Benzer süreçlerden geçiyoruz. Şöyle bir karar aldım, hiçbir şekilde ama hiçbir şekilde kayınvalidem ve görümcemle görüşmeyeceğim. Bunu eşime de söyledim. Buna bayramlar da dahildir. Eş kişisi, '' hiç mi gelmeyeceksin ? '' diye sorduğunda gözyaşları içerisinde hıçkırıklara boğuldum, ufak çaplı bir sinir krizine girdim kan beynime sıçradı.
Maalesef bazı sorunlar ancak kavga ile çözülebiliyor. Kavga da bir mücadeledir. Yalnız bu kavganızı eş ailesi ile değil, eşinizle yapın. Sorunu yaratanlarla sorunu çözemezsiniz.
Valizimi 3 kez hazırladım, ben gidiyorum dedim eşime. Kendisi döndürdü terminalden otobüse binmeden.
Erkekler için kimin haklı olduğunun bir önemi yok. Onlar önemsemiyor. Onlar bizim yaşadıklarımızı yaşamıyorlar.
Bana yapılanı ailem sana yapsa ne olurdu diye sordum. Asla görüşmezdim, yanıtını aldım.
Madem öyle işte böyle.
Sen annene git, ben kendi aileme giderim dedim. Babamla da konuştum, seni gitmeye zorlarsa ben arar konuşurum canımı sıkmasınlar dedi.
'' Zaten onlar da farkında, ne arıyorsun ne soruyorsun günlerdir'' dedi eşim.
Sen annemi kaç kez aradın? Hadi şimdi annemi arayacaksın aaa olmaz öyle şey dedim.
İpleri koparın. Onlara inat boşanmayın.
Hayir ben 2 defa ameliyat gecirdim kendi canim aklimdaydi yani banane kaynanadan gorumceden onlardan ilgi görseniz ne olacak?
