bebekimm diğer yemeklerden ye sen...
gerçi kokusundan da etkileniyormuşsun ama ne yapcan el mahkum gidiyorsun işte...
sende allaha emanet ol bebekim görüşmek üzere
hepinize günaydınlar canlarrr
bugün bende erkenciyim
Bazen öyle bir zaman gelir ki hayatın küçük bir kıza açtığı yol öyle zorlu olur ki bir şey öğrenir. Bu hayat hiçbir zaman küçük şeylere üzülmeyecek kadar kısa ve güzeldir. İşte benim hayat hikayemde bana böyle zorlu bir deneyimi layık gördü bu hayatta. Şans mı, şanssızlık mı diye nitelendirilir bilmiyorum.Bildiğim bir şey var ki bana bu hayatla ilgili çok özel şeyler öğrettiği.15 yaşında bir lise öğrencisiydim. Yaşıtlarımdan farkım doktor olmayı çok istediğimden karşıma çıkan hemen hemen her tıbbi konferansa katılmamdı. O gün arkadaşlarımla okulu kırmak istemiştik. Sinemaya gidecektik. Ama okulumuzun konferans salonunun önünden geçerken bir yazı çarptı gözüme.Meme Kanseri Teşhis ve Tedavisi Konferansı. Bizim sinemaya gitme maceramız okulumuzun konferans salonunda arkadaşlarımın ilgisini hiç de çekmeyen bir konuyu dinlemeye başlamamızla son buldu. Salonda bilgi veren doktor hanım bize kendi kendine muayene yöntemlerini gösteriyor aynı zamanda da bilgi veriyordu.Sonra söylediği bir söz beynimde yankılandı.Çocuklar çok küçük bir ihtimal de olsa sizin yaşınızda da görülebilir, dikkat etmeli ve kendi kendine muayeneyi öğrenmelisiniz O zamana kadar çok da umursamadığım meme dokumda hissettiğim nohut büyüklüğündeki sertlikler geldi aklıma. Konferans sonunda bilgi veren doktor hanıma hissettiğim küçük sertliklerden bahsettim oda bana gelişim aşamasındasın yüksek ihtimal süt bezeleridir ama sen yinede ihmal etme dedi. Bu sözle birlikte hayatımın dönüm noktasındaki seçim hakkı rabbim tarafından bana verildi. Ya dediğini yapacak ve kontrol olacaktım yada umursamayacaktım. Eve geldiğimde seçimimi yaptım Banyoya gidip üstümü çıkardım. Aynı doktor hanımın gösterdiği gibi elimi sağ mememe hafifçe bastırdığımda o küçük sertliklerin bir ceviz büyüklüğüne gelmiş olduğunu hissettim sonra diğer göğsüme baktım ondada aynı büyüklükte birden fazla sertlikler vardı. İlk başta ne yapacağımı bilemedim. Sonra anneme söylemeye karar verdim. Annem ilk başta ne yapacağını bilemese de hemen aile doktorumuzu aradı ve ertesi günü doktorumun önündeydim. Hayatımda hiç bu kadar utanmamıştım. Doktorum o kadar naziktiki. Bana sakin olmamı kendisinin bir doktor olarak bunu yapmak zorunda olduğunu ve hastalıklarda utanmamam gerektiğini anlattı. Sonrada beni muayene etmek için izin istemişti.Ve muayene başladı ama bir şeyler yolunda değildi. Doktorum memendeki kitleleri küçük bir biyopsiyle almamız gerekiyor dedi. Sadece kafamı onaylarcasına sallayabildim. Biyopsi bitti sonucu doktorumun eline geldi. Doktorum 15 yaşında bir çocuğa anlatılabilecek en güzel ve özenli kelimelerle anlatmaya başladı neler olduğunu. Hastaydım Özlemcim senden alınan kitlelerden birinde işlerin yolunda olmadığını gördük. Evet bu kanserdi ama tek bir farkla doktorum korkma amcacım bu hücre o kadar yeni ve güçsüz ki biz seninle bunu yenebiliriz dedi. Hayat bana planladıklarımın tamamen dışında bir yolu çizmişti. Ve ben bunu yaşayacak ve atlatacaktım Süreç başladı hemen ertesi günü ameliyata alındım sağ göğsüm kanserli hücrenin olduğu yerdi. Koltuk altı lenf bezlerim ve göğsümün yarısı alındı, sol göğsümdeki diğer kitleler temizlendi. Sonra tedavi sürecinin ikinci aşaması başladı bir üniversitede de konsey önüne çıktım erken teşhis sayesinde sadece radyoterapinin benim için yeterli olacağı kararı verildi. Okulumdan çıkıp radyoterapiye gittim. Radyoterapi bitti sonra beş yıllık bir ilaç kullanma süreci başladı. Hastalığımın ikinci yılında guatr ameliyatı oldum. Meme dokum bana her sene ihanet etmeyi bırakmadı. Fibro adenomlar her yıl beni gafil avlamak için bekledi ben her yıl onlardan kurtuldum. 1,2,3 derken minik biyopsilerle 13 kez ameliyat masasına yattım. Sonra eşimle tanıştım, O her seferinde evlenmek lafını ettiğinde ben ona sen benim gibi biriyle yapamazsın diyordum yaşamadığın bunca şeyin altından kalkabileceğini sanma kalkamazsın diyordum. Ama o pes etmedi, evlendik. Evliliğimizin birinci yılında bu sefer rahmimde bir şeylerin yolunda gitmediğini fark ettim. Menstral dönemler oldukça kısalmıştı. Gittiğim doktorum bana rahim duvarında kalınlaşma ve polikistikover olduğumu söyledi. Menopoza giriyordum. Şimdi başka bir tedavi sürecinin içindeydim bu durumda hamile kalma şansım yoktu rahmime özel bir hormon salgılayan bir spiral takıldı. İki yıl spiral bedenimde kaldı. Doktor muayenem iç açıcıydı rahmim iyileşiyordu. Meme doktorum hamile kalmayı istemem durumunda bunun çok büyük bir risk taşıyacağını anlattı. Ama ben hep anne olmayı istemiştim. Lise zamanlarımda bile anne olup olamayacağımı düşünerek geçirdim. Önüme bir seçenek gelmişti. Ya anne olmaktan vazgeçecektim. Yada riski en aza indirgeyerek bunu deneyecektim. Doktoruma meme dokularımdan vazgeçmek istediğimi anlattım. En doğru kakarın bu olduğu konusunda uzlaşmaya vardık. Bir daha meme dokum için ameliyat olmak istemiyordum bende 14. kez ameliyata girdim. Her iki meme dokum alındı ve yerine silikon protez yerleştirildi. İlaç kullanma sürecimde bitmişti. Sıra sprialden kurtulmaya geldi. Her şeyi akışına bırakmayı öğrenmiştim artık, öyle de yaptım. Artık mememde bu sefer ne var diye doktorumun kontrollerine gitmiyordum. Bir savaşı kazanmıştık. Herşeyin yolunda gittiği bir sabah içimden bir ses bana test yapmamı söyledi. Bende öyle yaptım ama çok da sonucu umursamadım.Ama merak bir süre sonra sizi yeniyor. Teste baktığımdan gördüğüm çift çizgiye inanmakta güçlük çektim banyoya oturup kaldığımı hatırlıyorum. Sonrada bağıra bağıra ağladığımı. Eşim uykusundan fırlayıp yanıma geldi ağlamaktan bir şey söyleyemiyor sadece elimdeki testi sallayarak eşime gösteriyordum.Bunca yılın en büyük mükafatını sonunda rabbim bana layık görmüştü.Sorunsuz bir hamilelik dönemi sonunda minik kızımız kucağımdaydı. 15. Ameliyatımız ve ilk kez ben ameliyat masasında bir parçamı bırakmak yerine küçük bir hediyeyle geri dönüyordum.Tek bir eksikle ona erişmek için vazgeçtiğim meme dokum yüzünden belki anne olmanın benim için en önemli anlamlarından biri olan emzirme güzelliğinin eksikliğiyle. Bebeğimi mamayla beslemek zorunda kaldım. Çoğu zaman onu emziremediğimden sadece alıp göğsüme yatırırdım sırf birbirimizi hissedebilelim diye.Yaşanan bunca süreç içinde içimde hep bir ukde olarak kalacak onu emzirememek ama ona sahip olmanın verdiği mutluluk çoğu zaman bu eksikliği arka plana attırıyor. Şimdi 3 yaşında güzel bir kız ve eğer doktorlarımızın izni olursa biz onun bu dünyada kardeşsiz kalmasını hiç istemiyoruz. Benim kızım şu an hiçbir şeyin farkında olmasa da büyüğünde yaşıtlarından bir farkı olacak o meme kanserinden korkan değil meme kanserine karşı bilinçli ve kontrollü bir genç kız olarak büyüyecek ve umarım annesinin hikayesi ona hep yol gösterecek
Günaydınnn güzelimmmm
bende senin gibi erkenciyim eşimi gönderdimmm uyumadımmm
nasıldı akşammm
aynen canımcım bende uyuyamadım.
akşam mı sormaaakokudan midem altüsttü hep.
aç geldim yani. 11.30 da anca eve gelebildik....
Ay cnm benim aç kaldın demek kıyamam ya
Bazen öyle bir zaman gelir ki hayatın küçük bir kıza açtığı yol öyle zorlu olur ki bir şey öğrenir. Bu hayat hiçbir zaman küçük şeylere üzülmeyecek kadar kısa ve güzeldir. İşte benim hayat hikayemde bana böyle zorlu bir deneyimi layık gördü bu hayatta. Şans mı, şanssızlık mı diye nitelendirilir bilmiyorum.Bildiğim bir şey var ki bana bu hayatla ilgili çok özel şeyler öğrettiği.15 yaşında bir lise öğrencisiydim. Yaşıtlarımdan farkım doktor olmayı çok istediğimden karşıma çıkan hemen hemen her tıbbi konferansa katılmamdı. O gün arkadaşlarımla okulu kırmak istemiştik. Sinemaya gidecektik. Ama okulumuzun konferans salonunun önünden geçerken bir yazı çarptı gözüme.”Meme Kanseri Teşhis ve Tedavisi Konferansı”. Bizim sinemaya gitme maceramız okulumuzun konferans salonunda arkadaşlarımın ilgisini hiç de çekmeyen bir konuyu dinlemeye başlamamızla son buldu. Salonda bilgi veren doktor hanım bize kendi kendine muayene yöntemlerini gösteriyor aynı zamanda da bilgi veriyordu.Sonra söylediği bir söz beynimde yankılandı.”Çocuklar çok küçük bir ihtimal de olsa sizin yaşınızda da görülebilir, dikkat etmeli ve kendi kendine muayeneyi öğrenmelisiniz” O zamana kadar çok da umursamadığım meme dokumda hissettiğim nohut büyüklüğündeki sertlikler geldi aklıma. Konferans sonunda bilgi veren doktor hanıma hissettiğim küçük sertliklerden bahsettim oda bana “gelişim aşamasındasın yüksek ihtimal süt bezeleridir ama sen yinede ihmal etme” dedi. Bu sözle birlikte hayatımın dönüm noktasındaki seçim hakkı rabbim tarafından bana verildi. Ya dediğini yapacak ve kontrol olacaktım yada umursamayacaktım. Eve geldiğimde seçimimi yaptım Banyoya gidip üstümü çıkardım. Aynı doktor hanımın gösterdiği gibi elimi sağ mememe hafifçe bastırdığımda o küçük sertliklerin bir ceviz büyüklüğüne gelmiş olduğunu hissettim sonra diğer göğsüme baktım ondada aynı büyüklükte birden fazla sertlikler vardı. İlk başta ne yapacağımı bilemedim. Sonra anneme söylemeye karar verdim. Annem ilk başta ne yapacağını bilemese de hemen aile doktorumuzu aradı ve ertesi günü doktorumun önündeydim. Hayatımda hiç bu kadar utanmamıştım. Doktorum o kadar naziktiki. Bana sakin olmamı kendisinin bir doktor olarak bunu yapmak zorunda olduğunu ve hastalıklarda utanmamam gerektiğini anlattı. Sonrada beni muayene etmek için izin istemişti.Ve muayene başladı ama bir şeyler yolunda değildi. Doktorum “memendeki kitleleri küçük bir biyopsiyle almamız gerekiyor” dedi. Sadece kafamı onaylarcasına sallayabildim. Biyopsi bitti sonucu doktorumun eline geldi. Doktorum 15 yaşında bir çocuğa anlatılabilecek en güzel ve özenli kelimelerle anlatmaya başladı neler olduğunu. Hastaydım “Özlemcim senden alınan kitlelerden birinde işlerin yolunda olmadığını gördük”. Evet bu kanserdi ama tek bir farkla doktorum “korkma amcacım bu hücre o kadar yeni ve güçsüz ki biz seninle bunu yenebiliriz” dedi. Hayat bana planladıklarımın tamamen dışında bir yolu çizmişti. Ve ben bunu yaşayacak ve atlatacaktım Süreç başladı hemen ertesi günü ameliyata alındım sağ göğsüm kanserli hücrenin olduğu yerdi. Koltuk altı lenf bezlerim ve göğsümün yarısı alındı, sol göğsümdeki diğer kitleler temizlendi. Sonra tedavi sürecinin ikinci aşaması başladı bir üniversitede de konsey önüne çıktım erken teşhis sayesinde sadece radyoterapinin benim için yeterli olacağı kararı verildi. Okulumdan çıkıp radyoterapiye gittim. Radyoterapi bitti sonra beş yıllık bir ilaç kullanma süreci başladı. Hastalığımın ikinci yılında guatr ameliyatı oldum. Meme dokum bana her sene ihanet etmeyi bırakmadı. Fibro adenomlar her yıl beni gafil avlamak için bekledi ben her yıl onlardan kurtuldum. 1,2,3… derken minik biyopsilerle 13 kez ameliyat masasına yattım. Sonra eşimle tanıştım, O her seferinde evlenmek lafını ettiğinde ben ona sen benim gibi biriyle yapamazsın diyordum yaşamadığın bunca şeyin altından kalkabileceğini sanma kalkamazsın diyordum. Ama o pes etmedi, evlendik. Evliliğimizin birinci yılında bu sefer rahmimde bir şeylerin yolunda gitmediğini fark ettim. Menstral dönemler oldukça kısalmıştı. Gittiğim doktorum bana rahim duvarında kalınlaşma ve polikistikover olduğumu söyledi. Menopoza giriyordum. Şimdi başka bir tedavi sürecinin içindeydim bu durumda hamile kalma şansım yoktu rahmime özel bir hormon salgılayan bir spiral takıldı. İki yıl spiral bedenimde kaldı. Doktor muayenem iç açıcıydı rahmim iyileşiyordu. Meme doktorum hamile kalmayı istemem durumunda bunun çok büyük bir risk taşıyacağını anlattı. Ama ben hep anne olmayı istemiştim. Lise zamanlarımda bile anne olup olamayacağımı düşünerek geçirdim. Önüme bir seçenek gelmişti. Ya anne olmaktan vazgeçecektim. Yada riski en aza indirgeyerek bunu deneyecektim. Doktoruma meme dokularımdan vazgeçmek istediğimi anlattım. En doğru kakarın bu olduğu konusunda uzlaşmaya vardık. Bir daha meme dokum için ameliyat olmak istemiyordum bende 14. kez ameliyata girdim. Her iki meme dokum alındı ve yerine silikon protez yerleştirildi. İlaç kullanma sürecimde bitmişti. Sıra sprialden kurtulmaya geldi. Her şeyi akışına bırakmayı öğrenmiştim artık, öyle de yaptım. Artık mememde bu sefer ne var diye doktorumun kontrollerine gitmiyordum. Bir savaşı kazanmıştık. Herşeyin yolunda gittiği bir sabah içimden bir ses bana test yapmamı söyledi. Bende öyle yaptım ama çok da sonucu umursamadım.Ama merak bir süre sonra sizi yeniyor. Teste baktığımdan gördüğüm çift çizgiye inanmakta güçlük çektim banyoya oturup kaldığımı hatırlıyorum. Sonrada bağıra bağıra ağladığımı. Eşim uykusundan fırlayıp yanıma geldi ağlamaktan bir şey söyleyemiyor sadece elimdeki testi sallayarak eşime gösteriyordum.Bunca yılın en büyük mükafatını sonunda rabbim bana layık görmüştü.Sorunsuz bir hamilelik dönemi sonunda minik kızımız kucağımdaydı. 15. Ameliyatımız ve ilk kez ben ameliyat masasında bir parçamı bırakmak yerine küçük bir hediyeyle geri dönüyordum.Tek bir eksikle ona erişmek için vazgeçtiğim meme dokum yüzünden belki anne olmanın benim için en önemli anlamlarından biri olan emzirme güzelliğinin eksikliğiyle. Bebeğimi mamayla beslemek zorunda kaldım. Çoğu zaman onu emziremediğimden sadece alıp göğsüme yatırırdım sırf birbirimizi hissedebilelim diye.Yaşanan bunca süreç içinde içimde hep bir ukde olarak kalacak onu emzirememek ama ona sahip olmanın verdiği mutluluk çoğu zaman bu eksikliği arka plana attırıyor. Şimdi 3 yaşında güzel bir kız ve eğer doktorlarımızın izni olursa biz onun bu dünyada kardeşsiz kalmasını hiç istemiyoruz. Benim kızım şu an hiçbir şeyin farkında olmasa da büyüğünde yaşıtlarından bir farkı olacak o meme kanserinden korkan değil meme kanserine karşı bilinçli ve kontrollü bir genç kız olarak büyüyecek ve umarım annesinin hikayesi ona hep yol gösterecek…
sorma hayatım ya sofrada oturmadım doğru düzgün bile.
şimdide akşamdan beri midem ağrıyor. rahatsız oldum.
biliyormusun canım burda öyle bi kar varki okullar tatil oldu.
senin et yemediğini biliyolar bide ısrarla çağırıyolarrr
akşam haberlerde gösteriyodu çoğu ilde kar var nasılll
hemde bi istanbula yağmıyooo yaaa
keşke yağsa ne güzel çıkıp kartopu oynasak biraz çoçuklaşsakkk
merhaba günaydın canlar nasılsınız..antalya bugün çok yağmurlu sabah işe gelirken sırıl sıklam ıslandım..
afyon kütahya uşak yolları karla kapanmış okullar tatil olmuş
eseslim eskişehirde havalar nasıl çok kar varmı
karı çok özledim valla
8 yıldır kar görmedim
kar olan yerlerde benim içinde karda yuvarlanın arkadaşlar...
bugün sizlerleyim ama okumam gereken 350 sayfa var::))
15-20 cm kar var canımakşam çok soğuktu dün hiç durmadan yağdı.
çok güzel evet kartopu oynama zamanı tam
ist da yoıkmu kar ?
merhaba günaydın canlar nasılsınız..antalya bugün çok yağmurlu sabah işe gelirken sırıl sıklam ıslandım..
afyon kütahya uşak yolları karla kapanmış okullar tatil olmuş
eseslim eskişehirde havalar nasıl çok kar varmı
karı çok özledim valla
8 yıldır kar görmedim
kar olan yerlerde benim içinde karda yuvarlanın arkadaşlar...
bugün sizlerleyim ama okumam gereken 350 sayfa var::))
Hayır cnm ist. doğru düzgün kar yağmıyoki kaç senedirr özledikkkk
sizin orlara gelmek lazımmmm
Bazen öyle bir zaman gelir ki hayatın küçük bir kıza açtığı yol öyle zorlu olur ki bir şey öğrenir. Bu hayat hiçbir zaman küçük şeylere üzülmeyecek kadar kısa ve güzeldir. İşte benim hayat hikayemde bana böyle zorlu bir deneyimi layık gördü bu hayatta. Şans mı, şanssızlık mı diye nitelendirilir bilmiyorum.Bildiğim bir şey var ki bana bu hayatla ilgili çok özel şeyler öğrettiği.15 yaşında bir lise öğrencisiydim. Yaşıtlarımdan farkım doktor olmayı çok istediğimden karşıma çıkan hemen hemen her tıbbi konferansa katılmamdı. O gün arkadaşlarımla okulu kırmak istemiştik. Sinemaya gidecektik. Ama okulumuzun konferans salonunun önünden geçerken bir yazı çarptı gözüme.”Meme Kanseri Teşhis ve Tedavisi Konferansı”. Bizim sinemaya gitme maceramız okulumuzun konferans salonunda arkadaşlarımın ilgisini hiç de çekmeyen bir konuyu dinlemeye başlamamızla son buldu. Salonda bilgi veren doktor hanım bize kendi kendine muayene yöntemlerini gösteriyor aynı zamanda da bilgi veriyordu.Sonra söylediği bir söz beynimde yankılandı.”Çocuklar çok küçük bir ihtimal de olsa sizin yaşınızda da görülebilir, dikkat etmeli ve kendi kendine muayeneyi öğrenmelisiniz” O zamana kadar çok da umursamadığım meme dokumda hissettiğim nohut büyüklüğündeki sertlikler geldi aklıma. Konferans sonunda bilgi veren doktor hanıma hissettiğim küçük sertliklerden bahsettim oda bana “gelişim aşamasındasın yüksek ihtimal süt bezeleridir ama sen yinede ihmal etme” dedi. Bu sözle birlikte hayatımın dönüm noktasındaki seçim hakkı rabbim tarafından bana verildi. Ya dediğini yapacak ve kontrol olacaktım yada umursamayacaktım. Eve geldiğimde seçimimi yaptım Banyoya gidip üstümü çıkardım. Aynı doktor hanımın gösterdiği gibi elimi sağ mememe hafifçe bastırdığımda o küçük sertliklerin bir ceviz büyüklüğüne gelmiş olduğunu hissettim sonra diğer göğsüme baktım ondada aynı büyüklükte birden fazla sertlikler vardı. İlk başta ne yapacağımı bilemedim. Sonra anneme söylemeye karar verdim. Annem ilk başta ne yapacağını bilemese de hemen aile doktorumuzu aradı ve ertesi günü doktorumun önündeydim. Hayatımda hiç bu kadar utanmamıştım. Doktorum o kadar naziktiki. Bana sakin olmamı kendisinin bir doktor olarak bunu yapmak zorunda olduğunu ve hastalıklarda utanmamam gerektiğini anlattı. Sonrada beni muayene etmek için izin istemişti.Ve muayene başladı ama bir şeyler yolunda değildi. Doktorum “memendeki kitleleri küçük bir biyopsiyle almamız gerekiyor” dedi. Sadece kafamı onaylarcasına sallayabildim. Biyopsi bitti sonucu doktorumun eline geldi. Doktorum 15 yaşında bir çocuğa anlatılabilecek en güzel ve özenli kelimelerle anlatmaya başladı neler olduğunu. Hastaydım “Özlemcim senden alınan kitlelerden birinde işlerin yolunda olmadığını gördük”. Evet bu kanserdi ama tek bir farkla doktorum “korkma amcacım bu hücre o kadar yeni ve güçsüz ki biz seninle bunu yenebiliriz” dedi. Hayat bana planladıklarımın tamamen dışında bir yolu çizmişti. Ve ben bunu yaşayacak ve atlatacaktım Süreç başladı hemen ertesi günü ameliyata alındım sağ göğsüm kanserli hücrenin olduğu yerdi. Koltuk altı lenf bezlerim ve göğsümün yarısı alındı, sol göğsümdeki diğer kitleler temizlendi. Sonra tedavi sürecinin ikinci aşaması başladı bir üniversitede de konsey önüne çıktım erken teşhis sayesinde sadece radyoterapinin benim için yeterli olacağı kararı verildi. Okulumdan çıkıp radyoterapiye gittim. Radyoterapi bitti sonra beş yıllık bir ilaç kullanma süreci başladı. Hastalığımın ikinci yılında guatr ameliyatı oldum. Meme dokum bana her sene ihanet etmeyi bırakmadı. Fibro adenomlar her yıl beni gafil avlamak için bekledi ben her yıl onlardan kurtuldum. 1,2,3… derken minik biyopsilerle 13 kez ameliyat masasına yattım. Sonra eşimle tanıştım, O her seferinde evlenmek lafını ettiğinde ben ona sen benim gibi biriyle yapamazsın diyordum yaşamadığın bunca şeyin altından kalkabileceğini sanma kalkamazsın diyordum. Ama o pes etmedi, evlendik. Evliliğimizin birinci yılında bu sefer rahmimde bir şeylerin yolunda gitmediğini fark ettim. Menstral dönemler oldukça kısalmıştı. Gittiğim doktorum bana rahim duvarında kalınlaşma ve polikistikover olduğumu söyledi. Menopoza giriyordum. Şimdi başka bir tedavi sürecinin içindeydim bu durumda hamile kalma şansım yoktu rahmime özel bir hormon salgılayan bir spiral takıldı. İki yıl spiral bedenimde kaldı. Doktor muayenem iç açıcıydı rahmim iyileşiyordu. Meme doktorum hamile kalmayı istemem durumunda bunun çok büyük bir risk taşıyacağını anlattı. Ama ben hep anne olmayı istemiştim. Lise zamanlarımda bile anne olup olamayacağımı düşünerek geçirdim. Önüme bir seçenek gelmişti. Ya anne olmaktan vazgeçecektim. Yada riski en aza indirgeyerek bunu deneyecektim. Doktoruma meme dokularımdan vazgeçmek istediğimi anlattım. En doğru kakarın bu olduğu konusunda uzlaşmaya vardık. Bir daha meme dokum için ameliyat olmak istemiyordum bende 14. kez ameliyata girdim. Her iki meme dokum alındı ve yerine silikon protez yerleştirildi. İlaç kullanma sürecimde bitmişti. Sıra sprialden kurtulmaya geldi. Her şeyi akışına bırakmayı öğrenmiştim artık, öyle de yaptım. Artık mememde bu sefer ne var diye doktorumun kontrollerine gitmiyordum. Bir savaşı kazanmıştık. Herşeyin yolunda gittiği bir sabah içimden bir ses bana test yapmamı söyledi. Bende öyle yaptım ama çok da sonucu umursamadım.Ama merak bir süre sonra sizi yeniyor. Teste baktığımdan gördüğüm çift çizgiye inanmakta güçlük çektim banyoya oturup kaldığımı hatırlıyorum. Sonrada bağıra bağıra ağladığımı. Eşim uykusundan fırlayıp yanıma geldi ağlamaktan bir şey söyleyemiyor sadece elimdeki testi sallayarak eşime gösteriyordum.Bunca yılın en büyük mükafatını sonunda rabbim bana layık görmüştü.Sorunsuz bir hamilelik dönemi sonunda minik kızımız kucağımdaydı. 15. Ameliyatımız ve ilk kez ben ameliyat masasında bir parçamı bırakmak yerine küçük bir hediyeyle geri dönüyordum.Tek bir eksikle ona erişmek için vazgeçtiğim meme dokum yüzünden belki anne olmanın benim için en önemli anlamlarından biri olan emzirme güzelliğinin eksikliğiyle. Bebeğimi mamayla beslemek zorunda kaldım. Çoğu zaman onu emziremediğimden sadece alıp göğsüme yatırırdım sırf birbirimizi hissedebilelim diye.Yaşanan bunca süreç içinde içimde hep bir ukde olarak kalacak onu emzirememek ama ona sahip olmanın verdiği mutluluk çoğu zaman bu eksikliği arka plana attırıyor. Şimdi 3 yaşında güzel bir kız ve eğer doktorlarımızın izni olursa biz onun bu dünyada kardeşsiz kalmasını hiç istemiyoruz. Benim kızım şu an hiçbir şeyin farkında olmasa da büyüğünde yaşıtlarından bir farkı olacak o meme kanserinden korkan değil meme kanserine karşı bilinçli ve kontrollü bir genç kız olarak büyüyecek ve umarım annesinin hikayesi ona hep yol gösterecek…
günaydın canım benim
kar görmek istiyorsan bekleirm buraya çook kar var heryer bembeyaz
off canım naptın 350 sayfamıı
o kadar birikmiş yani...
eseslim günaydın.sabah fabrika ya geldik herkes kartopu oynuyo.tabi bende dururmuyum bende katıldım.sonuç şuan ıslağım.