Ben de sürekli sukrediyorum hem verdiklerine hem de vermediklerine
Çünkü cok şükür vermedigi o kadar cok sey var ki. Hastalık, sakatlik, zeka geriliği vs vs vs.
Ama bazen çok küçük seylere cok sinirlenebiliyorum, sinirli tavrim sürekli eşime yansıyor, zavalli beni cekiyor ve yine o kadar fedakarlik yapmasina rağmen bazen hic yoktan uzuyorum onu. Ama son 1 aydir cok daha iyi anladim ki onun benden başka sahip çıkanı yok. Destekçisi yok, ben onu uzmemeliyim her zaman yaninda olmaliyim, bugun işe giderken bana dedi ki:'yoruldum be aşkım, cok yoruldum, hayat çok yordu ve bu yorgunlugumda bir tek sen destek olabilirsin, ailem arkamda degil' dedi. Sabahtan beri öyle içim acıyor ki. Cunku gerçekten cok yoruluyor ve hastalanmasindan cok korkuyorum. En büyük korkum eşime bir sey olmasi. Allah kimseyi sevdigiyle imtihan etmesin. Esim bu kadar yorgunken elbisesini kirli sepetine atmamis, yok yardim etmemis derdine de hic dusmuyorum. Çünkü bari evde ayaklarini uzatip dinlensin. Bari karisi ona iyi olsun.. benim de boyle işte. Cok dolmusum galiba.. Ama yine de sukrediyorum biliyorum ki yanimda..
Hayat oyle kisa ki. Cok kayiplar verdim bu kisa hayatta ve o yüzden sevdiklerime cok sıkı baglaniyorum, hayat 3 4 bulasigi dert edecek kadar uzun değil maalesef...
Bi de çocugumuz olmuyor diye dertleniyorum icten ice bu da cok kötü bir huyum. Allaha binlerce şükür, yıllarca hasretle yananlar var diyorum Bilgece, ama işte içim öyle diyemiyor. Bazen de agliyorum annem aramadi diye oysa cok sacma arıyorlar ama iste biraz da kiskaniyorum, ablamlar gezmeye gidiyorlar surekli yanimda istiyorum onlari ama surekli de gelemezler ki. Boyle uzun oldu da işte dolmusum demekki. Hayat kisa diyorum ama bu kisa hayatta dert ettigin seylere bak bi de diyorim.. yani aslinda bazen kendimle celisiyorum....