Nasıl anlatsam bilmiyorum
Dert mi onu da bilmiyorum.
Bu ara gebelik hormonlarımda yüksek etkisi vardır belki de.
Gelelim mevzuya. Eşimin iyi bir işi var geliri gayet iyi fakat onun haricinde ek iş alıyor. Ben çalışmıyorum ama evde sıkılıp üzerine de düşmüyorum.
Bİr dönemde aynı sorunları yaşamıştık bir ara düzelir gibi oldu. Şimdi daha beter bir şekilde aynı hale döndü.
.
Eve geliyor. Biraz gönlüm olsun diye birlikte 1 film izliyoruz. Daha sonra herkes kendi işinin başına çekiliyor. Hatta ayrı odalara. BEnimde kendi uğraşlarım oluyor elişi vs. Ses çıkarmıyorum pek.Problem şu ki:
Pazar günleri bile erkenden kalkıp projesine oturmak istiyor. Son 1 aydır da pazar günleri de şirkete gitmeye başladı. Haftanın 7 günü çalışıyor.
Küsüyorum ağlıyorum hoşlanmadığımı belirtsem de suratta yapsam değişen hiç bir şey yok
Birlikte alışverişe gitmek bir yerleri gezmek bunlar sadece benim hayallerim. Sorun yapıyorum çünkü daha 1 yıllık evliyiz.
4 ay sonra bebek gelecek zaten birlikte yapacağımız şeylerin bir çoğu ister istemez kısıtlanacak.
Bu ara fazlasıyla düşünüyorum. Ona karşı da aşırı ilgisizleştim .Neredeyse yüzünü bile görmek istemiyorum.
Ben alışverişe arkadaşlarımla gideceksem, sıkıntımı onlarla paylaşacaksam, bir çok şeyimi ailemle birlikte yapacaksam ben neden evlendim ki.
İstanbul'la ilgili bir yeri görmek istesem eşimle olmuyor bu .
İşin en kötü yanı ikimizde burada gurbetteyiz. Birbirimizden başka kimse yok. Akraba çevresi yok. Birkaç sayılı arkadaşlarımız var o kadar. Onlarında birçoğu ya karşıda oturuyor yada bize uzak mesafedeler.
Araba olmadığı için otobüsle gezmekten nefret ediyor kendisi. Fakat ben ondan beni al ücra köşelere götür de demiyorum. Bir akşam kendi oturduğumuz semti dolaşsak bu bile yetiyor kafa dağıtmaya.
Oturup bu beklentilerimi konuşamıyoruz da iş ya kavgaya dönüyor ya da ben ağlıyorum dayanamayıp hiç bir şey konuşamıyoruz.
Ona göre ben anlayışsız bir insanım o yoruluyor geliyor işten ben sorun yapıyorum. Ama duruma bakıyorum aldığı maaş iyi Allaha şükür, borcumuz derdimiz yok.3-5 çocuk sahibi değiliz ki onlara yetiştirme derdi olsun.
Benim hakkımdan alıp işine veriyor ve o paradan bereket bekliyor
Bu ara beklentilerimde aşırı arttı. Yani gözüme batıyor her şeyi. Dokunacak olsa elini itesim geliyor. Eş gibi değil ev arkadaşı gibiyiz.
Dert mi onu da bilmiyorum.
Bu ara gebelik hormonlarımda yüksek etkisi vardır belki de.
Gelelim mevzuya. Eşimin iyi bir işi var geliri gayet iyi fakat onun haricinde ek iş alıyor. Ben çalışmıyorum ama evde sıkılıp üzerine de düşmüyorum.
Bİr dönemde aynı sorunları yaşamıştık bir ara düzelir gibi oldu. Şimdi daha beter bir şekilde aynı hale döndü.
.
Eve geliyor. Biraz gönlüm olsun diye birlikte 1 film izliyoruz. Daha sonra herkes kendi işinin başına çekiliyor. Hatta ayrı odalara. BEnimde kendi uğraşlarım oluyor elişi vs. Ses çıkarmıyorum pek.Problem şu ki:
Pazar günleri bile erkenden kalkıp projesine oturmak istiyor. Son 1 aydır da pazar günleri de şirkete gitmeye başladı. Haftanın 7 günü çalışıyor.
Küsüyorum ağlıyorum hoşlanmadığımı belirtsem de suratta yapsam değişen hiç bir şey yok
Birlikte alışverişe gitmek bir yerleri gezmek bunlar sadece benim hayallerim. Sorun yapıyorum çünkü daha 1 yıllık evliyiz.
4 ay sonra bebek gelecek zaten birlikte yapacağımız şeylerin bir çoğu ister istemez kısıtlanacak.
Bu ara fazlasıyla düşünüyorum. Ona karşı da aşırı ilgisizleştim .Neredeyse yüzünü bile görmek istemiyorum.
Ben alışverişe arkadaşlarımla gideceksem, sıkıntımı onlarla paylaşacaksam, bir çok şeyimi ailemle birlikte yapacaksam ben neden evlendim ki.
İstanbul'la ilgili bir yeri görmek istesem eşimle olmuyor bu .
İşin en kötü yanı ikimizde burada gurbetteyiz. Birbirimizden başka kimse yok. Akraba çevresi yok. Birkaç sayılı arkadaşlarımız var o kadar. Onlarında birçoğu ya karşıda oturuyor yada bize uzak mesafedeler.
Araba olmadığı için otobüsle gezmekten nefret ediyor kendisi. Fakat ben ondan beni al ücra köşelere götür de demiyorum. Bir akşam kendi oturduğumuz semti dolaşsak bu bile yetiyor kafa dağıtmaya.
Oturup bu beklentilerimi konuşamıyoruz da iş ya kavgaya dönüyor ya da ben ağlıyorum dayanamayıp hiç bir şey konuşamıyoruz.
Ona göre ben anlayışsız bir insanım o yoruluyor geliyor işten ben sorun yapıyorum. Ama duruma bakıyorum aldığı maaş iyi Allaha şükür, borcumuz derdimiz yok.3-5 çocuk sahibi değiliz ki onlara yetiştirme derdi olsun.
Benim hakkımdan alıp işine veriyor ve o paradan bereket bekliyor
Bu ara beklentilerimde aşırı arttı. Yani gözüme batıyor her şeyi. Dokunacak olsa elini itesim geliyor. Eş gibi değil ev arkadaşı gibiyiz.
