Birkaç yıldır devam eden bir iliskim var. Erkek arkadaşım ilişkinin en başından beri her zaman daha az konuşan daha az ilgilenen biri oldu. Ben eskiden bu konuyu sık sık gündeme getirir ergenler gibi pat engellerdim. Sonra o engeller kalkar bir şekilde iletişime tekrar geçerdik. Kabullenmek istemezdim ama üstüne gittikçe de daha beter hal almaya başlardı aramalarıma mesajlarıma ısrarla cevap vermezdi. Su an beraberiz yogun bir is hayati olduğu için pek konuşamıyoruz. Birkac hafta önce yine sabah kalkıp mesajları sıraladım ayrılık noktasına kadar getirdim neden hep böyle yapıyorsun yoruluyorum ruhum yoruluyor sen böyle yaptıkça dedi. Sonra kendi kendime enine boyuna düşündüm üstüne düştükçe bağlanmak yerine daha çok uzaklaştırıyorum kendimden dedim. Biliyorum o bana ne kadar ilgi verse de ben doymam ama o öyle biri değil. Sürekli tabiri caizse mıç mıç olamaz. Biliyorum iyi biri temiz kalpli ve gerçekten seviyorum onu böyle mi kabullenmeliyim? Erkeklerin geneli mi böyle? Bir de artık eskisi kadar sıkboğaz etmemek için ustune dusmuyorum kendime vakit ayırıyorum. Kendiliğinden bana mesaj atıyor böyle devam edersem ise yarar mi?