- 6 Ekim 2008
- 405
- 82
- 643
Selam kızlar,
Yine bir dertle karşınızdayım. Ne zamandır kendime bile itiraf edemiyorum ama sanırım ben bu evlilik konusunu çok kafaya taktım. Erkek arkadaşımla yaklaşık 1 yıllık ilişkimiz var. çok seviyoruz birbirimizi herşey yolunda gidiyor. aynı yaştayız aynı meslekteyiz kendisiyle..İlişkinin başında evlilik konusu pek olmuyordu ama zaman ilerledikçe benimle evlenmeyi düşüdüğünü ima etti ve 2 sene içinde evleniriz diyordu. Sonra gelecekle ilgili planlarımızdan sürekli bahsetmeye başladık. etrafımızda da bizden daha sonra çıkmaya başlayıp evlenen birçok arkadaşımız oldu bu süreçte..hala da oluyor.arkadaşlarımızın çoğu evli. onları gördükçe ben iyice hevesleniyorum, başta bu kadar hevesli değildim, bir gün gelecek olacak diyordum ama zaman geçtikçe artık buluşmalarımız zorlaşmaya başladıkça, birarada daha sık olmak istedikçe .. çünkü aileler ne kadar anlayışlı olursa olsun görüşürken zorluk çekiyoruz.
ben her akşam eve gittiğimde onu görmek istiyorum..çok büyük bir aşkla bağlıyız birbirimize. artı toplum baskısı da var tabi evlenip rahat etmek istiyorum. ondan bahsederken nişanlım, eşim demek istiyorum ''erkek arkadaşım'' demek istemiyorum..kaldı ki babamla tanışsa nişan yapsak hiç rahat edemeyeceğiz. sürekli soracaklar düğün ne zaman diye. her dışarı çıkmam sorun olacak. o yüzden nişanı evliliğe çok yakın yapmak istiyorum.
ayrıca belli bir yaştan sonra hala anne babayla yaşamak zor geliyor yaşım oldu 28. o da 28 yaşında.. Fakat kendisi şuan da maddi olarak yetersiz olduğunu düşünüyor. evlenirken ailesinden yana herhangi bir desteği olmayacağı için, ve etraftan sürekli bu işin ne kadar maliyetli(beklentileri asgaride bile tutulsa) olduğunu duydukça iyice bu fikirden uzaklaşmaya başladı. geçen gün ben artık açıkça boşuna beklediğimizi, istersek herşeyin altından kalkabileceğimizi söyledim. ama yok yine de konu geçiştiriliyor kavgaya dönüşüyor ve üzülen ikimiz oluyoruz. o da çok istiyor buna eminim ama maddi sorumluluktan kaçıyor. halbuki ben yapabileceğimizi düşünüyorum, biraz zorlanarak da olsa..ne yapmam gerek bilmiyorum. artık inada mı bindi acaba,
bi yandan biran önce evimi yuvamı eşimi bilmek istiyorum, bi yandan da zamana bırakıp baskı yapmamak var. ama bu sabırsızlık beni çok tüketiyor, sürekli hesap kitap yapıp hayal kuruyorum. yeterince belli ettiğimi de düşünüyorum bu isteğimi ama kendisi çok inatçı dediğim dedik biri. süreci kısaltma konusunda nasıl ikna olur nasıl bu işin altından kalkarız bilmiyorum.
Yine bir dertle karşınızdayım. Ne zamandır kendime bile itiraf edemiyorum ama sanırım ben bu evlilik konusunu çok kafaya taktım. Erkek arkadaşımla yaklaşık 1 yıllık ilişkimiz var. çok seviyoruz birbirimizi herşey yolunda gidiyor. aynı yaştayız aynı meslekteyiz kendisiyle..İlişkinin başında evlilik konusu pek olmuyordu ama zaman ilerledikçe benimle evlenmeyi düşüdüğünü ima etti ve 2 sene içinde evleniriz diyordu. Sonra gelecekle ilgili planlarımızdan sürekli bahsetmeye başladık. etrafımızda da bizden daha sonra çıkmaya başlayıp evlenen birçok arkadaşımız oldu bu süreçte..hala da oluyor.arkadaşlarımızın çoğu evli. onları gördükçe ben iyice hevesleniyorum, başta bu kadar hevesli değildim, bir gün gelecek olacak diyordum ama zaman geçtikçe artık buluşmalarımız zorlaşmaya başladıkça, birarada daha sık olmak istedikçe .. çünkü aileler ne kadar anlayışlı olursa olsun görüşürken zorluk çekiyoruz.
ben her akşam eve gittiğimde onu görmek istiyorum..çok büyük bir aşkla bağlıyız birbirimize. artı toplum baskısı da var tabi evlenip rahat etmek istiyorum. ondan bahsederken nişanlım, eşim demek istiyorum ''erkek arkadaşım'' demek istemiyorum..kaldı ki babamla tanışsa nişan yapsak hiç rahat edemeyeceğiz. sürekli soracaklar düğün ne zaman diye. her dışarı çıkmam sorun olacak. o yüzden nişanı evliliğe çok yakın yapmak istiyorum.
ayrıca belli bir yaştan sonra hala anne babayla yaşamak zor geliyor yaşım oldu 28. o da 28 yaşında.. Fakat kendisi şuan da maddi olarak yetersiz olduğunu düşünüyor. evlenirken ailesinden yana herhangi bir desteği olmayacağı için, ve etraftan sürekli bu işin ne kadar maliyetli(beklentileri asgaride bile tutulsa) olduğunu duydukça iyice bu fikirden uzaklaşmaya başladı. geçen gün ben artık açıkça boşuna beklediğimizi, istersek herşeyin altından kalkabileceğimizi söyledim. ama yok yine de konu geçiştiriliyor kavgaya dönüşüyor ve üzülen ikimiz oluyoruz. o da çok istiyor buna eminim ama maddi sorumluluktan kaçıyor. halbuki ben yapabileceğimizi düşünüyorum, biraz zorlanarak da olsa..ne yapmam gerek bilmiyorum. artık inada mı bindi acaba,
bi yandan biran önce evimi yuvamı eşimi bilmek istiyorum, bi yandan da zamana bırakıp baskı yapmamak var. ama bu sabırsızlık beni çok tüketiyor, sürekli hesap kitap yapıp hayal kuruyorum. yeterince belli ettiğimi de düşünüyorum bu isteğimi ama kendisi çok inatçı dediğim dedik biri. süreci kısaltma konusunda nasıl ikna olur nasıl bu işin altından kalkarız bilmiyorum.