Duygularım alınmış gibi

konuyu okuyunca sizde kendimi gördüm konu sahibi benim de kalbim ruhum yok gibi ot gibi yaşıyorum kimseye sevgi dolu değilim kızıma bile sarılırken içim donuk neden böyle oluyor acaba
 
konuyu okuyunca sizde kendimi gördüm konu sahibi benim de kalbim ruhum yok gibi ot gibi yaşıyorum kimseye sevgi dolu değilim kızıma bile sarılırken içim donuk neden böyle oluyor acaba
Ben de bilemiyorum maalesef. Buraya yazarken tereddüt ettim. Beni merhametsizlikle suclarlar fln diye. Demek ki tek de değilim.farklı bi çözümüm olursa yazarım ben de
 
Evet çok supheciyim ve kimseye guvenmiyorum.aşırı güvensizlik hakim.sırtını dönen dostlarım. Arkamdan yapılan dedikodular, çıkarcı insanlar, menfaat icin ihanet eden yalan söyleyen bazı sevdiklerim...Bu yüzden kimseye guvenmiyorum. Bu sebep diyelim ki.ama çözüm önerisi fln yok mu?:KK34:

depresyondasiniz bu kesin.
her insan yasadigi travmalara degisik tepkiler verir,kimisi asiri duygusallasir kimisi yemek yemeden kendisini alamaz kimisi de sizin gibi ruhsuzlasir.
bu aslinda ruh sagliginizi korumaniz icin beyninizin olusturdugu bi kalkan ama cocugunuza dahi acima merhamet duygularinizi kaybettiyseniz acilen yardim almaniz sart.
ben psikolog olmadigim icin sunu yapin bunu yapin diyemem ama ayni durum bi donem bende de soz konusu oldu ve aldigim yardim cok iyi geldi.ama sunu belirteyim cocuguma karsi hep cok duyarli oldum.
simdi cok saglam serinkanli gozukseniz de yarin bu baska turlu patlak verir cunku insan duygulariyla vardir.yoksa agactan tastan farkimiz ne dimi..
 
Cocukluga inelimm...buyuk.acilar yasadinizmi kucukken? Sizi sardacak seyler bir ask acisi olur òlum olur vs....

Gelelim.simdiki zaman...b en duygusalliktan yana degilim zira bir anlasilmiyorsunuz iki daha mantikli biri gordugunuzde kendinizi pek tuhaf pek karalar baglamis hissediyorsunuz...ve siz bu merhametsizlikse sorun var hemde ciddi sorun ama.yok dunya hali normal hersey insalar ici dir.gibi birseyse sorun yok..
 
Evet beni çok üzen bi kaç olay yaşadım
Geçmişte.halen de canımı sıkar bazen.ama bastırmaya çalışıyorum. Yaşadıkça bastiriyorum.ne olduğunu yazmak istemiyorum.ama yapılan bi haksızlık karşısında tepki veremeyip susmak zorunda kalmak gibi. Olayı açığa vursam daha kötü olabilirdi hersey. Susup acısını kendim yaşıyorum
Biliyormusunuz i nsan yasindan buyuk acilar haksizliklar yasayinca çelik gibi sinirlere sahip oluyor bir yerde bir ornek vardi bazi insanlar patates gibidir normalde tas gibi sert olan kendisi sicak suda dagilir bazilari kahve gibidir sicak su onlari kahve gobi bambaska.lezzetli bir yiyecek haline cevirir...biraz zaman verin kendinize ve dinimizin onerisidir yetim basi oksayin kalbiniz yumusar cozumlerdendir ...zayiflara.merhamet gosterin tefekkur edin sukredin ve dua edin duzelir
 
Bu duygusuzluk ileride birden yogun bir şekilde kırılabilir ve ani buyuk pişmanlıklar içinde bulabilirsiniz kendinizi gibi geliyor bana. Fırtına öncesi sessizlik derler ya. Oyle hissettim. İleride bir patlama yasayacaksınız sanki diye.
Aynen katılıyorum canım :KK66:
 
ben senin gibi olmak icin sakin olmak icin uzun zaman antidepresant kullandim. banada yolla senin hastaligindan :)
 
Bir donem banada olmustu bu his ama buyuk bir sokun ardindan uzman destegi gordum.
Bence bir uzmandan yardim alabilirsiniz.
 
Bazen bana da oluyor , duygu değişimleri yaşıyor olabilirsiniz. Bu günlerde bende ruhsuzum :110:
 
Merhaba bayanlar,
Farklı bir durumla ilgili fikirlerinizi almak istiyorum.
Gerçekten duygularım yok gibi. Aşırı bi sogukkanlilik ve sakinim var üzerimde. Ve bu durumdan çok rahatsızım.çünkü önceden böyle değildim.
Mesela ailemden uzakta yaşıyorum ve hiç ozlemiyorum sanki. Bazi zamanlar 1 yıl memleketimize gidemedigimiz oluyor. Gidince anneme veya Kardeşime sarilsam da içimde sevgi yok sanki. Canım kadar sevdiğim annannemi geçen yıl gözümün önünde ambulansla acilen götürdüler. En ufak bi korku telaş hissedemedim ve cok uzulmustum.
Sevdiğim birinden ayrılırken hiç üzüntü yasamiyorum.kalbimde sanki hiç duygu yok o anda. Ruh gibiyim adeta.
Esime olan duygularımi anlayamıyorum. Önceden aşk dolu şiirler yazardım. Artık alışkanlık falan oldu diye düşünürdüm ama normal gelmiyor.hic şiir veya mektup yazasim gelmiyor.
2.cocuguma hissettiğim duygular ilk anne olduğum zamankinden daha az sanki. İlk çocuğumda hersey çok farklıydı sanki duygularım.
Bi şeye zarar gelse mesela bi bardak kırılma, sevdiğim bi eşya zarar görse umrumda değil adeta.
Geçenlerde burada konu acmistim.eve gelen misafir altinlarimdan bi kaçını almıştı. En sevdiğim bilezigimdi. Çok böyle bi üzüntü yaşamadım. Günlerce dert etmedim.
Uğradığı bi kaç haksızlık sonrası agladigim uzuldugum oldu. Hayal kırıklığı olmuştu çünkü. Ama sonra geçti.hiç olmamış gibi
Nedir bu sizce?
Psikolojik destek mi almam lazım. En ufak bi şeyde duygulanip ağlayan ben taş kesildi sanki ve cok rahatsizim bu durumdan
büyüyorsun...
 
Ben de bir ara oluyordum. İnsan çok büyük üzüntüler veya başa çıkamadığı uzun süreli sıkıntılar yaşayınca taşlaşıyor sanki. Belki vücut kendisini korumaya alıyordur.

Aynen. Bir noktadan sonra hayattan sille yediğinde şaşırmayıp yoluna devam ediyorsun, alışıyorsun. Ben de taşlaştım artık ne şaşırıyorum ne üzülüyorum bir şeylere. O kadar çok üzüldüm ki geçmişte artık soğuk hissiz bir insan haline geldim.
 
20 yasinda ve ayni durumdayim. Sebepleri dusundum ve kendimi aydinlattim.
Kucukken fiziksel degil ruhsal acidan cok aglardim, alingan ve hassas bir cocuktum babam surekli zayif ve aciz oldugumu soylerdi. Artik sessiz, asla insan icinde aglamayan, asiri sogukkanli biriyim.
Sinavlarda, sozlu de olsa, heyecanlanmiyorum.
Kimseye guvenmedigim icin yakin arkadas ve sevgili edinmiyorum. Arkamdan konusanla selami kesiyorum, cok civik ve haddini asanlarla da. Arkadas konusunda asiri seciciyim. Hic sevgilim olmadi. Sevmedigim biriyle polemige hic girmem, ille konusmam gerekirse kisa cumleler secerim. Ciddiyet ve mesafe vazgecilmezim:)
Herkese elimden geldigince yardim ediyorum ama yardim kabul etmemeye ozen gosteriyorum.
Cocuklara, yaslilara ve hayvanlara merhamet hissim var ama sevgimi dokunarak ifade etmiyorum.
Bir de cok yakin olmadigim kimselere ilk selami vermem, teklifsiz masalarina oturmam... Ne kadar sirnasik kiz demesinler diye galiba...
 
Bende cok hıssızım.. Babamı kaybettıkten sonra oldum. Buyuk acılardan sonra gerısı vız gelıo ...
 
nirvanaya ulaşmışınız :KK45:
e en güzeli ya işte hayat çokta ciddiye alınmaya gelmiyor
amma sanırsam bişey olmuşta hevesinizi kırmış ve geri kalan herşeye ilginizi kaybettirmiş gibi,ne ola ki acep?
 
Evet çok supheciyim ve kimseye guvenmiyorum.aşırı güvensizlik hakim.sırtını dönen dostlarım. Arkamdan yapılan dedikodular, çıkarcı insanlar, menfaat icin ihanet eden yalan söyleyen bazı sevdiklerim...Bu yüzden kimseye guvenmiyorum. Bu sebep diyelim ki.ama çözüm önerisi fln yok mu?:KK34:
Ingmar Bergman filmlerini seyredin. Orada bolca duygularini kaybeden insan temasi islenir. Film mekani Isvec olmasi sizi sikmazsa, seyredin, insanlarin karakterleri degisir, hisler kaybolur geri gelir, normal seyler bunlar. Ama SRI antidepresan aliyorsaniz, en buyuk olasilik aldiginiz haplardir.
 
Evet mutluluklarim da donuk genelde. Sevdiklerime kavusunca hiç heyecanlı değilim. Kardeşimin düğünü var yakinda.bende zerre heyecan yok.eskiden mutluluktan havalara uctugum durumlar şimdi çok basit geliyor ve beni en çok bu durum rahatsız ediyor işte
Kiz sana buyu yapan filanmi oldu yoksa resmem biseylerin etkisinde gibisin
 
Aynen. Bir noktadan sonra hayattan sille yediğinde şaşırmayıp yoluna devam ediyorsun, alışıyorsun. Ben de taşlaştım artık ne şaşırıyorum ne üzülüyorum bir şeylere. O kadar çok üzüldüm ki geçmişte artık soğuk hissiz bir insan haline geldim.
Konu sahibi yaş kac acaba .sizin hayattaki can damari denecek kadar onemli bir isteginizi sanirim fena halde kirmislar .isin icindende cikamayinca boyle kalmissin iste .bence savasmalisin eger yas olarak cok gec degilse
 
Back
X