iyi akşamlar herkese,
kendimi sıkışmış hissettiğim, ne yapacağımı da bilemediğim, konunun öznesi de ben olmamam sebebiyle etrafımdaki insanlara anlatıp akıl alamadığım bir durum var. Liseden beri en yakınlarımdan biri olan, hala da her gün görüştüğüm bir dostum var, kadın. Güzel, rahat hayatlar yaşıyoruz diyebilirim. İyi işlerde çalışıyoruz, mutlu standart ailelerden geldik, eğitim, hayat görüşü, şu anki konumlarımız aynı, bunları asıl anlatacağım konu dışındaki genel durumumuza detay olsun diye yazdım. Eski arkadaş grubumuzla aile gibiyiz diyebilirim, çok içiçe olduğumuz kalabalık bir grup.
Arkadaşım 3 yıl kadar önce evlendi, sevgililik dönemleri, evliliğe giden yol, onların da hayat vizyonlarının uyumu vs, her şeyleri yolundaydı. Ben bir yandan şahit olmanın dışında, iyi kötü her şeylerini (eşiyle de arkadaş olduk, severim kendisini) anlatmaları sebebiyle biliyorum.
Ama ne olduysa evlendikten sonra oldu, benim çok çok basit, konuşmanın bile ayıp sayılacağını düşündüğüm konulardan çok major kavgalar, ağza alınmayacak sözler, hakaret ve hareketler yaşıyorlar. Ufak tefek bağırtı çağırtı ağız dalaşı değil, ailelerin dahil olduğu rezillikler. 2 defa bebek kaybettiler, düşük sebepli, bu da tuz biber diyelim ama kavga konuları bu değil.
Ben tabi evli değilim, aile dinamiği başka bir şey anlamıyorum muhtemelen ama bazı anlattıkları olaylardan sonra herhalde diyorum bir daha yüzyüze bile gelemezler. Ama 3 yılda sayamayacağım defa aynı olaylar sonra hiçbir şey olmamış gibi 180 derece dönüş.
Şimdi buraya kadar beni ilgilendiren bir şey yok, sorunum şu, her kavgalarında ben aranıyorum (2 taraftan da) detay detay hiç duymamam gereken özellerine maruz kalıyorum ve nasıl anlatacağımı inanın bilemiyorum ama ben bu duygusal yükü artık kaldıramıyorum. Yani inanın duruma çok üzülüyorum, arkadaşım benim için kıymetlidir, beraberliklerinin yolunda olmasını isterim, benim ona onun bana vefa borcumuz da vardır, bencillik etmek istemiyorum, hakkım da yok. Dolayısıyla onu yalnız bırakamam, ilgilenmemezlik yapamam ama kendimi nasıl korurum bunu bilemiyorum. Yazıya dökemiyorum durumu, hasta oluyorum diyelim, bu tarz bir sorunu için buluşacağımız zaman ağlayasım geliyor, kendimi dövdürmeye gidiyormuşum gibi:) günlerim kötü geçiyor. aslında sormaya çalıştığım da bu, kendimi geri çekmeden psikolojik olarak sağlam kalmanın, olayı çok içselleştirmemenin yolu var mıdır? Paralize olmak istiyorum diyelim…
Ben normalde pek hassas bir insan değilimdir, belki de sorun zaten bu, bana problem diye anlattığı şeyler benim için hiçbir şey ama olaylar o kadar büyütülüyor ki sonrasında olanlar ana konudan daha büyük sorun. Verdiğim akılları da o an mantıklı buluyor ama söylediğim pek bir şeyi de yapmadı.
Çok uzattım, sormak istediğim bu, belki psikolojide bir karşılığı da vardır, ben kendimi nasıl korurum. Yada bomboş bir dert, hayat bu, ayrıca sanane derseniz onu bile duymak iyi hissettirecek :)
