Eşim 33 yaşındaydı, ben 25 yaşındaydım. Evleneli 2,5 sene oluyordu. Eşim artık bir bebegimiz olsun istiyordu ama ben 30 yasıma kadar cocuk düşünmüyordum. Çocuk düşkünlüğüm hiç olmadı. Kimsenin bebegini yolda cevirip sevmedim. Yakınımda hiç bebekli insan olmadı. Çok büyük bir sorumluluk oldugunu düşünüyordum. Eşimin çok iyi bir baba olacagına emindim. Eşim de artık yasının geldiğini, benim de cok genç olmadıgımı, evliliğimizin de oturdugunu söylüyordu. Çok stres olmuştum ama istemeye istemeye calışmlara basladık. Yumurtlama dönemlerimde kacıyordum, birleşmeden sonra hemen yıkıyordum falan.İlk aylarda regl oldugumda büyük bir rahatlama yaşıyordum, sonraki aylarda hem rahatlarken hem de neden olmadı acaba diyordum bir yandan da ama bu arada hala kaçıyorum riskli günlerde mümkün oldugunca. Annem beni 16 senelik tedaviden sonra dogurmus, acaba bende de mi bir sorun olabilir mi diye aklımdan geçiyordu. Velhasıl 6 ay kacabildim. 6. ayın sonunda reglim gecikti ve test yaptım, hamileydim. Çok acayip bir duyguydu, hem şaşkınlık hem rahatlama. İnsan içinde bir bebegin oldugunu bilince bir baska oluyor. Sonrası büyük bir sevinç oldu. Bebeğim dogdugunda sanki kırk yıllık anne gibi her şeyi biliyordum, hiç acemilik çekmedim. Bakabilir miyim gibi bir hissim hiç olmadı. Annesi olduguma göre en iyi bakan ben olurum diye düşündüm hep, öyle de oldu. Şimdi iyi ki beklememişim diyorum. Hayatım anlam kazandı. Çocuk sevgisi hiç bir şeye benzemiyor. Şimdi çok daha mutluyuz.
Ve diyorum ki ben 30 yasıma da gelsem 40 yasıma da gelsem hiç bir zaman tam olarak hazır hissedemezmişim kendimi. Böyle büyük bir sorumluluga evet ben her seye hazırım demek kolay bir karar değil. İçinizde biraz ılımlı bir his varsa, bir gün çocuk sahibi olacagım diyorsanız, benim gibi bir tipseniz beklemeyin yapın derim.
