Merhaba sevgili kadınlar,
Kocam ile ailem arasında kalmaktan çok yoruldum ve açıkçası ne yapacağımı bilemiyorum. Tecrübeli ablalarımın ve kardeşlerimin fikirlerini almak için ve biraz da içimi dökmek için yazıyorum.
Ben yurtdışına çalışmaya tek başıma geldim ve eşimle de iş yerinde tanıştım. Kendisi yabancı ve o da ailesinden uzakta tek yaşıyordu. 4 sene sevgililikten sonra 2 senedir evliyiz.
Bir tedavi için geçen sene Türkiyeye geldik ve eşim ile ailem ilk defa o zaman bu kadar uzun süre aynı evde kaldılar. benim annem maalesef takıntıları olan, birlikte yaşaması zor bir insan. Takıntıları yüzünden hem bizden olmayacak şeyler yapmamızı ister hem de kendisini ilgilendirmeyen her şeye karışır. Kısacası sınır tanımaz bir insandır..
En sıkıntılı konu yemek konusu idi. Benim ailem ne yazık ki hiç bir zaman iyi aşçılar olamadılar. Haliyle bizim yabancı damat evde yemek saati geldiğinde ne yiyeceğini bilemez oldu. üstelik bizim pişirdiklerimizi de annemler beğenmiyordu. Eşim ara sıra kendi yemeğini pişirdi yedi, bazen de dışarıda restoranlara götürdüm böylece atlattık bu dönemi. Ama yemek konusu genel bir problem olmaya başlamıştı.
Sonra biz evimize döndük, ortalık süt liman, herkes mutlu. Ben hamile kaldım ve 9 ayı eşimle çok güzel geçirdik. Bana çok iyi baktı sağ olsun (evin temizliğinden yemeğimize kadar). Zaten 6 senedir de çok iyi geçiniyorduk. Tartışmalarımız çok azdır. Neyse, doğum yakalaştıkça bu sefer doğumu nerede yapacağım konusu gündeme geldi. Eğer annem böyle takıntılı ve zor biri olmasa ben tabii ki memleketimde yapardım. Ancak doğum sonrası bir de bu zorlukları çekmemek için evimin ve işimin olduğu yerde kalmaya karar verdim.
Aslında ben kimseye yardıma gelin diye istekte bulunmadım. Sadece kararımı aileme bildirdim. Tabii hemen onlar da biletlerini aldılar doğumda yardıma gelmek için. annem en az bebeğin 40ına kadar yanımda olmak istediği için 2 aylık bir dönemi bizimle geçirmek üzere geldiler. Keşke sadece ablam gelmiş olsaydı. Ben yaşanacakları önceden bilsem, tek başıma desteksiz doğurmaya bile razı olurdum.
Bu sürece hazırlık yaparken eşimin de kaygıları vardı elbet ama anlayışla karşıladı. Ben de orta yolu bulmak için çok uğraştım. Rahat edebilmek için evi değiştirdik, birlikte düzenledik. Sonuçta evimize ilk defa yatıya geleceklerdi.
Fakat annemler geldikten sonra 3. gün falandı, kocamın anneme karşı tüm toleransı birden sıfırlandı. Hem soğuk davranmaya hem de gördüğü tüm yanlış hareketlerini söylemeye, tavır yaparak göstermeye başladı.
böyle takıntılarına alışık olduğumuz için aile içinde biz ya görmezden geliriz ya da o an kavgalaştıysak yarım saate unuturuz ve normal hayatımıza devam ederiz. Fakat durum kocamla böyle olmadı. Saatlerce günlerce küs kaldı. Küs kaldığı sürede tabii ki yeni anlaşmazlıklar oluyor, ve küslük giderek perçinlendi. Bu arada annem de kocam da her gün üstüme geliyorlar annen şöyle yaptı, kocan böyle yaptı.. bu şikayetlerin bir kısmı da asılsız, yani niyet okuma (bana şöyle baktı, böyle düşünüyor vs).
Neyse ben olabildiğince kocamdan yanayım tabii sürekli savunmadayım. Ama bi yandan da çok doldum. Dedim ki bana hiç bir şikayetle gelmeyin ben hamileyim. Allah var kocam bana şikayet etmeyi kesti ama annem kesmedi. Tabii bunların hiçbirini eşime
söylemedim.
Bu arada bu yemek konusundan ben de rahatsız olamaya başladım çünkü eşim çoğunlukla yapılan yemeği yemiyor (ya tadını beğenmiyor ya da ağır yağlı olduğundan şikayet ediyor) ve kendine sandviç falan hazırlıyor. Ve ben her seferinde kendimi aileme açıklama yaparken buluyorum ve mahçup hissediyorum. Üstelik evin ihtiyaçları ile de ilgilenmemeye başladı. Nasıl olsa benim ailem kendi kendilerine alışveriş yapıyor diye elini cebine pek atmamaya başladı.
Nihayetinde bebek doğdu, ama bizim sorunlarımız artarak devam etti. Kocam resmen daha kötü tavırlar sergiler oldu aileme karşı. Annemin suratına oda kapısını kapattığı oldu.Annem kendince ona bişeyler söylese anlamaya bile çalışmadan “he he” der gibi ifadeler kullanıyordu. Surat hep on karış, annemin de öyle. Ablam da, hatta babam da durumdan rahatsız. Babam dönmek için gün sayıyor resmen. Bir gece anlamadığım bir şekilde bir kavga patlak verdi. Ailemde herkes ayrı ayrı kocam hakkında bana saydırıyor. Hepsini dinledim, tavırları için hak verdiğim şeyler de oldu ve artık savunmaya geçmedim. Artık bu yorumlardan ben de etkilenmeye başladım sanırım. Ailemin mutsuzluğunu kocamla patlaştım o da ayrıca saydırdı tabii. kendi evinde rahat davranamadığını, annemin onu gölge gibi takip ettiğini ve her şeyi eleştirdiğini vs söyledi. Onda da haklı bulduğum noktalar vardı..
Velhasılı ben 6 yıl aşk yaşadığım adamla 20 günde boşanma noktasına geldim. Beni öyle bir soğuttular ki.. sadece annemin eleştirileri ile kalsa, o takıntılı zaten der geçerim ama tüm ailem bir anda eleştiri yağmuruna tuttu.
Her gün şikayet dinleyip her gün onu savunurken buluyorum kendimi. Ailemle sürekli kavga halindeyiz. Kocama da kızgınım çünkü son tartışmamızda anneme etmediği hakaret kalmadı (eleştirileriyle bizi bile isteye ayırmaya çalıştığını düşünüyor). insan bari ilk 1-2 hafta dayanır da sonra sabrı taşar.. daha 3. günden tavır koydu ve ilk haftadan gerginliği yukarı taşıdı. Sanki kocam sadece bana çok iyi davranıyor diğer herkese karşı cimri, soğuk, çekilmez bir tip gibi.. ne olursa olsun onlar benim ailem, benim için biraz daha toleranslı olabilirdi ki ben her eleştiride ona laf söyletmemek için elimden geleni yapıyorum, ailemle her segerinde kavga ediyorum. tek istediğim sevmese de evine gelmiş misafire saygılı davranması. zaten bir süre sonra gidecekler ve senede 10-15 gün görüşeceğiz.
Şimdilik barış ilan edildi ama biliyorum ki bu konu burda kapanmaz. Yemek meselesi çözülmedi mesela. Nasıl ve kimden yana tavır alacağımı bilemez hale geldim. Şimdi bebeğimiz de var. Fikir ve düşüncelerinizi paylaşırsanız sevinirim.
