ben cocuga kızgın degılım, bana bır zararı yok benımde ona..
ben genel anlamda ınsanlara mesafelıyım, sadece cocuga degıl kı tavrım mesela kayınvalıdem kayınpederım aynı sehırde ama aklıma estıkce ararım gereksız muhabbetlere, fazla samımıyete gırmek ıstemem. ayrıca cocuga gelene kadar esımle bırcok sey yasadık anlatsam belkı o zaman mesafemın nedenını anlarsınız ama uzun hıkaye o kadar seyden sonra da benden ancak bu kadarı olur fazlası degıl ve yıne belırteyım cocuk cok seven bırı degılım, alıp elıme cocuk sevmıslıgım yoktur bu da karakter meselesı...
yoksa ne kızgınım ogluna ne ondan nefret edıyorum o masum bır yavru sadece fazla sımartılmıs durumundan oturu bunu babası da kabul edıyor..çocuga bırsey demıyorum ıcımden kızsam bıle varsa benı rahatsı zeden bır durum babasına soyluyorum, gerekmedıkce konusmuyorum bıle cocukla kı oyle cocuk delısı bırı degılım.
bu kadar....
Kızgın olduğunuzu şu yorumunuzdan çıkardım.
Belki de çocuk sevmediğiniz için dağınıklığa ve diğer olanlara tahammül edemiyorsunuz.
Niyetim sizinle polemiğe girmek değil onu belirteyim.
Sonuçta şunu da gördüm aynı şeyleri konuşamayacğız.
Ne siz beni ne de ben sizi anlayamayacağım.
Boşanmalarda maalesef en büyük yük çocukların üzerinde. Ve ne yazık ki en çok acıyı onlar çekiyorlar.
Böyle olmamasını diliyorum. Ve de aslında bu sadece bizim elimizde...