Merhaba hanımlar. Eşimle ailelerden uzakta yaşıyoruz. Eşimin ailesi çok müdahaleci özellikle kv oğullarını hep dizinin dibinde olsun onlara hizmet etsin istiyor, aileme oturmaya gittiğimizde falan rahatsız etmeyelim demez kırk kere ararlar. İki yıl önce yine ziyarete gittik, eşimle 4 gün kvde kaldık, bir gün de annemlerde kalıp evimize dönecektik. Kv eşimi arayıp feroniayı annesine bırak sen gel dedi, eşim de hiçbir dediklerine ses etmez “tamam bakarız” dedi , orda benim kayış koptu aradım kayınvalideme “ayıp ediyorsun o zaman ben niye senin evinde 4 gun kaldım gider annemde kalırdım” dedim, o da bağıra bağıra “herkes kendi evladını özler oğlum benimle kalsın sen de git annende kal haddini bil” dedi ,daha evine adım atmadım. Sonra beni kimse aramadı görümcelerim kendince tavır koydu, bunlar benim için mesele degildi ta ki en son memleket ziyaretimize kadar.
Son ziyaretimizde geldigimiz ilk gün eşim beni anneme bıraktı, cenazeleri vardı ertesi gün taziyeye gidelim dedim, ayaklarına gittim kv lere başınız sağolsun dedim anneme döndüm. Sonra eşim bir kere kapımı açmadı, ablaları çağırmış eşimi yemeğe ve kahvaltıya çağırmışlar onlara gitmiş, gezmişler , halbuki ablasıyla hiçbir tartışmam olmadı, cenaze evine falan gitmiş hergün ben de bekarmış gibi annemlerle vakit geçirdim, arabayı da almadım sırf huzursuzluk çıkmasın diye araba hep eşimdeydi. Son gün tartışma çıkardım eşim de bana sen herkesi siliyosun ama kimsenin üzüldüğü yok dünya senin etrafında dönmüyor dedi. Çok incindim. Uçak biletimi alıp tek basıma evime döndüm.
Geldiğimizden beri jest yok gönül alma yok ama hiç bişey olmamış gibi sırnaşıyor yaklaşıyor aşkımlar bitanemler havada uçuşuyor sanki o kadar şey yaşanmamış gibi. Ama ben o kadar soğudum ki izinli günlerimde eve gelmiyorum arkadaşlarımla vakit geçiriyorum. Severek evlendim tek beklentim her yerde aile yuva olabilmekti, ama eşim hala bunun idrakinde değil, çıkmazdayım.
