7 sene başka bi şehirde tek başıma yaşadıktan sonra evime dönmüştüm.
Annem ve babamlayım işte. 26 yaşlarında yetişkin kızım tabi.
Dedemden babama kalmış evlerden birinde oturuyoruz. Yani ev doğrudan babama miras yoluyla kalmış bir ev.
Neyse işte. 7 senelik ayrılıktan sonra eve döndüm. Günlerden birgün bir sebeple annem bana dedi ki
"Sen niye döndün ki,sensiz çok rahattım ben" dedi.
Burdaki kızlardan birçoğunu kırabilir bu cümle. Hele konu sahibi kahrından ölür herhalde.
Ama ben bu ayaklara pabuç bırakmam. Anneme dedim ki;
"Canım burası benim babamın evi. Bu evden biri gidecekse o ben değilim. Sen de hanımefendi gibi oturuyorsan otur. Oturmazsan sen gidersin" dedim.
Annem önce şok. Sonra kahkaha. Vay çok iyiydi dedi.
Karşılıklı güldük geçtik.
Şimdi evliyim annem alt sokakta oturuyor.
Bi keresinde beni çağırdı. Gittim. Sonra diyo ki "gelmeseydin".
Dedim ki " Canım babamin evine gelirken sana sorarsam cevap verirsin ama sana sormadim"
Yibe güldük geçtik..
Canım anneler



Size kurban olurum ben.
Hiç evlat için kırıcı olmak isterler mi... istemezler.
Anneye kırgınlık olmaz. Buyutmeyin