eşimle dun gece uzun uzun konustum evin içinde mutsuz oldugumu ve kendimi guvende hissetmediğimi ifade etttim,
ama hemen basladı bagırmaya, cocukmusun sen, nasıl gecıncez barı para bırıktırelım ev alalım cunku kıranın sonu yok ya ısten atılırsam, ya kıra aksarsa ev sahıbı kapıya dayanırsa. işten atılma riski her zaman vardır ama işten atılcam diye kimse eve çıkmasaydı o zaman olurmu oyle sey o zaman hayatımızın sonuna kadar burda oturacagız heralde dedim, oda memnun değilmiş ama sonu olmayan biseye girmek istemiyormus, eger işten kovulursa bu kapı bize kapanırmıs sokakta kalırmıssız. bunlara karsılık ona kendini benim yerime koymasını soyledim sen benim babamla yasasaydın ve o sana s.git deseydi dururmuydun diye sordum, durmazdım dedi, ee ben ne duruyorum o zaman sen gururlusunda ben gurursuzmuyum dedim, ve delirdi sus yeter artık ayrı eve çıkamayız sinir hastası ettin beni kapat su konuyu artık burda oturmak zorundayız baska caremiz yok dedi, o zaman bende calışıyım deyince daha da delirdi sen çalışmayı ne sanıyosun, şalvar giysen vücüt hatlarını gorcekler bilmem ne yaparlar off delirdi bende senin kendine guvenin yok dedim çarptım kapıyı çıktım ve gece yarısı geldi yanıma dedi ki ben baska bir ise basvurdum olursa cıkalım oranın maası daha iyimis, ama kandırıyo beni farkındayım
Eeee kanma be o zaman güzelim, yazık sana.