5-6 yıldır ehliyetim var. 1 yıldır sürücüyüm. Evlendikten sonra eşim sağolsun çok güzel öğretti cesaretlendirdi. İşe gidip geliyorum. Şehir içinde gezebiliyorum. Ama gel görün ki eşime bir türlü kendimi beğendiremiyorum. Kendisi yılların sürücüsü gerçekten çok iyi kullanıyor bişey diyemem ama benimde 1 yıl olduğunu artık daha iyi sürücü olmam gerektiğini söylüyor. Onun dediği gibi yapmazsam iyi sürücü olmuyormuşum. O yanımdayken çok geriliyorum ama tekken öyle rahatım ki. Çok güzel parklar yapıyorum, gayet güzel sürüyorum. O varken çok heycanlanıyorum çünkü her şeye karışıyor en ufak şeye bile. Bazen öyle şansına sürüyormuşsun gibi hissediyorum diyor. Ya 1 yıldır işe gidip geliyorum ne şansı olabilir çok şükür ne kaza yaptım ne bişey.
En başında ben dedim iyi bilmiyorum heycanlıyım acemiyim diye sabırla öğretti. Keşke hiç böyle kozlar vermeseydim eline. Tamam büyük tartışmalar değil bunlar belki ama artık sinirim bozuluyor özgüvenimi kaybedeceğim zaten zar zor kazandım. İlk tek sürüşüm dualar ede ede oldu yani çok heycanlanıyordum.
Dün mesela bi yerden döneceğim, o araba da değildi onu bırakıp gidiyordum yani, bi araba ile karşı karşıya geldim ben yol vermedim genç bir çocuktu zaten geri gitti solumdan ilerledi hızlıca sürdü sinirlendi yani. Ama haklı olan bendim yolun ortasında arabayı durdurmuş arkadaşı ile konuşuyordu yani tam ortalamış yolu ne yapabilirim. Her neyse işe eve geldi eşim sonra diyor orda gördüm seni mesela hatalıydın gördün aracı geri git diyor niye ben gidiyorum dedim o daha rahat gidebilir sokak orası araç yok bişey yok ben caddeden dönüyorum hem yol ortasında niye bırakıyor dedim. Yok diyor allah bilir böyle hataları hep yapıyorsundur sürüyorsun ama şansa bala sürüyorsun ben mükemmel olmanı istiyorum diyor. Dedim daha 1 yıl yani ne bekliyorsun. Böyle ufak bir tartışma yaşadık işte artık hiç süresim de gelmiyor arabayı ama istediği bu zaten.
