En çok kendime kızgınım..

Biraz içimi döktüğüm bir konu olacak.

Neredeyse gençliğimin en güzel zamanlarını geçirdiğim bu ilde ve kurumda niyetini belli edip benden karşılık göremeyince arkamdan atan oda arkadaşımdan tutun da asalak gibi hemencecik güvendiğim kişilerin arkadaşlık ve iyi niyet kisvesi altında yaptıkları şeyleri öğrenene kadar bir işyerinde yaşanabilecek çoğu olayı yaşadım. Evet, kendi hatalarımın sonucuydu bazıları. Mesela benim iyiliğimi düşündüğünden emin olamadığım insanlara kendimi çok gereği varmış gibi açtım ve sonrasında - klasik olarak - anlattığım yerlerden vuruldum, hiç şaşmazdı zaten bu. Yaşayanlar da bilir bu durumu ve sonrasında alınan kararları.. Şimdi, bazı şeyleri güvenip anlattığım için burada suçlu benim değil mi? Anlatmasam hiçbir şey olmayacaktı, beni şuan rahatsız eden hiçbir şey olmayacaktı. Bu konuda karşı tarafı ne derece, nasıl suçlayabilirim? Güven verip o güveni zedelediği için mi?

Çıkardığım bu dersleri, bu olayları yaşamadan evvel çıkaramazdım belki de bilmiyorum ama bazen kendi kendimle konuşuyorsam içimde kalan şeyler yüzünden. Zamanında ses etmediğim ne varsa, beynimin çıkış yolu göstermediği hangi tartışma hangi konuşma varsa hepsi beynimin bir köşesinde, alarm gibi kurulular. Vakti geldikçe hatırlatıyorlar kendilerini. Ve hala sorarım kendime; iyi bir ders için beni hala düşündüren olayları yaşamak zorunda mıydım? Misal o arkadaşla aynı odada yan yana çalışmasam o durumların hiçbirine düşmeyecektim. Ya da buna kader diyelim, tepkilerim doğru olsaydı belki o zaman yaşamayacaktım.. Sosyal çevre ihtiyacımı işyerine ilk gelen kişilerle doldurmayıp kaliteli bir yalnızlığı seçseydim yine yaşamazdım. Yavuz hırsız ev sahibini bastırır lafındaki yavuz hırsız olmadım, hep ev sahibiydim. Ama hakkını vererek hırsız olanları gördükçe, kendimi bir savaştaki en güçsüz asker gibi hissettim. Haklı ya da haksız da olsam, üste çıkma çabasında olmadığımdan mı ya da bunun için yanlış yolları tercih ettiğimden mi hep haksıza yakın oldum, bilmiyorum.

Kendini hiçbir ama hiçbir olayda savunamayan ve sürekli ezdiren biri değildim asla ama bulunduğum bu yerde maalesef böyle biri oldum ya da böyle olduğuma inandım, inandırıldım. Bu yüzden en çok ama en çok kendime kızgınım..

Kırıla kırıla büyüyoruz.
Kendini üzme, hepimiz aynı durumdan geçtik

İnsanlığın doğasındadır güvenmek. Siz güvendiniz, onlar adilik yaptı. Sizin değil onların suçu. Artık daha dikkatli ve daha ketum olun. Değerli olduğunuzu unutmayın ve unutturmayın. Sonu ne olacaksa olsun kendinizi savunun ve doğrudan ayrılmayın. Değerinizi kendiniz belirlersiniz etrafınızdaki kaypaklar değil. Dik durun. Herkese hakettiği cevabı verin. Ezilmek için okumadınız.

Teşekkür ederim hayatıma giren herkese ve yaşattığı her iyi ya da kötü deneyime ,beni geliştirdikleri ve daha güçlü vee daha akıllı yaptıkları için diyip yolumuxa bakıyoruz buna deneyim diyoruz acıtıyor hepimiz hayatın tokadını yiye yite bugüne geldik,yalnız değilsiniz

Teşekkür ederim hayatıma giren herkese ve yaşattığı her iyi ya da kötü deneyime ,beni geliştirdikleri ve daha güçlü vee daha akıllı yaptıkları için diyip yolumuza bakıyoruz buna deneyim diyoruz acıtıyor hepimiz hayatın tokadını yiye yite bugüne geldik,yalnız değilsiniz ..

Size ne kadar büyük kalitesizlikler gördüğümü anlatamam , artık herhangi bir insanı görünce hissediyorum nasıl biri olduğunu iki cümlesinden. Yara almamak için fazla duygusal olmamak gerekiyormuş, siz de üzerinde çok düşünmeyin bence , yaşattıklarını yaşarlar elbet :)

bhr995 .!.:

Size ne kadar büyük kalitesizlikler gördüğümü anlatamam , artık herhangi bir insanı görünce hissediyorum nasıl biri olduğunu iki cümlesinden. Yara almamak için fazla duygusal olmamak gerekiyormuş, siz de üzerinde çok düşünmeyin bence , yaşattıklarını yaşarlar elbet :)

Genişletmek için tıkla...

Yaşarlar mı dersiniz.. benim tek temennim umarım aynı hisleri yasarlar

Çalıştığım kuruma başlayalı 1 yılı geçti. Bir tane arkadaşım var o da başka birimden. onunla da haftada bir ancak görüşüyoruz. Oda arkadaşlarım çok iyi insanlar ama her anlamda çok farklıyız. Samimiyet kurmamaya çalışıyorum bu yüzden, çünkü zamanla aramızda ya çatışma olacak ya da ben asimile olacağım. Yalnızlığı kendim tercih ediyorum bu şekilde.
Kendinizi karşıdaki insanlara açmakla biraz acele etmişsiniz ama bunda bir suçunuz yok. Asıl hata onların bunu size karşı kullanması. Çok karaktersiz ve kötü niyetli insanlar oldukları belli. Ben olsam mecbur olmadıkça o insanlarla konuşmazdım.

gamlibaykus işin tuhaf tarafı, kendilerini iyilik meleği olarak bile nitelendirebilirler. laf taşıyıp diğer insanlarla ara açtıkları halde hala kendilerinde hata görmeyen tipler. çevresindekilerin çoğu da hepsini bildiği halde iyi anlaşma çabası içinde olan tipler işte. buradan kurtularak ve layıklarını bulmalarını dileyerek en iyisini yapacağım umarım.

Birilerine güvenmek , arkadaş edinmek, onlarla bir şeyler paylaşmak istemek insan olarak doğal ihtiyaçlarımız ama malesef ki günümüz koşullarından mı bilemiyorum etrafta gerçekten güvenebileceğimiz çok az insan var.Çoğu insan bencilve sadece kendi çıkarları doğrultusunda hareket eder olmuş. Hep daha fazlasını isteyen insanlar senin paylaşımlarını kendi çıkarları doğrultusunda hiç vicdan azabı duymadan kullanabiliyor, arkandan iş çevirebiliyor, sana tuzaklar kurabiliyor. Kimisi yüksek egolu, kimisi kompleksli. İş bizde bitiyor o nedenle. Ketum olmayı, kendimizi çok çabuk açmamayı becerebilmemiz lazım. Keşke böyle olmasa ama böyle malesef.