Bebeğimi anca rahatlaştırdım arkadaşlar.
İlk tanıştığımda böyle değildi yada ben göremedim. Nişandan sonra aile ve sülalesiyle yaşananlarda fark etmeye başladım bu durumu. Ailem nişanı atmama izin vermedi. Özünde sakin dövmez sövmez diyerek devam ettim. Ama sorumsuzluğu ve beni korumayışı artık nefes almama engel oluyor. Her şeyi ben yapmak zorundayım. Her şeyi ben düşünmek organize etmek zorundayım. Her ne kadar ona sorumluluk vermeye çalıştıysam yapmıyor. Çocuğun düşme tehlikesi olduğunu anlattığım halde balkonu kitlemiyor en basiti. Bebeğimin ciddi rahatsızlıkları var. Hastaneye gitsem ne dediler diye aramaz bile. Her şeyle tek başıma boğuşuyorum. Ben özümdede kendimi savunan bir insanım ama ondan bekledikçe o hep kendini geri çekti. Beni tek bıraka bıraka artık mecburrrrr herşeyi kendim yapar oldum. Sanayiye bile ben giderim mesela. O kadar çok ki örnek. Hep kızım için sabret diyorum ama yürüyemiyorum. Bitirmeyi düşünüyorum artık. Sadece bir kadın olarak abartıyor muyum diye sizlerinde görüşünü almak istedim ve birazd bir çok fikir gelsin diye bebeğimle ilgilenirken yorumlar gelsin diye bekledim. Toplu cevap nasıl yazılır bilmiyorum bu şekilde yorumumu bırakıyorum buraya. Teşekkür ederim herkese.
Bebeğin ciddi rahatsızlıkları var, hastaneye gidiyorsun ve süreci sormuyor.. hmmm.
Normal değil tabi ki.
Peki siz o sormadığı halde anlatıyor musunuz?