- 2 Mayıs 2008
- 172
- 37
- 318
- Konu Sahibi emelcik5500
- #41
canım sana cevap yazdım geldimi ama özelden yazamadım gönderdiğin seyden yazdım
dur canım bakıyorum
Aşağıdaki videoyu izleyerek sitemizi ana ekranınıza web uygulaması olarak nasıl kuracağınızı öğrenebilirsiniz.
Not: Bu özellik bazı tarayıcılarda mevcut olmayabilir.
canım sana cevap yazdım geldimi ama özelden yazamadım gönderdiğin seyden yazdım
canım sana cevap yazdım geldimi ama özelden yazamadım gönderdiğin seyden yazdım
Selamlar herkeze!!
Ben biraz icimi dökmek ve rahatlamak istiyorum mümkün oldugunca....
Ben 4 senelik evliyim ve 3 senedir tedavi görüyorum ve hallen bir cocuk sahibi olamadim...
Yasim 31 ve hic bir zaman cocuk sahibi olamiyacak duygusu beni deli ediyor.
Zaman zaman aglamak bagirmak isyan etmek istiyorum. Zaman zamanda kendime hakim olup kaderime razi gelmeye calisiyorum.
Hamile birini görmek canimi yakiyor, kiskaniyorum imreniyorum ama ne fayda...olmuyor.
Bir bebek görünce dahada asiri yogun bir sIkIntiya düsüyor, ilgi bile gösteremiyorum.
Icimde bir nefret yer aliyor bazen, ölmek istiyorum...
Bebek esyalari aliyorum gizli gizli, herkezden gizli bir yere sakliyorum.
Zaman zaman acip bakiyorum icim dahada aciyor sanki nefesim tükeniyor vicudum kitleniyo.
Kendi kendime nasil davranmam gerektigini bilmiyorum ozaman cagreyi aglamakda buluyorum.
Birgün iyi hissediyorum kendimi, ama en ufacik bir durumda bu aninda degise biliyor ve kendimi bir an yerlerde hissediyorum.
Cevremde bir Hamilelik haberi duyunca, kacip gitmek istiyorum.
Bir yandan icim daraliyor konusmak istiyorum, ama öteki yandan utanma duygusu hakim aliyor beni...
Her sorana bir baska yalan uydurmakdan tükeniyorum, ama yine uyduruyorum birseyler cünki "Olmuyor" demek gücüme gidiyor.
Psikolojik tedavi aldim bu yüzden, sanki düzelir gibi oldu...
Ama bir süre sonra yine ayni duygular beni arayip buldu...
Ben bukadar zayif, hassas ve duygusal degildim diyorum kendime ama demeki herkezi hakim alan birseyler varmis, kendimi taniyamiyorum artik, bir baska ben geldi...
Oysa ne büyük bir Askla birgün hamlie kalmayi hayal edip, bir yavruyu icimde hissetmeyi arzulamisdim.
Inanamiyorum, kabullenemiyorum, mutsuzum...
Yani simdi ben hic bir zaman yuvami bir evlat kokusuyla dolduramiyacgim...
Yani biz hep "Iki" kisi kalicagiz...
Biz hic bir zaman ne o duyguyu, ne o ilk anlari yasayamiyacagiz...
Hic bir zaman bir cana can katmanin tadini alamiyacagiz...
Kendimizden hic birsey veremiyecegiz...
Biz hep biz kalacagiz, hayatimiz bos gececek...
Ne isim bulma sevincinle kitaplara sarilip aylarca arayacagiz...
Nede ilk kelime, ilk adim, ilk okul hic bir heyecanimiz olmayacagiz...
Öylece baskalarinin hayatlarina karsidan bakip imrenecegiz, ve bizim olmayacak...
Yani öylesine hep IKI kisi kalip yaslanacagiz ikibasimiza...
BU nasil birsey, benmi abartiyorum onuda anlamiyorum...
Icim icime sigmiyor yaaaa...
Yalvarmak, aglamak, haykirmak hic bir fayda degil, ama en iyi arkadasim olmak zorunda oldular...
Acinacak hallde beynimin ici, iyiki göz görmüyor yürek acisini...sükür...
Iste böyle birseyler icimdekiler. Bu durumda kendini bu yada buna benzer hisseden birtek benmiyim...
Aslinda duygularim bu basit kelimlerden cok daha yogun ve aci...
O kadar zor ki kabullenmek, bunu anlatmaya bir kelime bille yok ...
Bu duygular azalicakmi yoksa hep böylemi olacak benim dünyam...
Sucum ne, neden...
Ne gücüm kaldi, ne de gözümde yas.......
Öylesine icimi dökmek istedim, ama birseye yaradigida yok, cikmazin icinde dön dön dönüyorum böyle deli gibi..
bir evladin degerini hic tadamiyacagim,,,,,
Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....
Sevgiler....
Selamlar herkeze!!
Ben biraz icimi dökmek ve rahatlamak istiyorum mümkün oldugunca....
Ben 4 senelik evliyim ve 3 senedir tedavi görüyorum ve hallen bir cocuk sahibi olamadim...
Yasim 31 ve hic bir zaman cocuk sahibi olamiyacak duygusu beni deli ediyor.
Zaman zaman aglamak bagirmak isyan etmek istiyorum. Zaman zamanda kendime hakim olup kaderime razi gelmeye calisiyorum.
Hamile birini görmek canimi yakiyor, kiskaniyorum imreniyorum ama ne fayda...olmuyor.
Bir bebek görünce dahada asiri yogun bir sIkIntiya düsüyor, ilgi bile gösteremiyorum.
Icimde bir nefret yer aliyor bazen, ölmek istiyorum...
Bebek esyalari aliyorum gizli gizli, herkezden gizli bir yere sakliyorum.
Zaman zaman acip bakiyorum icim dahada aciyor sanki nefesim tükeniyor vicudum kitleniyo.
Kendi kendime nasil davranmam gerektigini bilmiyorum ozaman cagreyi aglamakda buluyorum.
Birgün iyi hissediyorum kendimi, ama en ufacik bir durumda bu aninda degise biliyor ve kendimi bir an yerlerde hissediyorum.
Cevremde bir Hamilelik haberi duyunca, kacip gitmek istiyorum.
Bir yandan icim daraliyor konusmak istiyorum, ama öteki yandan utanma duygusu hakim aliyor beni...
Her sorana bir baska yalan uydurmakdan tükeniyorum, ama yine uyduruyorum birseyler cünki "Olmuyor" demek gücüme gidiyor.
Psikolojik tedavi aldim bu yüzden, sanki düzelir gibi oldu...
Ama bir süre sonra yine ayni duygular beni arayip buldu...
Ben bukadar zayif, hassas ve duygusal degildim diyorum kendime ama demeki herkezi hakim alan birseyler varmis, kendimi taniyamiyorum artik, bir baska ben geldi...
Oysa ne büyük bir Askla birgün hamlie kalmayi hayal edip, bir yavruyu icimde hissetmeyi arzulamisdim.
Inanamiyorum, kabullenemiyorum, mutsuzum...
Yani simdi ben hic bir zaman yuvami bir evlat kokusuyla dolduramiyacgim...
Yani biz hep "Iki" kisi kalicagiz...
Biz hic bir zaman ne o duyguyu, ne o ilk anlari yasayamiyacagiz...
Hic bir zaman bir cana can katmanin tadini alamiyacagiz...
Kendimizden hic birsey veremiyecegiz...
Biz hep biz kalacagiz, hayatimiz bos gececek...
Ne isim bulma sevincinle kitaplara sarilip aylarca arayacagiz...
Nede ilk kelime, ilk adim, ilk okul hic bir heyecanimiz olmayacagiz...
Öylece baskalarinin hayatlarina karsidan bakip imrenecegiz, ve bizim olmayacak...
Yani öylesine hep IKI kisi kalip yaslanacagiz ikibasimiza...
BU nasil birsey, benmi abartiyorum onuda anlamiyorum...
Icim icime sigmiyor yaaaa...
Yalvarmak, aglamak, haykirmak hic bir fayda degil, ama en iyi arkadasim olmak zorunda oldular...
Acinacak hallde beynimin ici, iyiki göz görmüyor yürek acisini...sükür...
Iste böyle birseyler icimdekiler. Bu durumda kendini bu yada buna benzer hisseden birtek benmiyim...
Aslinda duygularim bu basit kelimlerden cok daha yogun ve aci...
O kadar zor ki kabullenmek, bunu anlatmaya bir kelime bille yok ...
Bu duygular azalicakmi yoksa hep böylemi olacak benim dünyam...
Sucum ne, neden...
Ne gücüm kaldi, ne de gözümde yas.......
Öylesine icimi dökmek istedim, ama birseye yaradigida yok, cikmazin icinde dön dön dönüyorum böyle deli gibi..
bir evladin degerini hic tadamiyacagim,,,,,
Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....
Sevgiler....
canım senin duygularını çok iyi anlıyorum hemen hemen aynı süreyi beklemekle geçirmişiz...beklemek hemde belirsiz sonucu beklemek insanı tüketiyor biliyorum..ama yazdığın birşey beni çok üzdü..iki kişi olarak kalmayı dert ediyorsun kendine...halbuki ben hernekadar bebeğimin olmaması korkusu beni sarsa da , ya eşime hayat arkadaşıma birşey olursa ya onsuz kalırsam korkusu aklıma geldiğinde hayata dair diğer bütün korkularımı unutuverirdim hemen koşup sarılırdım ona sıkıca o zaman anlardım onsuz kalma korkumun bebeğimin olmaması korkusundan çok daha büyük olduğunu... o zaman anlardım iki kişi olmanın ve ömrünün sonuna kadar iki kişi kalmanın bile Rabbimin en büyük nimetlerinden biri olduğunu...ne zaman kalbime isyanvari duygular yaklaşsa eşimi düşünürdüm mutluluğumuzu ve sağlıklı oluşumuzu düşünürdüm...etrafıma baktığım zaman da ne görürdüm biliyor musun..insanların çoğu çocuk sahibi olbiliyorlar hiç zorlanmadan...ama evlerinde çocukları olduğu halde insanların çoğu hayat arkadaşıyla mutlu olamıyorlar..üç kişi dört kişi beş kişi olbiliyorlar belki ama iki kişi olmayı bir türlü beceremiyorlar....ya tek kişi kalırsak bu hayatta ..nekadar çocuğu olrsa olsun bir insan eşini kaybettiği andan itibaren tek kişidir yanlız kişidir...iki kişi olmanın da nimet olduğunu bil istedim arkadaşım...elinde olanın kıymetini bil istedim...ama tabiki Rabbimizden diğer nimetleri de isteyeceğiz...ama sadece isteyeceğiz...isyan etmeyeceğiz...Allah vermek zorunda değil elbette biz istiyoruz diye ..verirse şükredeceğiz vermezse de rıza göstereceğiz...biz kuluz ve kulluğun gereği de budur...hiçbirzaman Rabbimizden umudu kesemeyiz arkadaşım ve hiçbirzaman da O'na küsmek haddimiz değil bizim...Selamlar herkeze!!
Ben biraz icimi dökmek ve rahatlamak istiyorum mümkün oldugunca....
Ben 4 senelik evliyim ve 3 senedir tedavi görüyorum ve hallen bir cocuk sahibi olamadim...
Yasim 31 ve hic bir zaman cocuk sahibi olamiyacak duygusu beni deli ediyor.
Zaman zaman aglamak bagirmak isyan etmek istiyorum. Zaman zamanda kendime hakim olup kaderime razi gelmeye calisiyorum.
Hamile birini görmek canimi yakiyor, kiskaniyorum imreniyorum ama ne fayda...olmuyor.
Bir bebek görünce dahada asiri yogun bir sIkIntiya düsüyor, ilgi bile gösteremiyorum.
Icimde bir nefret yer aliyor bazen, ölmek istiyorum...
Bebek esyalari aliyorum gizli gizli, herkezden gizli bir yere sakliyorum.
Zaman zaman acip bakiyorum icim dahada aciyor sanki nefesim tükeniyor vicudum kitleniyo.
Kendi kendime nasil davranmam gerektigini bilmiyorum ozaman cagreyi aglamakda buluyorum.
Birgün iyi hissediyorum kendimi, ama en ufacik bir durumda bu aninda degise biliyor ve kendimi bir an yerlerde hissediyorum.
Cevremde bir Hamilelik haberi duyunca, kacip gitmek istiyorum.
Bir yandan icim daraliyor konusmak istiyorum, ama öteki yandan utanma duygusu hakim aliyor beni...
Her sorana bir baska yalan uydurmakdan tükeniyorum, ama yine uyduruyorum birseyler cünki "Olmuyor" demek gücüme gidiyor.
Psikolojik tedavi aldim bu yüzden, sanki düzelir gibi oldu...
Ama bir süre sonra yine ayni duygular beni arayip buldu...
Ben bukadar zayif, hassas ve duygusal degildim diyorum kendime ama demeki herkezi hakim alan birseyler varmis, kendimi taniyamiyorum artik, bir baska ben geldi...
Oysa ne büyük bir Askla birgün hamlie kalmayi hayal edip, bir yavruyu icimde hissetmeyi arzulamisdim.
Inanamiyorum, kabullenemiyorum, mutsuzum...
Yani simdi ben hic bir zaman yuvami bir evlat kokusuyla dolduramiyacgim...
Yani biz hep "Iki" kisi kalicagiz...
Biz hic bir zaman ne o duyguyu, ne o ilk anlari yasayamiyacagiz...
Hic bir zaman bir cana can katmanin tadini alamiyacagiz...
Kendimizden hic birsey veremiyecegiz...
Biz hep biz kalacagiz, hayatimiz bos gececek...
Ne isim bulma sevincinle kitaplara sarilip aylarca arayacagiz...
Nede ilk kelime, ilk adim, ilk okul hic bir heyecanimiz olmayacagiz...
Öylece baskalarinin hayatlarina karsidan bakip imrenecegiz, ve bizim olmayacak...
Yani öylesine hep IKI kisi kalip yaslanacagiz ikibasimiza...
BU nasil birsey, benmi abartiyorum onuda anlamiyorum...
Icim icime sigmiyor yaaaa...
Yalvarmak, aglamak, haykirmak hic bir fayda degil, ama en iyi arkadasim olmak zorunda oldular...
Acinacak hallde beynimin ici, iyiki göz görmüyor yürek acisini...sükür...
Iste böyle birseyler icimdekiler. Bu durumda kendini bu yada buna benzer hisseden birtek benmiyim...
Aslinda duygularim bu basit kelimlerden cok daha yogun ve aci...
O kadar zor ki kabullenmek, bunu anlatmaya bir kelime bille yok ...
Bu duygular azalicakmi yoksa hep böylemi olacak benim dünyam...
Sucum ne, neden...
Ne gücüm kaldi, ne de gözümde yas.......
Öylesine icimi dökmek istedim, ama birseye yaradigida yok, cikmazin icinde dön dön dönüyorum böyle deli gibi..
bir evladin degerini hic tadamiyacagim,,,,,
Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....
Sevgiler....
canım senin duygularını çok iyi anlıyorum hemen hemen aynı süreyi beklemekle geçirmişiz...beklemek hemde belirsiz sonucu beklemek insanı tüketiyor biliyorum..ama yazdığın birşey beni çok üzdü..iki kişi olarak kalmayı dert ediyorsun kendine...halbuki ben hernekadar bebeğimin olmaması korkusu beni sarsa da , ya eşime hayat arkadaşıma birşey olursa ya onsuz kalırsam korkusu aklıma geldiğinde hayata dair diğer bütün korkularımı unutuverirdim hemen koşup sarılırdım ona sıkıca o zaman anlardım onsuz kalma korkumun bebeğimin olmaması korkusundan çok daha büyük olduğunu... o zaman anlardım iki kişi olmanın ve ömrünün sonuna kadar iki kişi kalmanın bile Rabbimin en büyük nimetlerinden biri olduğunu...ne zaman kalbime isyanvari duygular yaklaşsa eşimi düşünürdüm mutluluğumuzu ve sağlıklı oluşumuzu düşünürdüm...etrafıma baktığım zaman da ne görürdüm biliyor musun..insanların çoğu çocuk sahibi olbiliyorlar hiç zorlanmadan...ama evlerinde çocukları olduğu halde insanların çoğu hayat arkadaşıyla mutlu olamıyorlar..üç kişi dört kişi beş kişi olbiliyorlar belki ama iki kişi olmayı bir türlü beceremiyorlar....ya tek kişi kalırsak bu hayatta ..nekadar çocuğu olrsa olsun bir insan eşini kaybettiği andan itibaren tek kişidir yanlız kişidir...iki kişi olmanın da nimet olduğunu bil istedim arkadaşım...elinde olanın kıymetini bil istedim...ama tabiki Rabbimizden diğer nimetleri de isteyeceğiz...ama sadece isteyeceğiz...isyan etmeyeceğiz...Allah vermek zorunda değil elbette biz istiyoruz diye ..verirse şükredeceğiz vermezse de rıza göstereceğiz...biz kuluz ve kulluğun gereği de budur...hiçbirzaman Rabbimizden umudu kesemeyiz arkadaşım ve hiçbirzaman da O'na küsmek haddimiz değil bizim...
bilmiyorum bana kızacakmısın ama içimden sana cevap yazmak geldi. bu yolda yalnızsan eğer nasıl çocuk sahibi olacaksın ki. üstelik kısır olmadığın halde eşin sana kısır diyosa bence eşinle yollarını ayırmalısın ve yaşında küçük değil üstelik. senin durumun çok zor. ben de 10 yıldır çocuk sahibi olamadım ve kendi çabalarımla ancak 1 sefer tüp bebek yaptırabildim. benden sonra evlenenlerin hamile olduğunu duyunca zoruma giderdi. ama herşey kısmet işte. bazen konuşacak kimse bulamıyor insan saçmaladımsa kusura bakma.emelcik5500 duygularımın tercümanı olmuşsun.Bende 5 yıldır evliyim ve 4 yıldır çocuk sahibi olamıyorum.Ama bu sitedeki herkesten farklı olarak ben bu yolda tamamen yalnızım.İnanın bu yazıyı bile yazarken ağlıyorum. Sizlerin en büyük destekçiniz eşleriniz.Benim eşimse başımdan beri değil benim yanımda olmak bunun sebebinin benim olduğuma o kadar çok inanıyor ki kızdığı zaman kısırsın sen diyor. Bir çok test yaptım rahim filmi çektirdim yumurtalıklarıma baktırdım hepsi de normal çıktı.Eşim başından beri sperm testi yaptırmak istemiyor.Bir sorun varsa tüp bebekte yaptırmam diyor.Kendi başıma hastanelere koşturuyor internetten bilgiler almaya çalışıyorum.Ama nereye kadar.Eşimin testi olmadan daha derin araştırmalara girmek istemiyor doktorlar.Soğan kürleri incir kürleri mi içmedim.Kendimi o kadar inandırdımki sorunun bende olduğuna dair.Bir de etrafımdaki insanların eee çocuk yapmıyormusunuz yaşınız geldi geçiyor yapın artık demeleri beni deli ediyor.Rabbim beni böyle sınıyor sanırım ama her gece dua ediyorum beni böyle sınama Allahım diye.Tükendim artık.Bazan bu siteye girer adeti geciken hamile olabileceğini düşünenleri olur onlar için dua ederdim, hayal kırıklığına uğrayanlarla birlikte bende ağlardım.Geçenlerde bir köpek yavrusu aldım kucağıma ve ağlamamak için zor tuttum kendimi.Onun o sıcak minik bedeni ile kucağımda yatarken hissettirdiklerini tarif bile edemem.bir köpek yavrusuyla bunu hissetiyorsam kendi yavrum olsa nasıl duygular hissedeceğimi düşündüm.ve o an nasıl bir duygudan da yoksun olduğumu anladım.Bir gün bu duyguyu yaşarmıyım bilmiyorum yaş 35 oldu.ama sizler için bunu gerçekten yürekten söylüyorum dua ediyor olacağım.Umarım hepiniz bir gün anneliği yaşarsınız
bende de rezerv azlığı ve haşimato troid var.yaşım 29 10 yıllık evliyim.ah ah hepimizde var malesef öyle günler. bir şarkıda ya da bir kelimede hemen akar şelaleler...bende 7 yılllık evliyim 33 yaşındayım
benimde yok çocuğum hiç olmadı yani hiç gebelik yaşamadım
6 kere tüp bebek denedik ama olmadı
sorun bende , tüplerim kapalı rezerv azlığı var endometriozis var hipotiroit var
eşimde hiç bir sorun görünmüyor maşallah
aynı duyguları bende yaşıyorum
hatta eşime evlenmesini bile söyledim ağlak günlerimde
durup durup basıyor bazen ağlak günlerim oturup ağlıyorum
pepenin annem canım annem şarkısını duyunca mesela
sonra tövbe ediyorum Allahım affet biliyorum şen her şeyin en iyisini bilensin
senin gücün herşeye yeter biliyorum ama ben acizim gönül dinlemiyor işte diyorum ....
Selamlar herkeze!!
Ben biraz icimi dökmek ve rahatlamak istiyorum mümkün oldugunca....
Ben 4 senelik evliyim ve 3 senedir tedavi görüyorum ve hallen bir cocuk sahibi olamadim...
Yasim 31 ve hic bir zaman cocuk sahibi olamiyacak duygusu beni deli ediyor.
Zaman zaman aglamak bagirmak isyan etmek istiyorum. Zaman zamanda kendime hakim olup kaderime razi gelmeye calisiyorum.
Hamile birini görmek canimi yakiyor, kiskaniyorum imreniyorum ama ne fayda...olmuyor.
Bir bebek görünce dahada asiri yogun bir sIkIntiya düsüyor, ilgi bile gösteremiyorum.
Icimde bir nefret yer aliyor bazen, ölmek istiyorum...
Bebek esyalari aliyorum gizli gizli, herkezden gizli bir yere sakliyorum.
Zaman zaman acip bakiyorum icim dahada aciyor sanki nefesim tükeniyor vicudum kitleniyo.
Kendi kendime nasil davranmam gerektigini bilmiyorum ozaman cagreyi aglamakda buluyorum.
Birgün iyi hissediyorum kendimi, ama en ufacik bir durumda bu aninda degise biliyor ve kendimi bir an yerlerde hissediyorum.
Cevremde bir Hamilelik haberi duyunca, kacip gitmek istiyorum.
Bir yandan icim daraliyor konusmak istiyorum, ama öteki yandan utanma duygusu hakim aliyor beni...
Her sorana bir baska yalan uydurmakdan tükeniyorum, ama yine uyduruyorum birseyler cünki "Olmuyor" demek gücüme gidiyor.
Psikolojik tedavi aldim bu yüzden, sanki düzelir gibi oldu...
Ama bir süre sonra yine ayni duygular beni arayip buldu...
Ben bukadar zayif, hassas ve duygusal degildim diyorum kendime ama demeki herkezi hakim alan birseyler varmis, kendimi taniyamiyorum artik, bir baska ben geldi...
Oysa ne büyük bir Askla birgün hamlie kalmayi hayal edip, bir yavruyu icimde hissetmeyi arzulamisdim.
Inanamiyorum, kabullenemiyorum, mutsuzum...
Yani simdi ben hic bir zaman yuvami bir evlat kokusuyla dolduramiyacgim...
Yani biz hep "Iki" kisi kalicagiz...
Biz hic bir zaman ne o duyguyu, ne o ilk anlari yasayamiyacagiz...
Hic bir zaman bir cana can katmanin tadini alamiyacagiz...
Kendimizden hic birsey veremiyecegiz...
Biz hep biz kalacagiz, hayatimiz bos gececek...
Ne isim bulma sevincinle kitaplara sarilip aylarca arayacagiz...
Nede ilk kelime, ilk adim, ilk okul hic bir heyecanimiz olmayacagiz...
Öylece baskalarinin hayatlarina karsidan bakip imrenecegiz, ve bizim olmayacak...
Yani öylesine hep IKI kisi kalip yaslanacagiz ikibasimiza...
BU nasil birsey, benmi abartiyorum onuda anlamiyorum...
Icim icime sigmiyor yaaaa...
Yalvarmak, aglamak, haykirmak hic bir fayda degil, ama en iyi arkadasim olmak zorunda oldular...
Acinacak hallde beynimin ici, iyiki göz görmüyor yürek acisini...sükür...
Iste böyle birseyler icimdekiler. Bu durumda kendini bu yada buna benzer hisseden birtek benmiyim...
Aslinda duygularim bu basit kelimlerden cok daha yogun ve aci...
O kadar zor ki kabullenmek, bunu anlatmaya bir kelime bille yok ...
Bu duygular azalicakmi yoksa hep böylemi olacak benim dünyam...
Sucum ne, neden...
Ne gücüm kaldi, ne de gözümde yas.......
Öylesine icimi dökmek istedim, ama birseye yaradigida yok, cikmazin icinde dön dön dönüyorum böyle deli gibi..
bir evladin degerini hic tadamiyacagim,,,,,
Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....
Sevgiler....
arkadaşlar tüm yaşadıklarımı tek tek dile getirmişsiniz tam6 yıl önce 24 ay bunları çektim her ay adet olmak işkenceliydi heleki sorup duran kayınvalide dili yokmu...
dr gittik pko+zayıf yumurta birsürü ilaç bekleme süresi ama o kızdığım kayınvalidem tuttu kolumdan götürdü beni bir lokman aktar varmış sonra samimi olduk ama o an adamı öldüresim gelmişti sorularından dolayı...
bana bişeyler sordu sonra bir kavanoz verdi bunu4 hafta ye ama ilaç asla alma aspiirin bile yok dedi...ben nasıl ağlıyorum sormayın
sonra zor la baskıyla yedim kayınvalidem hergün gelip kont ediyordu yüzüm gözüm kaşıntı oldu bala alerjim varmış meğer:)
neyse sonuç o ay bir adet oldum ama sanki düşük yapar gibi resmen sonraki ay bekle bekle yok dedim kesildim menepoz oldum üzüntüden kayınvalide başımda tabiii sonra mucizem gelivermiş meğer ben inanmam dediğim olay başıma taç oldu bebeğim geldi dr.bile iananamadı yemin ederim adamın adresini aldı bizden..
lütfen bazen büyük önerilerini dikkate alallım isteyen herkeze adres veririm derdinize derman olabilirsem ne mutlu bana....
bilmiyorum bana kızacakmısın ama içimden sana cevap yazmak geldi. bu yolda yalnızsan eğer nasıl çocuk sahibi olacaksın ki. üstelik kısır olmadığın halde eşin sana kısır diyosa bence eşinle yollarını ayırmalısın ve yaşında küçük değil üstelik. senin durumun çok zor. ben de 10 yıldır çocuk sahibi olamadım ve kendi çabalarımla ancak 1 sefer tüp bebek yaptırabildim. benden sonra evlenenlerin hamile olduğunu duyunca zoruma giderdi. ama herşey kısmet işte. bazen konuşacak kimse bulamıyor insan saçmaladımsa kusura bakma.
Yoo saçmalamadın.Bunları bazen benimde aklımdan geçiyor ama yapamıyorum.Kendime soruyorum neden diye sanırım en büyük birinci nedenim her şeye rağmen onu sevmem (çünkü bu konuların uzağında olduğumuz zaman her şey çok güzel) ikinci nedense yeni başlangıçlara cesaret edememem.
arkadaşlar tüm yaşadıklarımı tek tek dile getirmişsiniz tam6 yıl önce 24 ay bunları çektim her ay adet olmak işkenceliydi heleki sorup duran kayınvalide dili yokmu...
dr gittik pko+zayıf yumurta birsürü ilaç bekleme süresi ama o kızdığım kayınvalidem tuttu kolumdan götürdü beni bir lokman aktar varmış sonra samimi olduk ama o an adamı öldüresim gelmişti sorularından dolayı...
bana bişeyler sordu sonra bir kavanoz verdi bunu4 hafta ye ama ilaç asla alma aspiirin bile yok dedi...ben nasıl ağlıyorum sormayın
sonra zor la baskıyla yedim kayınvalidem hergün gelip kont ediyordu yüzüm gözüm kaşıntı oldu bala alerjim varmış meğer:)
neyse sonuç o ay bir adet oldum ama sanki düşük yapar gibi resmen sonraki ay bekle bekle yok dedim kesildim menepoz oldum üzüntüden kayınvalide başımda tabiii sonra mucizem gelivermiş meğer ben inanmam dediğim olay başıma taç oldu bebeğim geldi dr.bile iananamadı yemin ederim adamın adresini aldı bizden..
lütfen bazen büyük önerilerini dikkate alallım isteyen herkeze adres veririm derdinize derman olabilirsem ne mutlu bana....
Selamlar herkeze!!
Ben biraz icimi dökmek ve rahatlamak istiyorum mümkün oldugunca....
Ben 4 senelik evliyim ve 3 senedir tedavi görüyorum ve hallen bir cocuk sahibi olamadim...
Yasim 31 ve hic bir zaman cocuk sahibi olamiyacak duygusu beni deli ediyor.
Zaman zaman aglamak bagirmak isyan etmek istiyorum. Zaman zamanda kendime hakim olup kaderime razi gelmeye calisiyorum.
Hamile birini görmek canimi yakiyor, kiskaniyorum imreniyorum ama ne fayda...olmuyor.
Bir bebek görünce dahada asiri yogun bir sIkIntiya düsüyor, ilgi bile gösteremiyorum.
Icimde bir nefret yer aliyor bazen, ölmek istiyorum...
Bebek esyalari aliyorum gizli gizli, herkezden gizli bir yere sakliyorum.
Zaman zaman acip bakiyorum icim dahada aciyor sanki nefesim tükeniyor vicudum kitleniyo.
Kendi kendime nasil davranmam gerektigini bilmiyorum ozaman cagreyi aglamakda buluyorum.
Birgün iyi hissediyorum kendimi, ama en ufacik bir durumda bu aninda degise biliyor ve kendimi bir an yerlerde hissediyorum.
Cevremde bir Hamilelik haberi duyunca, kacip gitmek istiyorum.
Bir yandan icim daraliyor konusmak istiyorum, ama öteki yandan utanma duygusu hakim aliyor beni...
Her sorana bir baska yalan uydurmakdan tükeniyorum, ama yine uyduruyorum birseyler cünki "Olmuyor" demek gücüme gidiyor.
Psikolojik tedavi aldim bu yüzden, sanki düzelir gibi oldu...
Ama bir süre sonra yine ayni duygular beni arayip buldu...
Ben bukadar zayif, hassas ve duygusal degildim diyorum kendime ama demeki herkezi hakim alan birseyler varmis, kendimi taniyamiyorum artik, bir baska ben geldi...
Oysa ne büyük bir Askla birgün hamlie kalmayi hayal edip, bir yavruyu icimde hissetmeyi arzulamisdim.
Inanamiyorum, kabullenemiyorum, mutsuzum...
Yani simdi ben hic bir zaman yuvami bir evlat kokusuyla dolduramiyacgim...
Yani biz hep "Iki" kisi kalicagiz...
Biz hic bir zaman ne o duyguyu, ne o ilk anlari yasayamiyacagiz...
Hic bir zaman bir cana can katmanin tadini alamiyacagiz...
Kendimizden hic birsey veremiyecegiz...
Biz hep biz kalacagiz, hayatimiz bos gececek...
Ne isim bulma sevincinle kitaplara sarilip aylarca arayacagiz...
Nede ilk kelime, ilk adim, ilk okul hic bir heyecanimiz olmayacagiz...
Öylece baskalarinin hayatlarina karsidan bakip imrenecegiz, ve bizim olmayacak...
Yani öylesine hep IKI kisi kalip yaslanacagiz ikibasimiza...
BU nasil birsey, benmi abartiyorum onuda anlamiyorum...
Icim icime sigmiyor yaaaa...
Yalvarmak, aglamak, haykirmak hic bir fayda degil, ama en iyi arkadasim olmak zorunda oldular...
Acinacak hallde beynimin ici, iyiki göz görmüyor yürek acisini...sükür...
Iste böyle birseyler icimdekiler. Bu durumda kendini bu yada buna benzer hisseden birtek benmiyim...
Aslinda duygularim bu basit kelimlerden cok daha yogun ve aci...
O kadar zor ki kabullenmek, bunu anlatmaya bir kelime bille yok ...
Bu duygular azalicakmi yoksa hep böylemi olacak benim dünyam...
Sucum ne, neden...
Ne gücüm kaldi, ne de gözümde yas.......
Öylesine icimi dökmek istedim, ama birseye yaradigida yok, cikmazin icinde dön dön dönüyorum böyle deli gibi..
bir evladin degerini hic tadamiyacagim,,,,,
Benim ikinci adim hic bir zaman "ANNE" olmayacak....
Sevgiler....