmak istemediğimi belirttiğimde, o en son çare dedi. Belki Ankara ya da İstanbul'da özel klinikler yapar ama burada söz konusu değil dedi. Ben de başıma ne geleceğini bilmeden bir an önce bitsin diye beni bir cesaretle ve gözü karalık aldı ve hastaneye yattım. Bu arada İlk gebeliğimdi ve yaşım 41. İlk gün gittiğim gibi rahime iğne yaptılar ve balon taktılar. Sadece ilaç verileceğini düşündüğüm için şok oldum ve canım hem takarken hem de iğnede çok acıdı, kanama başladı. Balon o kadar ilkel bir yöntem ki insanın bunu yapması yaradılışına ters. Rahimde balonu şişiriyorlar bacağından ayak bileğine boydan boya hortum geliyor ve sabitleniyor. Ardından durmadan yürü diyorlar. Adım attıkça balon rahimi çekiyor., adeta çin işkencesi gibi. Kim kendi canını acıtmak için yürür ki!.ayağa kalktıkça acıdan bayıldım ve tansiyonum düştü istifra ettim. Dahası rahim 1 mm bile açılmadı. Sonra ağrı için serum bağladılar, regl ağrısının 3 katı yaklaşık hem bel hem karnımda hissettim ve biraz da sırt ağrısı yaptı. Gece 12 olmuştu sürekli ağrı çekiyordum ve rahimi elle kontrole geldikçe balonun acısı yanına birde elleri acı çektiriyordu. Artık doktor da dayanamadı bu gece bacağından serbest bırakın balonu dinlensin dedi. Ama sabaha kadar ağrım devam etti. 22 saattir ağrım ve kanamam vardı. Ertesi gün kimse odaya girmesin diye dua ediyorum çünkü her yeni şey can acıtıyordu. Saat 12.30 gibi bir asistan geldi ağızdan ve vajinal Mifepriston ve Misoprostol verdiler. 20 dakika sürmedi bebeğim çıktı. Düğmeye bastım odaya geldiler. Pleasenta da gelmesi lazım gelmezse ameliyata alıcaz dediler. Bitti sanıyorken yeniden gücümü toplayıp, uğraşmaya başladım. 10 dakika sonra da plesenta geldi. Geldiler ve şimdi seni ameliyata alacağız dediler. Plesenta da geldi neden ameliyat oluyorum diye sordum. İçeride hiçbir şey kalmaması lazım ve şuan çok kan kaybediyorsun farkında değilsin dediler.Sanıyorum ki kanama normal ama değilmiş durmayınca apar topar ameliyata aldılar. Genel anestezi için hazırlandık tam başlayacak, birşey yemedin değil mi diye sordu anestezi uzmanı. Saat 12'de yoğurt ve 1 kaşık pilav yedim dedim. Ameliyathane de bir bağrış koptu, kadın doğumculara anestezi uzmanı kızmaya başladı. 6 saat aç olması lazım az kalsın genel anestezi yapıyordum diye. (Yemek yememem gerektiğini söylemeyi unutmuşlar) Kadın doğumcular çok yoğun kanaması 2 saat dayanamaz diyor. Bu arada kan grubumdan kan ayrılmasını istiyorlar. Birisi çıktı ve anestezi olmadan yapalım dedi! Ben bağırmaya başladım yeter artık bu kadar acı çekmek istemiyorum kabul etmiyorum anestezi olmadan yapılmasını diye. Uzman doktoru aradılar ve spinal anestezi yaptılar. 5 dakika değil yaklaşık 10 dakika sürdü ve kanamayı durdurmakta güçlük çektiler çünkü herşeyi duyuyordum. Bebeğimi kaybetmenin üzüntüsü tüm bebeğini kaybeden annelerin de hissettiği gibi çok derin bir acı içine saplanıp kalıyor, ağlaya ağlaya yaşıyorsun. Tüm bunları anlatmamdaki asıl amacım bu gibi süreçler yaşayan kadınların belirsizlik içinde hiçbir bilgi vermeden bir odaya kapatılıp günlerce sancı ve acı ile düşük yapmasının beklenmesinin ne kadar travmatik olduğunu paylaşmaktı. Neler yaşayabileceğimizi bize bir el kitabı ya da bilgilendirme formu ile anlatılması gerektiğini düşünüyorum. Sanki bebeğimi kaybetmem benim suçummuş gibi bir odada bir başıma ne ile karşılacağımı bilmeden korku içinde bırakıldığımı hissettim. İsterdim ki uygulanacak her yöntem sırasıyla yazılsın ve bu yöntemler uygulanırken neler olabileceği yazılsın. Bilinmezlik her insanı korkutur. Kimse aynı acıyı yaşamasın ancak mecbur kalırsanız lütfen size neler yapılacak, odanız nasıl olacak (odanın bir penceresi ve içerisinde Wc'si yoktu), yanınızda birinin kalması gerekir mi ya da izin verilir mi, sırasıyla hangi yöntemler yapılacak ve bunları yaparken neler yaşayacaksınız, ameliyat gerekir mi. Lütfen detaylıca sorun öğrenmeye çalışın ve içinize yatmıyorsa orada bu işlemi yapmayın. Ben doğuda görevdeyim Eğitim ve Araştırma Hastanesinde yaptım. Ancak bilseydim tüm bunları tam teşekküllü özel bir hastanede batıda bir hastanede yapardım. Benimle aynı şeyleri yaşayan herkese sarılıyorum, bu durumla karşılaşmış ve ne yapacağını bilmeyen tüm kız kardeşlerime bu yazı umarım bir nebze yardımcı olur. Sevgiyle..