- 16 Ocak 2021
- 4.298
- 7.699
- 108
- 30
- Konu Sahibi burcumsu12
- #1
İki yıldır hayatım sanki bir kısır döngünün içine girmiş gibi. Otuzlu yaşların ortasına (34) gelmemle beraber Evlenmeyi ve çocuk sahibi olmayı o kadar çok istiyorum ki bu istek artık en ufak bir konu açılmasında ağlamaya dönüştü.Evliliğe yaklaşsam bile hep bi talihsizlik oluyo yarım kalıyo nihayete ermiyor. Herhangi birini gelinlikle gördüğümde bile ağlamaya başlıyorum. İş yerinde yoğun tempolu bir iş vardı. Ben gönüllü olarak yapmak istedim. Çalışanlardan biri gelip dedi ki " senden iyi kim yapacaktı zaten? Kocan yok çocuğun yok. Bekarlar yapar böyle işi" öyle canım yandı ki. Arabada saatlerce ağladım. Sürüp de eve gidemedim. Tv de, intenette anneler günü reklamlarına ağlar oldum. En son ve en ağır darbe de şu oldu: birkaç haftadır arkadaşım aracışığıyla yeni biriyle görüşüyorum. Eşinden ayrılmış, oğlu olan biri. Bana oğluyla olan fotolarını atıyor görüştüğü günler . İçim öyle bir sızlıyor ki. İnanın kıskançlık değil. Büyük bir yaralanma duygusu. Keşke o benim oğlum olsaydı hissi... canım yanıyor ben çocuk aşkıyla yanarlen fotoğraf attıkça. Ama insan görüştüğü kişiyede bunu söyleyemiyor tabi. Çok yanlış anlaşılr. Sonra bu takıntı ve ağlama olayı bende genellenmeye başladı. İşte ufak bir aksaklık olsa bütün kötü şeyler beni buluyor diye ağlamaya başlıyorum. Uykumdan ağlayarak kalktığım geceler var. Kısacası ben bu durumdan nasıl kurtulurum? Kafaya takma yada hobi bul demeyin. Yapmadığım etkinlik kalmadı sanırım
Son düzenleyen: Moderatör: