Benim sessiz sakin bir yapım var.Öyle yetiştirilmişim.Hani haklıyım savunamam, laf sokarlar cevap veremem.Eşime karşı yani yanlışını gördüğümde hırçınlaşırım ama sanırım yetersiz geliyor.Çünkü onu uyarmama rağmen az geliyor olmalıyım ki uyarı kısa bir zaman geçerli oluyor.Bir yere gittiğimizde gözler fıldır fıldır.Etrafa bakınır hep.Bişiy konuşurum o dinler beni eminim ama etrafa bakınır.Annesi de öyle.Öyle yetişmiş yani ama hep aranıyor gibi bakınması ne bileyim tuhafıma gidiyor.Daha önce de konu açmıştım.İçkiyi biraz kaçırınca bakışlarında daha bi rahatlama meydana geliyor.Gözüne kestirdiği birine ne kadar kalabalıkta olsa sadece o kişiyle bütün gece göz flörtü eder.Rahatsız oluyorum, ölüyorum ,utanıyorum.Uyarıyorum hep bakma diye bakmıyorum diyor.Ama biz ama kız mekanı terk edene kadar devam bu durum.Birgün bu bakışmalar ileri gidecek te beni aldatacak diye çok korkuyorum.Güvenim çok azaldı.İşten eve gelince sürekli soru soruyorum.Naptın bugün nerelere gittin, işin bitince nerde takıldın.O da anlıyo sorularımın nedenini.Uygun bir ortam oluşsa fırsat bulsa aldatır beni heralde. Ne kadar çirkinlik.Benim asla yapmayacağımı bildiği için çok rahat.Ben hep derim askeriyenin ortasına bırak orda gelip bulmazsan beni ben intihar ederim diye.Kendimden o derece eminim derim Ama ona GÜVENEMİYORUM.yaarrdddııımmmm
benden söylemesi...
