11 yıllık evliyim çalışıyorum memurum biri 10 biri 5 yaşında iki çocuğum var. kv ile altlı üstlü oturuyoruz. (Orası çok ayrı bir sorun zaten)bu evlilik için elimden geleni yaptığıma inanıyorum. kendimden çok ödün verdim herşeye sustum. Hata ettim biliyorum.
Aşırı derecede anacı olgunlaşmamış bir kocam var. öyleki çocuklarından bile üstündür anne babası. farkettim ki 3-4 yıldır içimde ne bir sevgi ne bir saygı hiçbirşeyi kalmamış bu adamı ben neden hala çekiyorum.
evimi arabamı aldım. hayatımda bir çöpü yoktur. evin sadece fatura ve market kısmını öder başka hiçbir şeye eli değmez. maddi ve manevi anlamda beni çok kullandı. çocuklar için katlanıyordum ama akşam kızımın söylediği bir cümle hayatımı tekrar sorgulamama neden oldu. kızımın biraz iştahı açık çok kilosu yok ama adam takmış çocuğa az ye az ye çok kilo alıyorsun diyip duruyor. "Anne, babam bir kere bile derslerimle ilgilenmedi ama sürekli kilomla ilgili laf söylüyor". içime oturdu resmen ne yapsam nasıl yapsam
Eşim işten gelir yemeğini yer ve yatana kadar koltuğun üzerinde elinde telefon diğer elinde kumanda çocukla evle yada benle bir sohbet ve ilgisi olmadan hayatını sürdürüyor. Gerçekten evlilik böyle birşey mi?
Hiç bir ortak noktamız yok. cinsellik desen ayda 1 ya olur ya olmaz. oda görev gibi geliyor hiç istemiyorum. kendimi eş gibi göremiyorum sanki o evde hizmetçiyim. hiç birşeyin ucundan tutmaz. işten gelir yatana kadar koştururum. şunu da sen yap dediğimde bin tane laf sayar.
Ağzı çok güzel laf yapar ama içi boştur. hiç bir verdiği sözü tutmaz.
şimdi söyleyin bana ben artık en son noktaya geldim. Gerçekten boşanmak istiyorum. ama biliyorum ki kabul etmeyecek. altın yumurtlayan tavuğu neden kessin ki?
Akşam konuşup bir aylığına evden gitmesini annesine doyup öyle gelmesini, bu süreçte biraz yanlız kalıp düşünmek istediğimi söylüycem. Biliyorumki bana çok iyi gelecek yanlız kalmak. sevginin bittiği bir insanla aynı evde yaşamak cehennem gibi inanın.
Düşüncelerinizi paylaşır mısınız?
