- 28 Ekim 2013
- 514
- 834
- 103
- Konu Sahibi nefernefertiti
-
- #1
Herkese merhaba
Eşimle 10 yıldır beraber 2 yıldır evliyiz. Güzel giden bi evliliğimiz var. 17 aylık da oğlumuz var. Çok küçük yaşta tanıştık o zamandan beri ailesinin yapmadığı kalmadı diyebilirim. Asla istemediler nedensiz olarak. Aynı şehirde üniversite okuduk o dönemde iftiralar atıldı(asla basit bi iftira değil) kanıtlandı,ortalık karıştı neler neler yaşandı.Biz hep el ele olduk eşimle.Namusuma,şerefime,aile terbiyeme kadar laflar edildi. Eşim her zaman yanımda oldu.Baktılar olmuyo bizi ayıramıyolar birden melek kesildiler,çok sevmeye başladılar.Hepsi sözde tabiki.
Evlendik hemen hamile kaldım. Zaten planlanmış bişeydi. Hamilelikte vs çok üstüme düştüler tekrar tekrar özürler dilendi,küs olduklarımızla barıştırma çabalarına girildi(iftira atan kişiyle)asla geri adım atmadık.
çocuk doğduktan sonra herşey bi süre güzel gitti.sonra kv kendini sürekli benimle kıyaslama içine girdi. Ben çocuklarımı şöyle büyüttüm,asla şunu şöyle yapmadım gibi. İlk başta ne söylüyorsa birden tersini söylemeye başladı. Zaten geçmişten bişeyler olduğu için bunlar benim gözüme çok batmaya başladı. Her geldiğinde,her aradığında sürekli aralara bi laf sıkıştırdı. Eşim neden böyle yapıyosun dediğinde ağlamaya başladı ben bilerek yapmıyoruma getirdi.
En son saçma sapan bi olayda yine benim ne saygısızlığım kaldı ne aile terbiyem. Konu benim onlara anne babaanne vs dememem. Eşimde benim aileme demiyo bu arada. Konu saygısızlık yapmak değil,çok uzun süredir tanıştığımız için ağız alışkanlığı işte diyemiyoruz. Kendi oğlu yapınca ona bişey yok ama ben yapınca vay işte ne saygısız bana anne bile demiyo oldu.
Artık yetti dedim. Bu saygıdan,terbiyeden kaçıncı vurmaya çalışması? İftira atıldı sırf kendimi tutamam kötü bişey söylerim diye ben muhattap bile olamadım. Eşim halletti. Ailesiyle bi olay oldu ben karışmam aranızdaki muhabbete kendiniz halledin dedim. En ufak bi saygısızlık yapmadım onların yaptıklarına rağmen ama yine ben saygısız oldum. Kestirip attım bu sefer. Çünkü artık terapiye gitmeye başlamıştım geçmişi silemediğim için.
Şimdi arada sırada oğlanı götürüyoruz. Ben yukarı çıkmıyorum arabada bekliyorum. Eşim götürüyor en son sarılmış annesi özür dilemiş uzatmayın barışalım filan demiş. Babaannesi ağlamış lütfen artık gelin diye. Bu arada küsken oğlum çok hastalandı 40a yükseldi ateşi ve düşüremediler haberleri vardı bizde gelelim hastaneye demediler. Torun bu yani arada sağlık olunca küslük vs olur mu ? Belki barışmak için bahane olurdu.
Bu böyle devam etmeyecek. Nereye kadar gidebilir bu böyle? Eşim annesine düşman mı olacak? Evet sevmiyorum onları ama eşimi çok seviyorum. Üzülmesini istemiyorum. Tekrar hamile kalmayı planlıyorum e oldu diyelim görmeyecekler mi torunlarını ? Ama içimde almıyo bi taraftan,konuşamam tekrar gibi geliyor.
Nasıl bi yol izlemeli sizce ?
Okuyan,yorum yapan herkese teşekkür ederim
Eşimle 10 yıldır beraber 2 yıldır evliyiz. Güzel giden bi evliliğimiz var. 17 aylık da oğlumuz var. Çok küçük yaşta tanıştık o zamandan beri ailesinin yapmadığı kalmadı diyebilirim. Asla istemediler nedensiz olarak. Aynı şehirde üniversite okuduk o dönemde iftiralar atıldı(asla basit bi iftira değil) kanıtlandı,ortalık karıştı neler neler yaşandı.Biz hep el ele olduk eşimle.Namusuma,şerefime,aile terbiyeme kadar laflar edildi. Eşim her zaman yanımda oldu.Baktılar olmuyo bizi ayıramıyolar birden melek kesildiler,çok sevmeye başladılar.Hepsi sözde tabiki.
Evlendik hemen hamile kaldım. Zaten planlanmış bişeydi. Hamilelikte vs çok üstüme düştüler tekrar tekrar özürler dilendi,küs olduklarımızla barıştırma çabalarına girildi(iftira atan kişiyle)asla geri adım atmadık.
çocuk doğduktan sonra herşey bi süre güzel gitti.sonra kv kendini sürekli benimle kıyaslama içine girdi. Ben çocuklarımı şöyle büyüttüm,asla şunu şöyle yapmadım gibi. İlk başta ne söylüyorsa birden tersini söylemeye başladı. Zaten geçmişten bişeyler olduğu için bunlar benim gözüme çok batmaya başladı. Her geldiğinde,her aradığında sürekli aralara bi laf sıkıştırdı. Eşim neden böyle yapıyosun dediğinde ağlamaya başladı ben bilerek yapmıyoruma getirdi.
En son saçma sapan bi olayda yine benim ne saygısızlığım kaldı ne aile terbiyem. Konu benim onlara anne babaanne vs dememem. Eşimde benim aileme demiyo bu arada. Konu saygısızlık yapmak değil,çok uzun süredir tanıştığımız için ağız alışkanlığı işte diyemiyoruz. Kendi oğlu yapınca ona bişey yok ama ben yapınca vay işte ne saygısız bana anne bile demiyo oldu.
Artık yetti dedim. Bu saygıdan,terbiyeden kaçıncı vurmaya çalışması? İftira atıldı sırf kendimi tutamam kötü bişey söylerim diye ben muhattap bile olamadım. Eşim halletti. Ailesiyle bi olay oldu ben karışmam aranızdaki muhabbete kendiniz halledin dedim. En ufak bi saygısızlık yapmadım onların yaptıklarına rağmen ama yine ben saygısız oldum. Kestirip attım bu sefer. Çünkü artık terapiye gitmeye başlamıştım geçmişi silemediğim için.
Şimdi arada sırada oğlanı götürüyoruz. Ben yukarı çıkmıyorum arabada bekliyorum. Eşim götürüyor en son sarılmış annesi özür dilemiş uzatmayın barışalım filan demiş. Babaannesi ağlamış lütfen artık gelin diye. Bu arada küsken oğlum çok hastalandı 40a yükseldi ateşi ve düşüremediler haberleri vardı bizde gelelim hastaneye demediler. Torun bu yani arada sağlık olunca küslük vs olur mu ? Belki barışmak için bahane olurdu.
Bu böyle devam etmeyecek. Nereye kadar gidebilir bu böyle? Eşim annesine düşman mı olacak? Evet sevmiyorum onları ama eşimi çok seviyorum. Üzülmesini istemiyorum. Tekrar hamile kalmayı planlıyorum e oldu diyelim görmeyecekler mi torunlarını ? Ama içimde almıyo bi taraftan,konuşamam tekrar gibi geliyor.
Nasıl bi yol izlemeli sizce ?
Okuyan,yorum yapan herkese teşekkür ederim