Okadar aktif bi hayatim vardi ki, bu kadar sorumluluk bana cok agir geliyor.cocuklarimin ikisi de kucuk oldugu icin istedigim zaman istedigim yere gitme lüksüm yok.anneme yada kv birakacak olsam bile esimin gelip beni almasi gerekiyor cunku koca bi bavul 2 kucuk cocukla disariya cikmam pek mümkün olmuyor.
Her konuda ona muhtac olmaktan cok rahatsizim.
Kavga etmiyorum, rica ediyorum.
Buna ragmen bana bu kadar is vermek zorunda misin diyor.. evet zorundayim.
Ben bebegi emziriken büyügün tuvaleti geldiyse ilgilenir misin demek zorundayim, yada ben yemek yaparken kücügü agladiginda oyalayabilir misin demek zorundayim..
Ama o durumu böyle görmüyor, ondan hep yardim dilendigimi dinlenmesine mahal vermedigimi düsünuyor ve ben buna cok üzülüyorum.çunku isin aslı bu degil, isin aslı yetisemiyor olmam.
Aksam 9.30a kadar iki cocukla ilgilenmek düşünüldüğü kadar pozitif bi durum maalesf degil.
Tek çözüm anlatan ve anlatilani anlayan bi es..
Ama biz en başta bunu beceremiyoruz.
Oturup yorulmadan dakikalarca anlattim, yoruluyorsun ama ben de tükeniyorum, biraz destegini bekliyorum diyorum.fakat ben bunlari anlatirken o "hadi bitirde yatalim" modunda dinliyor beni, cok kiriliyorum.
benzer durum benim de. Kızım 18 aylık dıger kızımda 3 aylık. Eşim yardımcı olmuyor daralıyorum cok üzülüyorum.
