Sevgili kader arkadaşlarım;
her zaman girip buraya birşeyler yazabilen biri değilim sürekli okumamam rağmen.
Ama bugün nedense içimden birşeyler yazmak geldi topikteki gergin havayı görünce.
Aynı kaderi paylaşan, aynı acıyı hisseden insanlar olarak burada sıkıntılı hava ben dahil hepimizi geriyor eminim.
Hepimizin tek bir ortak amacı var evlat sahibi olabilmek.
Bu sıkıntılı süreçte de birbirimizden destek alıyoruz. Çünkü bunu eğrisiyle doğrusuyla en yakınımızla bile paylaşamıyoruz yeri geliyor.
İnanıyorum ki herkesin bu topiği takip etmekte ki en büyük amacı birbirimizin doğrularını ve yanlışlarını paylaşmak ve destek olmak.
Buraya her geldiğimde inşallah bugün güzel haberler vardır diye bakıyorum.
Çünkü hepimizin içini yeşertecek o umut kırıntısına ihtiyacı var. Bunun için kim olduğu ve hangi doktorda tedavi gördüğü önemli değil.
Kimde nerde çıkarsa çıksın kendimin olmuş gibi seviniyorum, evet bak işte olmuş demek ki hala umut var demek istiyorum, istiyoruz.
Hepimiz acının en derinini hissediyoruz ciğerlerimizde. Hangimiz yeri geldiğinde hıçkıra hıçkıra ağlamıyor. Hangimiz içlenmiyor bebeğini seven bir ebeveyn gördüğünde.
Hangimiz hamile olan bir arkadaşını gördüğünde içinden bir parça kopmuş gibi hissetmiyor. Hepimiz.Ama yine de kimseyi kıskanmıyor, kin gütmüyoruz.
Yine de herkese sağlıklı sıhhatli evlatları olsun diye dua ediyoruz. Hatta en çok da biz ediyoruz belki de.
Çünkü biliyoruz ki herkesin imtihanı farklıdır. Çünkü biliyoruz ki bu imtihanı veren Rabb'imiz bizim için birşeyler düşünmüştür.
Bizim O'na yönelmekten başka çaremiz yoktur. Çünkü biliyoruz ki hangi doktor olursa olsun Rabb'imiz istemedikçe hiçbirşey yapamazlar. Onlar sadece bir vasıta.
Biz sadece tüm umutlarımızı Allah'a bağlıyor herşeyi O'ndan istiyoruz. Çünkü bilyoruz ki Rabb'imiz "Sizin en hayırsızlarınız benden umudunu kesenlerdir" demiş.
Bilzioyruz ki İmam-ı Gazali Hz. dediği gibi "İmanı kuvvetli olanın imtihanı da ağır olur"muş. Sonuç olarak bizim tek çaremiz O'na sığınmak.
Evet hepimizin canı yanıyor. Acıyla, çaresizce nereye koşacağımızı acımızı nasıl dindireceğimizi bilmiyoruz yeri geliyor.
Ama nolur burada birbirimizi kırmayalım. Burada zaten bizi bizden daha iyi anlayan kimse yok. Birbirimizi kırarak üzerek elimiz birşey geçmez.
Sadece moralimiz bozulur, canımız sıkılır ki buna da şu durumda hiç gerek yok. Hem bilyoruz ki bizim gerginliğmiz eşlerimizi de etkiliyor ki onların
şu anda en çok ihtiyaçları olan şey moral. Bizim tek amacımız birbirimizi üzmek değil, birbirimize moral depolamak olsun.