saol canım allah razı olsun...
canım ben şükretmiyor değilim ki herzaman bugünlere geldiğim için şürediyorum rabbime...
ben çok çektim hala da çekiyorum...
düğünümden 1 ay sonra eşim rahatsızlanmaya başladı boynu şişti...
ameliyat oldu hastalığının tekrarladığını anlayamadılar...
işinden ayrıl dediler ayrıldı...
boynundaki lenfler gözle görülür derecede büyüktü...
6 ayda daha da büyüdü...
balıkesire taşındıktan 1 hafta sonra 2. ameliyata gitti arkasından ben gittim (mart 2009)...
2. ameliyatta aaa hastalığı tekrarlamış dediler...
ameliyattan sonra onu konyada bırakıp geri döndüm hemen yola çıkamıyordu çünkü ağlamaktan perişan oldum...
döndü ege üniversitesine aldırdı tedavisini...
tam 2 ay muayene olup hastaneye yatmak için uğraştı izmirde...
haftada 1-2 gün anca görebiliyordum yüzünü...
19 mayısta hastaneye yatırdık onu bırakıp ağlaya ağlaya döndüm evime...
her hafta cuma günü okuldan hemen yanına gittim pazarları döndüm o yolar nasıl geçti anlatamam gözümde yaş kalmamıştı...
kimseyle konuşmuyordum ruh gibi gidip geliyordum okula...
hergün arayıp aşkım hadi kendine şu yemeği yap bu yemeği yap diye arıyordu kendi acısını unutup...
huyumu biliyor çünkü...
yaptım diyordum pazara git diyordu gittim diyordum 2 ay ben pazara gitmedim evde yemek yapmadım...
çok açlıktan kötü olunca sırf karnım doysun diye bi makarna yapıp geçiyordum okadar...
hafta içi annesi kalıyordu yanında hafta sonu ben...
2 kişilik odaydı kaldı oda çok da güzeldi ama refakatçi için kalıcak bişey yok sandalye tepesindesin...
ilk zamanlar yandaki yatak boştu onda kalıyorduk sonra oda doldu...
yere sünger atıp orda yatıyordum düşün halimi...
seminer dönemide bitince gittim tekrar yanına temmuzda hep ben kaldım yanında annesine bırakmadım...
sürekli sandalye tepesinde durmaktan hastalandım 5 dk yol yürüsem bacaklarım davul gibi oluyordu yürüyemiyordum bileklerim kırılacak sanıyordum...
okullar açıldı aynı şekilde böyle devam etti durum...
her eve geldiğimden o 1 hafta nasıl geçti bilmem...
böyle böyle derken 1 seneyi bitirdik ve ben eşime kavuştum (mart 2010)...
1 sene azo geçecek eskiye dönecek diye bekledik 1 sene dolupta olmayınca başladım araştırmaya...
bu topik sayesinde çok şey öğrendim çok çabaladım...
paylaştığım listeyi hepiniz gördünüz zamanında biliyorsunuz...
herşeyi bıkmadan usanmadan yaptım yedirdim eşime oda hiç itiraz etmedi tam 8 ay aynı şekilde devam ettim...
en zor durumlarda eşimin ilacını kürlerini aldık diğer ihtiyaçlarını göz ardı ettik...
nezamanki umutta 100 bin sperm donduruldu biz yorulduk okadar mücadeleden heralde bıraktık herşeyi...
ara ara bikaç şey yaptık tekrar bıraktım...
çok mücadele ettik biz canım allaha şükür bu günlere geldik...
inan ki yaşanılanlar hiç kolay değil...
ben öğretmenim allaha şükür çok da iyi bi maaşım var ama gider çok olunca elinde bişey olmuyor işte...
okadar mücadele ettik ama misliyle karşılığını gördük şükürler olsun...
hergün öğrencilerime bakıp iç geçiriyorum onlara sarılıp öpüşüm var görmen lazım...
hani bişeye ulaşmak için çabalarsın çabalarsın ramak kalır ama elini uzatıp dokunamazsınya onun gibi bişey...
bebişlerim beni bekliyor ama ben onlara ulaşamıyorum beni üzen bu...
sonuçta ilkinde de tutmadı tutup tutmayacağını rabbim bilir...
ama insan istiyor bi adım daha yaklaşayım belki bu defa olur...
ben sabırlıyımdır mücadeleciyimdir ama insan tıkanıyor bazen dünden öyle bi günümdü bi an çöktüm sanki ama bugün iyiydim...
taki sana yazana kadar içim dolmuş galiba çok uzattım kusura bakma :)
rabbim sizlere de bizim yaşadığımız mutluluğu tatdırır en kısa zamanda spermleri milyonlarca gösterir inş...
rabbim hiçbirinizi daha fazla bekletmesin en kısa zamanda evlarlarınıza kavuştursun inş...
benide yanlış anlamayın bende aynı yollardan geçtim yaşadıklarınızı biliyorum...
ama bende kimseyle paylaşmıyorum ki derdimi sıkıntımı bi siz varsınız işte bi sizle paylaşıyorum...
hepiniz dualarımdasınız rabbim anne olan arkadaşlarımızın arasına hepinizi dahil eder inş...
Vayyy canim arkadasim vayyy.
Disaridan takipteydim 10 dakikadir gayette moralim yerindeydi taki yazdiklarini okuyana kadar.
Öyle bir üzüldüm ki yaslar kendiliginden döküldü gözlerimden.
Canim benim bitanem cok seyler yasadiginizi biliyordum ama o sandalye üzerinde minder üzerinde yattigini okuyunca icim param parca oldu.
Ama Allaha sükürler olsun o kötü günlerin gecti.
Allahim daha beterinden saklasin insallah.
Ve tüm kalbimle cani gönülden inaniyorum ki bugünlerinde gececek bitanem.
(Hee birde canim yazdiklarim yanlis anlasilmasin ben sükretmedigini asla söylemedim yanlis ifade ettiysem özür dilerim.)
Dün aksam yazdiklarini okuyunca cok üzüldüm.
Her daim yaz anlat yeter ki ben üzülmeye raziyim icine atip sakin hasta olma bitanecim.
Seni bekleyen 8 tane yavrun var onlarin ve esinin sana coooookk ihtiyaci var.
Ileride ki en güzel en iyi niyetli annecik Baharimiz...