Eşim kendi hayatında ben ve çocuklar kendi hayatımızdayız

Baharinanasi

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
1 Haziran 2016
55
30
32
Merhabalar.Biraz dertliyim yazacaklarım uzun olabilir.Görüşünüze ihtiyacım var.
Eşimde bende memuruz.Evlendikten 2.5 yıl sonra bir evladımız oldu.Bebeğimiz dığana kadar bir kere bile tartışmamıştık.Birbirimizi çok seviyorduk.Bebeğimiz doğduktan sonra sorunlar başladı.Ben hem anne hem iş kadınıydım o sadece iş adamı.Ben geceleri defalarca bebeğimi beslemek için uyanıyordum bazen 1 bazen 3 saat uykuyla işe gidiyordum ama onun hayatında değişen birşey yoktu.Bana yemeğim tam olsun ev hep temiz olsun falan dediği yoktu ama yine de daha fazla efor sarfeden taraf olmak sinirlerimi bozuyordu ama şu birkaç güne kadar arada söylensem de büyük bir problem haline getirmemiştim.Yukarıda bahsettğim mevzuudan dolayı ara ara error verip bunu eşime anlatsam da çözüm adına bişey yapamadı hiç.Anlık oldu bitti yani.Şimdi 2. çocuğumuzda var.7 yıl oldu evleneli ve artık ayrı hayatlar yaşadığımızı ve bunun sebebinin eşim olduğunu düşünüyorum.Covidden dolayı ücretsiz izindeyim çocuklarla beraber evdeyim sürekli.Eşimde vardiyalı çalışıyor yani bazen gece bazen gündüz.Gündüz çalıştığı zaman sabah 7.45te evden çıkıyor akşam 8.15 gibi eve geliyor.Çocuklar 9.30 da kendi de ertesi günde işe gidceeğinden 11 gibi uyuyor.Yani eve geldikten sonra çocuklarla 1.15 dk benmle 2.45 dk geçiriyor.Geçiriyor diyorum ama taş çatlasın benimle de çocuklarla da 15 dk ilgileniyordur.O da sürekli değil tabiiki.Hep tv telefon. Gece çalıştığında akşam 6.45 gibi çıkıyor sabah 8.15 gibi gelip uyuyor öğleden sonra 2.30 gibi kalkıyor.Sonra tv telefon.Evin işine yardım etmiyor.Çocukları parka çıkarmıyor.Çocukların beslenmesiyle ilgilenmiyor.Çocuklarla toplamda 1 saat vakit geçirmiyor.Benimle muhabbet etse de telefon ya da tvyle ilgilenmeyi tercih ettğini fark edebiliyorum.İlk çocuğum doğduğundan beri kendi gönlünden geçerek 1 kere bile dışarı çıkarmadı çocuğu.Hep benim dürtüklememle oluyor.O da oflaya puflaya.Hadi hep beraber şunu yapalım bunu yapalım demem ve ilk etapta gelen uflamaları puflamaları püskürtmem gerekiyor her seferinde.Aynı yatakta bile yattığımız sayılı. Büyük çocuğum beş yaşında Artık odasını ve yatağını alışması gerekiyor ama bunun içinde tek başıma çabalıyoruArtık odasını ve yatağını alışması gerekiyor ama bunun için onunda desteğine ihtiyaım olduğunu açıkça söyledim.Ben 1 yaşındaki bebeğim için geceleri defalarca kalkıyorum halim kalmıyor artk.E büyük çocuğum geceleri yatağa gelimce al götür yatağına geri diyorum hep çocuğu yanıma yatırıp keni gidiyor.Bazende benimle yatmasını kendi istiyor.Gece uyanınca geri yatamıyormuş uykusuz kalıyormuş.Ben 1-2 saatlik uykuyla işe giderken be oluyordu peki.2 gün önce sabrım taştı ve o zamandan beri konuşmuyorum eşimle.Sabah çocukların kahvaltısını yaptırdım eşime de kahvaltı ayırdım kalpli falan.Ufaklığı öğle uykusuna yatırdım hadi gel sen kahvaltını yap ben de çay içeyim bi bardak dedim.Mutfağa gittiğimde ufaklığın her yeri dağıttığını gördüm ve evde yapılacakda kafamda bir sürü iş vardı.Eşime bunları anlatmaya başlayınca bana “halledersin sen” dedi.Ben ısrarla anlatmama rağmen böyle konuşacaksan bi daha bişey hazırlama yemicem falan dedi.Ben hala kendimi ve duygularımı anlatmaya çalışırken yemiyorum dedi gitti.Ben sinir krizi geçirdim.Bir sürü ağladım.Hazırladıklarımı çöpe döktüm.Yapılacak üç beş işi yapıp dışarı çıktım.O zamandan beri konuşmuyorum.Eşimse hiçbirşey olmamış gibi konuşmamı bekliyor sanırımki dün neden hala trip atıyorsun dedi.Arada akşam yemeğini yapar.Ben ısrar edince ev temizliğine yardım eder.Kalp kırmaz sorun çıkarmaz.Sadıktır.Beni sevdiğini söylüyor.Çocuklar olana kadar bunu hissediyordum da ama sevdiğin kişiyle her anını geçirmek istemez misin? Sorumu soruyorum şimdi : EVLİLİK BU MU? Hani hayatları birleştirecektik? Ben çocuklarla yaşıyorum o kendi hayatında. Eşim mi yoksa sürekli yönlendirmem gereken 3. çocuğum mu? Offf çok yorgun hissediyorum kendimi.
 
ilk sorum şu olacak, ilk çocuktan sonra sorun yaşadığınızı anlamışsınız, değişen şeyler olmuş. ikinciyi neden yaptınız?
ben uyarınca düzeltiyordu kendini çünkü ve çoğu kişiye göre normal bi aileyiz ama ben bunu istemiyorum.bişeyler için iteklemek istemiyorum.Şimdi alıp karşıma konuşsam özür diler tamam dikkat edicem der eminim ama neden eşim gelip sorunun neyse konuşalım demiyor? Erkeklerin hepsi böyle mi?
 
ben uyarınca düzeltiyordu kendini çünkü ve çoğu kişiye göre normal bi aileyiz ama ben bunu istemiyorum.bişeyler için iteklemek istemiyorum.Şimdi alıp karşıma konuşsam özür diler tamam dikkat edicem der eminim ama neden eşim gelip sorunun neyse konuşalım demiyor? Erkeklerin hepsi böyle mi?
geneli böyle benim eşim de böyle, dünya iyisi bi insan fazlasıyla anlayışlı ama gel gör ki gelip sorunları konuşmaz büyütmez gözünde daha doğrusu ben de kabullendim ne yapayım. herkesin kusuru var
 
Çalışma saatleri de pek normal gelmedi eşinizin bana açıkçası. Çok uzun değil mi ya? Hani evet bu bir bahane mi bilemiyorum bu kadarı için olmamalı ama gerçekten çok yoğun bir hayat.
 
evet öyle çalışma saatleri uzun ve sürekli böyle maalesef ama bu evde olduğu vaktin tamamını kabuğuna çekilip kendine ayırmasını meşru kılar mı sizce? Bunu fikrinizi almak için soruyorum.2 çocukla evde sürekli yapılacak bir iş oluyor.Mesela ben çocukları uyutmaya götürdüğümde salondaki oyuncakları toplayabilir ama yapmıyor.Lavabo temizlenecekse bunu bir kine bi sünger alıp o da yapabilir.Yatak toplanacaksa yapabilir.Hepsini o yapsın demiyorum tabiiki ama koridorun ortasında duran oyuncağı ikimizde görüyoruz o milyon kere üstünden atlasada ben söylemezsem almaz 🤷🏻‍♀️ Dışarıda çalışıyor diye evde bekar biri gibi sadece kendi hayatını yaşamasını normal mi karşılamalıyım? Çocuğu bakıcıya hep ben getirip götürdüm okula da aynı şekilde.Kapıdaki ağlamalar hep bana dert oldu.Yani evdeki sorunlar benim hayatımı etikeliği kadar onun hayatına etki etmiyor
 
Merhabalar.Biraz dertliyim yazacaklarım uzun olabilir.Görüşünüze ihtiyacım var.
Eşimde bende memuruz.Evlendikten 2.5 yıl sonra bir evladımız oldu.Bebeğimiz dığana kadar bir kere bile tartışmamıştık.Birbirimizi çok seviyorduk.Bebeğimiz doğduktan sonra sorunlar başladı.Ben hem anne hem iş kadınıydım o sadece iş adamı.Ben geceleri defalarca bebeğimi beslemek için uyanıyordum bazen 1 bazen 3 saat uykuyla işe gidiyordum ama onun hayatında değişen birşey yoktu.Bana yemeğim tam olsun ev hep temiz olsun falan dediği yoktu ama yine de daha fazla efor sarfeden taraf olmak sinirlerimi bozuyordu ama şu birkaç güne kadar arada söylensem de büyük bir problem haline getirmemiştim.Yukarıda bahsettğim mevzuudan dolayı ara ara error verip bunu eşime anlatsam da çözüm adına bişey yapamadı hiç.Anlık oldu bitti yani.Şimdi 2. çocuğumuzda var.7 yıl oldu evleneli ve artık ayrı hayatlar yaşadığımızı ve bunun sebebinin eşim olduğunu düşünüyorum.Covidden dolayı ücretsiz izindeyim çocuklarla beraber evdeyim sürekli.Eşimde vardiyalı çalışıyor yani bazen gece bazen gündüz.Gündüz çalıştığı zaman sabah 7.45te evden çıkıyor akşam 8.15 gibi eve geliyor.Çocuklar 9.30 da kendi de ertesi günde işe gidceeğinden 11 gibi uyuyor.Yani eve geldikten sonra çocuklarla 1.15 dk benmle 2.45 dk geçiriyor.Geçiriyor diyorum ama taş çatlasın benimle de çocuklarla da 15 dk ilgileniyordur.O da sürekli değil tabiiki.Hep tv telefon. Gece çalıştığında akşam 6.45 gibi çıkıyor sabah 8.15 gibi gelip uyuyor öğleden sonra 2.30 gibi kalkıyor.Sonra tv telefon.Evin işine yardım etmiyor.Çocukları parka çıkarmıyor.Çocukların beslenmesiyle ilgilenmiyor.Çocuklarla toplamda 1 saat vakit geçirmiyor.Benimle muhabbet etse de telefon ya da tvyle ilgilenmeyi tercih ettğini fark edebiliyorum.İlk çocuğum doğduğundan beri kendi gönlünden geçerek 1 kere bile dışarı çıkarmadı çocuğu.Hep benim dürtüklememle oluyor.O da oflaya puflaya.Hadi hep beraber şunu yapalım bunu yapalım demem ve ilk etapta gelen uflamaları puflamaları püskürtmem gerekiyor her seferinde.Aynı yatakta bile yattığımız sayılı. Büyük çocuğum beş yaşında Artık odasını ve yatağını alışması gerekiyor ama bunun içinde tek başıma çabalıyoruArtık odasını ve yatağını alışması gerekiyor ama bunun için onunda desteğine ihtiyaım olduğunu açıkça söyledim.Ben 1 yaşındaki bebeğim için geceleri defalarca kalkıyorum halim kalmıyor artk.E büyük çocuğum geceleri yatağa gelimce al götür yatağına geri diyorum hep çocuğu yanıma yatırıp keni gidiyor.Bazende benimle yatmasını kendi istiyor.Gece uyanınca geri yatamıyormuş uykusuz kalıyormuş.Ben 1-2 saatlik uykuyla işe giderken be oluyordu peki.2 gün önce sabrım taştı ve o zamandan beri konuşmuyorum eşimle.Sabah çocukların kahvaltısını yaptırdım eşime de kahvaltı ayırdım kalpli falan.Ufaklığı öğle uykusuna yatırdım hadi gel sen kahvaltını yap ben de çay içeyim bi bardak dedim.Mutfağa gittiğimde ufaklığın her yeri dağıttığını gördüm ve evde yapılacakda kafamda bir sürü iş vardı.Eşime bunları anlatmaya başlayınca bana “halledersin sen” dedi.Ben ısrarla anlatmama rağmen böyle konuşacaksan bi daha bişey hazırlama yemicem falan dedi.Ben hala kendimi ve duygularımı anlatmaya çalışırken yemiyorum dedi gitti.Ben sinir krizi geçirdim.Bir sürü ağladım.Hazırladıklarımı çöpe döktüm.Yapılacak üç beş işi yapıp dışarı çıktım.O zamandan beri konuşmuyorum.Eşimse hiçbirşey olmamış gibi konuşmamı bekliyor sanırımki dün neden hala trip atıyorsun dedi.Arada akşam yemeğini yapar.Ben ısrar edince ev temizliğine yardım eder.Kalp kırmaz sorun çıkarmaz.Sadıktır.Beni sevdiğini söylüyor.Çocuklar olana kadar bunu hissediyordum da ama sevdiğin kişiyle her anını geçirmek istemez misin? Sorumu soruyorum şimdi : EVLİLİK BU MU? Hani hayatları birleştirecektik? Ben çocuklarla yaşıyorum o kendi hayatında. Eşim mi yoksa sürekli yönlendirmem gereken 3. çocuğum mu? Offf çok yorgun hissediyorum kendimi.
Sevmek seviyorum demekle olmaz.
Bu kadar iş yükünü üstünüze yıkan bir insan nasıl sizi seviyor olabilir?
Düzeni seviyordur.
İşleri halletmenizi seviyordur.
Alışmıştır nasıl olsa yaparsınız.
Ama bunun adı sevgi değil.
Bütün erkekler böyle de değil. Bu ailesinden öğrendikleriyle alakalı bir durum.
 
ben uyarınca düzeltiyordu kendini çünkü ve çoğu kişiye göre normal bi aileyiz ama ben bunu istemiyorum.bişeyler için iteklemek istemiyorum.Şimdi alıp karşıma konuşsam özür diler tamam dikkat edicem der eminim ama neden eşim gelip sorunun neyse konuşalım demiyor? Erkeklerin hepsi böyle mi?
Bi kadinlar en ufak seyi bile sorun ediyoeuz kendimize ve gozumuzde buyutuyoruz erkekler oyle degil heo duz mantik onlarinki bizim dert ettigimiz seyler onlara gulunc gelebiliyor ama bazen arada ciddi bi aekilde silkelemek gerekiyo o zaman toparlaniyolar benim
 
bende artık sevilmekten çok ihtiyaç haline geldiğimi düşünmeye başladım. Toplum yapımız belli bi yaşta evliliği de çocuğu da ihtiyaç olarak görüyor doğruya doğru.Bu ihtiyaçları giderildi ve giderilmeye devam ediyor.Dışarıdan bakınca tamam süper aile.Hepsi bu kadar
 
Bi kadinlar en ufak seyi bile sorun ediyoeuz kendimize ve gozumuzde buyutuyoruz erkekler oyle degil heo duz mantik onlarinki bizim dert ettigimiz seyler onlara gulunc gelebiliyor ama bazen arada ciddi bi aekilde silkelemek gerekiyo o zaman toparlaniyolar benim
Artık görmediklerini göstermek, bişeyleri yapmasını istemek, yardım istemek ve her seferinde istemeyerek yaptığını görmek ciddi anlamda sinirimi bozuyor
 
geneli böyle benim eşim de böyle, dünya iyisi bi insan fazlasıyla anlayışlı ama gel gör ki gelip sorunları konuşmaz büyütmez gözünde daha doğrusu ben de kabullendim ne yapayım. herkesin kusuru var
erkeklerin çoğı böyle sanırım ama bekar anne gibi onlarla uyuyp uyanmak, herşeyleriyle tek başıma ilgilenip sadece rapor ister gibi şu ilacı verdin mi falan diye sorması... Parka çocukları götürdüğümde diğer insanların yanında eşlerini görmek kalbimi sızlatıyor.
 
Eşinizin çalışma saatleri neredeyse 12 saati buluyor Benim eşim de yılın belli zamanlarında bu kadar uzun süre işyerinde oluyor, benim de evde olduğum zamanlar bunlar. Yani o kadar uzun süre işyerinde olan adamdan ev işi beklemiyorum açıkçası. Ama belli zamanlarda da çok kısa oluyor çalışma saatleri, o zaman her şeyi beraber yaparız. Sizinki hep o kadar uzun çalışıyorsa oldukça yorucu bunu kabul etmek lazım.
Siz de haklısınız o da haklı. Birinizde ev işlerinin tamamı ve iki çocuğun bütün işleri var diğerinde gerçekten uzun çalışma saatleri.
 
Eşinizin çalışma saatleri neredeyse 12 saati buluyor Benim eşim de yılın belli zamanlarında bu kadar uzun süre işyerinde oluyor, benim de evde olduğum zamanlar bunlar. Yani o kadar uzun süre işyerinde olan adamdan ev işi beklemiyorum açıkçası. Ama belli zamanlarda da çok kısa oluyor çalışma saatleri, o zaman her şeyi beraber yaparız. Sizinki hep o kadar uzun çalışıyorsa oldukça yorucu bunu kabul etmek lazım.
Siz de haklısınız o da haklı. Birinizde ev işlerinin tamamı ve iki çocuğun bütün işleri var diğerinde gerçekten uzun çalışma saatleri.
ben 1 yıldır ücretsiz izindeyim ama normalde çalışıyordum da. uykusu hariç 5 saat evdeyse ayağına takılan oyuncağı kaldırıp oyuncak sepetine koymamasına ne demeli?
 
ben 1 yıldır ücretsiz izindeyim ama normalde çalışıyordum da. uykusu hariç 5 saat evdeyse ayağına takılan oyuncağı kaldırıp oyuncak sepetine koymamasına ne demeli
şunu da eklemek istiyorum:evli olan hangi kadın kendine 5 saat ayırabiliyor 🤷🏻‍♀️🤷🏻‍♀️ Sorun benm eşim,benim evliliğim mi yoksa böyle gelmiş böyle gider zihniyet mi? Anlattıklarımın canımın sıkılması normal mi değil mi
 
Insani ev isi cocuk biktirmaz ilgisizlik sevgisizlik dusuncesizlik yorar bıktirir .
Eşiniz odun işte. Siz bir yerlere gidip biraz hava alın
kaç gün geçti hala konuşmuyorum.Arada hiçbişey olmamış gibi konuşmak istediğinin sinyallerini veriyor.Birkaç saat önce de “konuşmayacak söyle” dedi.”Kendi kendime tribe girmişim”.Beni anlamıyor.Hiç anlamıyor.Buna inanamıyorum
 
Merhabalar.Biraz dertliyim yazacaklarım uzun olabilir.Görüşünüze ihtiyacım var.
Eşimde bende memuruz.Evlendikten 2.5 yıl sonra bir evladımız oldu.Bebeğimiz dığana kadar bir kere bile tartışmamıştık.Birbirimizi çok seviyorduk.Bebeğimiz doğduktan sonra sorunlar başladı.Ben hem anne hem iş kadınıydım o sadece iş adamı.Ben geceleri defalarca bebeğimi beslemek için uyanıyordum bazen 1 bazen 3 saat uykuyla işe gidiyordum ama onun hayatında değişen birşey yoktu.Bana yemeğim tam olsun ev hep temiz olsun falan dediği yoktu ama yine de daha fazla efor sarfeden taraf olmak sinirlerimi bozuyordu ama şu birkaç güne kadar arada söylensem de büyük bir problem haline getirmemiştim.Yukarıda bahsettğim mevzuudan dolayı ara ara error verip bunu eşime anlatsam da çözüm adına bişey yapamadı hiç.Anlık oldu bitti yani.Şimdi 2. çocuğumuzda var.7 yıl oldu evleneli ve artık ayrı hayatlar yaşadığımızı ve bunun sebebinin eşim olduğunu düşünüyorum.Covidden dolayı ücretsiz izindeyim çocuklarla beraber evdeyim sürekli.Eşimde vardiyalı çalışıyor yani bazen gece bazen gündüz.Gündüz çalıştığı zaman sabah 7.45te evden çıkıyor akşam 8.15 gibi eve geliyor.Çocuklar 9.30 da kendi de ertesi günde işe gidceeğinden 11 gibi uyuyor.Yani eve geldikten sonra çocuklarla 1.15 dk benmle 2.45 dk geçiriyor.Geçiriyor diyorum ama taş çatlasın benimle de çocuklarla da 15 dk ilgileniyordur.O da sürekli değil tabiiki.Hep tv telefon. Gece çalıştığında akşam 6.45 gibi çıkıyor sabah 8.15 gibi gelip uyuyor öğleden sonra 2.30 gibi kalkıyor.Sonra tv telefon.Evin işine yardım etmiyor.Çocukları parka çıkarmıyor.Çocukların beslenmesiyle ilgilenmiyor.Çocuklarla toplamda 1 saat vakit geçirmiyor.Benimle muhabbet etse de telefon ya da tvyle ilgilenmeyi tercih ettğini fark edebiliyorum.İlk çocuğum doğduğundan beri kendi gönlünden geçerek 1 kere bile dışarı çıkarmadı çocuğu.Hep benim dürtüklememle oluyor.O da oflaya puflaya.Hadi hep beraber şunu yapalım bunu yapalım demem ve ilk etapta gelen uflamaları puflamaları püskürtmem gerekiyor her seferinde.Aynı yatakta bile yattığımız sayılı. Büyük çocuğum beş yaşında Artık odasını ve yatağını alışması gerekiyor ama bunun içinde tek başıma çabalıyoruArtık odasını ve yatağını alışması gerekiyor ama bunun için onunda desteğine ihtiyaım olduğunu açıkça söyledim.Ben 1 yaşındaki bebeğim için geceleri defalarca kalkıyorum halim kalmıyor artk.E büyük çocuğum geceleri yatağa gelimce al götür yatağına geri diyorum hep çocuğu yanıma yatırıp keni gidiyor.Bazende benimle yatmasını kendi istiyor.Gece uyanınca geri yatamıyormuş uykusuz kalıyormuş.Ben 1-2 saatlik uykuyla işe giderken be oluyordu peki.2 gün önce sabrım taştı ve o zamandan beri konuşmuyorum eşimle.Sabah çocukların kahvaltısını yaptırdım eşime de kahvaltı ayırdım kalpli falan.Ufaklığı öğle uykusuna yatırdım hadi gel sen kahvaltını yap ben de çay içeyim bi bardak dedim.Mutfağa gittiğimde ufaklığın her yeri dağıttığını gördüm ve evde yapılacakda kafamda bir sürü iş vardı.Eşime bunları anlatmaya başlayınca bana “halledersin sen” dedi.Ben ısrarla anlatmama rağmen böyle konuşacaksan bi daha bişey hazırlama yemicem falan dedi.Ben hala kendimi ve duygularımı anlatmaya çalışırken yemiyorum dedi gitti.Ben sinir krizi geçirdim.Bir sürü ağladım.Hazırladıklarımı çöpe döktüm.Yapılacak üç beş işi yapıp dışarı çıktım.O zamandan beri konuşmuyorum.Eşimse hiçbirşey olmamış gibi konuşmamı bekliyor sanırımki dün neden hala trip atıyorsun dedi.Arada akşam yemeğini yapar.Ben ısrar edince ev temizliğine yardım eder.Kalp kırmaz sorun çıkarmaz.Sadıktır.Beni sevdiğini söylüyor.Çocuklar olana kadar bunu hissediyordum da ama sevdiğin kişiyle her anını geçirmek istemez misin? Sorumu soruyorum şimdi : EVLİLİK BU MU? Hani hayatları birleştirecektik? Ben çocuklarla yaşıyorum o kendi hayatında. Eşim mi yoksa sürekli yönlendirmem gereken 3. çocuğum mu? Offf çok yorgun hissediyorum kendimi.
Benim esimde cok yogun calisiyor evde bile sürekli telefonu caliyor kendine özel zamani çok az ama buna rağmen cocuklari hiç ihmal etmez onlarla oynar avutur zaman geçirir bunların hiçbiri sizle yada çocuklarıyla vakit geçirmesine engel olmamalı bana biraz bencil gibi geldi insan sevdigini söylemekle olmuyor bunu yaptığı fedakarliklarla size karşı özverili anlayışlı olmakla gösterir bir insan yoksa lafta herkes herkesi sever lafın bir onemi yok bana gore
 
Merhabalar dünyada sadece ben bu dertten muzadaripim sanırdım demek çok varmış böyle kocalar.bizdede durumlar aynı 13 senelik evliyim çok severek evlendik allahı var hala seviyor ama sadece seviyor sıfır ilgi sıfır alaka eve gelir kafası telefonda yatağa gider kafası telefonda birşey sorarsan cevaplar maddi açıdan hiç bir şekilde eksik bırakmaz ama beni çok büyük manevi açıdanyalnız bıraktı defalarca konuştum ama her defasında “yok aşkım sen benim herşeyimsin ama erkekler kadınlar gibi ince düşünemez çok hassassın çok duygusalsın lütfen kendini üzme”bla bla bla artık hepsi zırvalık benim için çünkü gecesi süslü aşk sözleri bir gün sonra yine aynı yoruldum artık yoruldukça dahada herşeyi görmeye kafaya takmaya başladım benimle paylaşmadığı bir şeyi başkasınla konuştuğunu görünce Bile deliye dönüyorum artık çok çok çok yoruldum bıktım kocamı çok seviyorum ama boşanmayı bile aklıma getirir oldum ama üç çocuğum var babam hasta onu asla üzmek istemiyorum aileme hiç bir şekilde hiçbir şey yansıtmam bu sebeple hep içimde yaşaya yaşaya şiştim daha ne kadar gider bu şekilde hiç bilmiyorum ama en çok korktuğum şey başıma geldi böyle bir evlilik. Çok şey istemedim ben halbuki sıcak mutlu huzurlu neşe dolu bir yuva tamam öyleyiz ama çocuklar ve ben eşim hep dışında kaldı hep yanımızdaydı ama sanki hiç yoktu hep işi ön planda hep işi hep işi ... biz her zman 2.planda kaldık yani yazsam daha saatlerce yazabilirim o kadar doluyum. Ben yapamıyorum ama yapabiliyorsan lütfen üzülme gerçekten değmez sen ağlarsın yıpranırsın onlar evin kapısından çıktığı an herşeyi unuturlar
 
X