Travmalarınızla nasıl başa çıkıyorsunuz?

Dante .!.:

çıkmıyorum
her şeyi herkesi olduğu gibi kabullendim
bunun için bi 40-45 yaş gerekiyor

Genişletmek için tıkla...

Cizirti .!.:

Ben de saldım. Her daim iyi hissetmek zorunda değilim. İşimi gücümü günlük yaşantımı çok da etkilemediği sürece atak geldiğinde uyguladığım acil durum planları oluşturdum kendimce. Hep iyi hissetmek , yaralarımızın tamamen kapanması falan mümkün değil, insanız, belli yaşantılardan geçiyoruz ve unutamadığımız şeyler oluyor. Destekle falan en fazla etkisi azalır yoksa hafıza kaybı yaşamadan unutmak mümkün değil. Kurban rolüne girmeden, yarayı kaşıyıp bundan haz almaya bağımlı olmadan kendimize yas tutmak için kısa molalar verebilmeliyiz.

Genişletmek için tıkla...

Zerriniffet .!.:

Çıkamıyoruz yığılıp kalıyoruz Şimdi gelelim sizin duymak istediğiniz cevaba ;

‎Güzel zamanlarda umut dolu olmak çok kolaydır.Önemli olan karanlık , kendinizi yalnız hissettiğiniz günlerde de öyle kalabilmek. Ne kadar derinlerde de olsa kendinizi çok üzgün ve yorgun hissetseniz de umudu canlı tutup ona sarılmalı, umudun kendisi olmalısınız. Çektiklerinizden çok daha güçlü olmalısınız. İşler beklediğiniz gibi olmasa da daha iyi başka nasıl yaşanır ki? Sizi bu günlere getiren tüm bu olaylara baktığınızda kötü hissetmeniz çok normal ama bundan sonra attığınız her adımda size kim olduğunuzu ve kim olmanız gerektiğini hatırlatan o günlerden bir parça taşıycaksınız.Ya görmezden gelip yola devam edin yada onları savaş yaraları gibi üstünüzde taşıyın. Bir de ben her şeyin aslında olması gerektiği zamanda olması gerektiği gibi olduğunu düşünürüm vardır bi hikmeti en kötü bizi hayata hazırlıyordur daha güçlü olmamız için. Tüm bu acıların mükafatı da bir şekilde karşınıza çıkacaktır. Sabırlı olun

Genişletmek için tıkla...

AnkaEnerjisi .!.:

Dünyaya geliş nedenimiz tekamüldüt.

Yaşam planınızda karşı komşunuz bile vardır. Çünkü hayatımızda hiç ummadığımız kişilerin bile görevi var. Keza bizim de öyle. Yaşam planı o kadar detaylı ve ilmek ilmek örülen bir şey ki, kimlere öğretmen olduğunuzu, kimlerin öğrencisi olduğunu bilseniz, sistemin zekasına hayran olursunuz. İntihar işte bu yüzden yasak. Çok detaylı konular, satırlar yetmez.

Psikolojik destek vs alın tabi iyi gelecekse ancak şunu hep bilin.. biz her şeyi zıttı ile öğrenebiliyoruz. Mesela sevgiyi deneyimlemek için sevgisiz biriyle olmamız gibi. İnsan zaten sevginin içindeyken bunun çok farkında değildir. İdrakinde değildir daha doğrusu. Ama bu konuda türlü ızdıraplar yaşayan biri, sevgi ile karşılaştığında onun sevgi olduğunu idrak eder ve anlar.

Ayrıca yaşadığımız sert olaylar, şoklar hep teşevvüş halimizden uyanmamız içindir. Sistem bizi, ayrıldığımız ana yola tekrar girmemiz için olaylarla sarsar bizi. Aslında öncesinde çok uyarı verir. Tesirler gelir bize ama kalp kapalı beyin de hipnoz halindeyse onları zaten almayız. En son, sert bir olay şeklinde karşınıza çıkar.

O yüzden yaşadıklarımıza bakıp ah, vah neden bunları yaşıyorum dersek daha da beter bir hale geliriz. Her olaydan ders çıkarmak zorundayız. Dersleri almadıkça o dersler birikir birikir ve çok ağır bir olay şeklinde bedenlenip karşımıza çıkar.

O nedenle şikayet etmek yerine olaylara daha yukarıdan bakmaya çalışın. Bu olay bana ne öğretti? Buradan almam gereken ders nedir? Şekliinde.

Pozitif değer üretirseniz negatif enerjiden kötücül olaylara kadar size hiçbir şey etki etmez. Zırhtır çünkü o.

Nedir pozitif değer? Çok kolaydır çok.
Bir sokak canını beslemek mesela, hasta olan bir komşunuza bir tas çorba vermek, yardıma ihtiyacı olan birine teselli vermek, imkan varsa sıkıntıda olan birine maddi yardımda bulunmak, iyi bir şey yapan kişiyi takdir etmek. O kadar kolay ki, neden bu kadar zorlaştırıyoruz her şeyi? Tabi bunları yaparken ticaret şeklinde değil, şu kediyi besleyeyim de sevap alayım değil hayır. Olmaktan bahsediyorum. Siz iyi bir olduğunuz için yapıyorsunuz bunu. O hale dönüşüyorsunuz yani. O minik minik değerler birikir birikir ve size döner yasa gereği. Keza yaptığımız negatif olaylar da aynı şekilde.

Kurban psikolojisinden çıkmak gerek. Size sadece zararı olur bunun ve kesinlikle mutlu olamazsınız.

Yaşam planımızda görevi biten her şey gider. Bakın her şey. İnsan, araba, ev, iş vs vs vah neden gitti de, neden satıldı da, ben bunları hiç hak etmedim. Yok hayır, bunlar bizim hayatımızda kesinlikle olmaması gereken şeyler. Yükselmek zordur bilinç olarak. Ama dişmek çok kolaydır. Siz yükseldikçe, neden-sonuç yasasını öğrendikçe, çevreniz de, hayatınız da bilincinize ve titreşiminize dair olaylar çekersiniz.

Hayat zor değil, zorlaştıran sadece biziz. Egomuz ve sahte benliklerimiz. Hepsi bu kadar işte.

Genişletmek için tıkla...

sisicom .!.:

travmalarimla dalga gecerek sakasi bir yana hayatta her seyi kontrol edemeyecegimi kabul ettim oncelikle. gecmisimi degistiremem, yasadiklarimi, beni yaralayan olaylari ve kisileri silemem ama bundan sonrasi icin bu durumlara izin verip vermemek kendi elimde diyorum. ornegin ben bir zamanlar ‘korunmaya muhtac’ hissediyordum fazlaca. kendimce bir cozum yontemi buldum ve artik kendimi korunmam gereken, muhtac hissedebilecegim hicbir duruma sokmuyorum. bu atlatmak mi? hayir. kacinmak. savunma mekanizmasi. ama su an icin kendimi koruyorum her turlu duygusal ve fiziksel hasardan. herkesin derdi kendine agirdir. bir zaman sonra onlarla yasamayi ogreniyoruz hafizamizi kaybetmedigimiz surece hicbir seyi unutamayiz cunku. belki basimiza gelenleri kontrol edemeyiz ama olaylara karsi verdigimiz tepkileri edebiliriz.

Genişletmek için tıkla...

ebrulimm3232 .!.:

ooo en sevdiğim, ben de o kadar çok dalga geçerim ki hem kendi içimde hem de insanlara anlatırken. Hatta o kadar ki insanlar bana poker face, robot musun der, üzgün müyüm deli miyim sevinçli mi anlayamazlar çoğu zaman. Ben konuşarak ve bu konular üzerine biraz da kara mizah yaparak içimden atabiliyorum. Çoğu zaman hissiz hissediyorum artık nötrlendim bu olanlara karşı diyorum, hatta bunu güzel de beceriyorum ama bazen dozu kaçıyor çevremdekilere de aynı hissizlikle yaklaşıyorum. Aslında sorun denge kuramamak. Sorunlar gelir, çözülür geçer gider. Hayatımda ne kadar yer edeceğinin dengesini kuramadığımdan bazen çok vaktime ve üzülmeme neden oluyor maalesef.

Genişletmek için tıkla...

ebrulimm3232 .!.:

Herkese merhaba,

Aslında bir dert değil ama genel bir konudan bahsetmek ve fikirlerinizi almak istiyorum. Aslında ''travma'' denen kelime benim için hayatımın akışını bozacak veya yönlendirecek bir kelime değil ama artık hem toplumda sık sık duyduğumuz ve yaşadıklarımızı bu şekilde anlattığımız için yazmak istedim.

Bu konuda bana travmaları ile gelen insanlara karşı hep net cevaplar verdim. Örnek vermek gerekirse;

''ilk evliliğim çok zordu, bende travma yarattı'' diyen kişiye ''gerçekten öyle olsa ikinciyi yapamazdın, demek ki sandığın kadar derin izler bırakmamış ki yeniden deneyebilmişsin, bence artık bunu hayatından çıkarmalı ve atlatmalısın'' şeklinde bana mantıklı gelen cümleler kurabiliyorum.

Ancak tahmin edersiniz ki kendi hayatımda bunu uygulayamıyorum. Geçmişimizi bir yük gibi, kambur gibi sırtımızda taşımamamız gerektiğini düşünüyorum, öyle de yaşamaya çalışıyorum ancak sanıyorum ki ben uyguladığımı düşünürken bilinçaltımda biriken olaylar aniden bir gün ortaya çıkıyor ve o günümü zehir ediyor. Büyük bir değersizlik hissi ile kalkıyorum yataktan.

Kendi hayatımdan örnek vermem gerekirse, hiç bir açıklama yapmadan hayatımdan çıkan insanlar oldu, hem ikili ilişki hem de arkadaşlık ilişkisi olarak. Ki çoğu uzun süreli ve uyuştuğumuzu düşündüğüm kişilerdi. Bu yüzden sebep söylenmeden terkedilme korkuları yaşıyorum. Bu insanlar bir sabah uyandım ve hayatımda yoktular, şuan yanımdaki insanlar için de acaba aynısını hangi gün yaşatırlar korkusu taşıyorum.

Bir diğeri; annem, kardeşim ve ben çok küçükken üçümüzün de dahil olduğu bir intih*r planı yapmaya çalışmıştı. Başaramadı. Kendisinin o dönem ve bence hala psikolojisi çok kötüydü. Bu olay çok sık aklıma geliyor, annemle konuşup içimde bitirmeye çalıştım ama olmadı, çünkü annem özellikle o döneme dair ve genel olarak kötü anıları hatırlamıyor ya da öyle bir şey yaşanmadığını söyleyip reddediyor. Bu ve yaşattığı diğer psikolojik benzer olaylar yüzünden annemi sevemiyorum. (Annemdir, baktı büyüttü ona lafım yok, ancak sağlıklı ve doğru bir iletişim ve ilişki kuramıyorum, içimden gelmiyor)

Sonra ise, aldatıldım. Hem de bir kaç kez. Paralı, parasız, tek gecelik, aynı kişi ile birden fazla sanal ve reel olarak. Bunun bende travma yarattığını düşünmemiştim ama sevgilimin telefonunu kurcalama isteği ile onu hiç umursamama, ne yaparsa yapsın kişiler kendinden sorumludur arası çok uç duygularda gidip geliyorum.


Boşanırken evimi satmak zorunda kaldım. Evet tabii dünya malı dünyada kalır ama seviyordum evi, bazen sokağından geçmek zorunda kalıyorum. Devamında ise şuan ki evime geldiğimde (kiradayım) tavanlara bakıp bu benim evimin tavanları değil gibi garip ağlama krizlerine giriyorum.

Burada ilk aklıma gelenleri ve birazını paylaştım uzatmamak adına. Hayatım önümde kocaman dikenli bir çalı gibi iç içe geçmiş duruyor gibi hissediyorum. Aslında travmalarım yok derken, yani ben öyle sanarken bazen beni yakalayıp günlerce mutsuz ediyor bu hisler, duygular ve yaşanmışlıklar.

Biliyorum tek çözümü profesyonel destek. Denedim de ancak sürdüremedim. Buraya yazma sebebim, belki benzer şeyleri yaşayanlar vardır. Ve ben konuşarak, yazarak bazı şeyleri içinden atabilen bir insanım. O sebeple paylaşmak istedim.

Okuduğunuz için teşekkürl

Genişletmek için tıkla...