Merhabalar iki gündür sinirim bozuk ağlıyorum.
Eşimin bekarken almış olduğu bir arabası var. Benimse yok maalesef, çünkü meslekte yeni sayılırım.
Eşimin iş yeri İstanbul şartlarına rağmen yürüme mesafesinde benim öyle değil. Bir başka şehirde çalışıyorum, her zamanki servisimiz bu sene yok. Diğer kurumun servisiyle anlaştık ve fazla ücrete rağmen kabul ettim. Eşimse bana pazarlık yap diye akıl verdi. Servisimiz başlamadı, 1 haftadır işe aktarmalarla, bir kısmını da yürüyerek gidiyorum. Ben nazlı dayanıksız biri değilim ama “eş” olmak eşini düşünmek değil midir. Cidden her şey herkes etrafında, olmasa bile İstanbul’da ulaşım seçeneği fazla. Arabaya ihtiyacı yok, garajda öylece yatıyor araba. Bana bırakın arabasını vermeyi teklif etmeyi “ailen sana da bir araba alsın yaaaa” dedi. (ailem asgari ücretle geçiniyor). Onun yerine vermek istemese bile “biraz daha idare et aşkım, senin de olur sen de alırsın” deseydi. Neden ailemi karıştırıyor zoruma gidiyor. Tamam erkekler arabasını sever, vermek istemez vs ama seven erkek böyle davranır mıydı. Ailem ne alaka.Nolur sen haksızsın deyin de yüreğim soğusun biraz..
Not: aracına zarar vermeyeceğimi bilir, yıllardır aktif şoförlüğüm var.
bizde düğün altınları ile almıştık. Bi kaç kere benim arabam kelimesi çıktı ağzından, ya da gideceğin yere ben bırakırım falan dedi. Bende dedim ki 5 liralık mazota bakar yakar kül ederim arabanı 
o gün bu gündür dikkat eder. Siz haklısınız yani sizin rahatınızı sağlamak zorunda
