Merhaba,
Daha onceki konumdan beni hatırlayanlar olabilir. Olmayanlar için özet geçeyim. Yanlış bir insanla yanlış bir evlilik yaptım, düğün zamanı ve düğünden sonra bana hakaretler küfürler bagirmalar, beni ve ailemi hazırlıklarla yalnız bırakıp, umursamamalar, dugunden sonra altın peşine düşmeler... şuan boşanmayı planlıyorum fakat benim için en iyi vakti beklemek zorundayım. Çalışıyorum ayrıca okuyorum sınavlarım var.
Ama bu süreç bana işkence gibi geliyor. Aynı yatakta uyumak bile kabus gibi. Cinsel hayatımız zaten yok asla dokundurtmuyorum kendime son bir iki aydır. Kendi uyku sırasında yanaşıyor ama okadar rahatsız oluyorum ki. En son beraber olduğumuzda midem bulanmisti. Kendimi çok kötü hissetmiştim. Şuan aynı yatakta uyumak bile çok zor geliyor. İşten eve geliyor surat 5 karış, sabah uyanıyor surat 5 karış, saçma sapan yersiz iniş çıkışları var. Adam negatiflik abidesi. Bir karıcım der bir saçma sapan birseye sinirlenir, sagi solu yok. Hiç bir sorumluluk almıyor tam anlamıyla, işi dışında. Plan program yok ben demesem ne çöp atar ne fatura öder. Ona her baktığımda bana ve aileme düğün zamanı ve sonraki yaşattıkları ve küfürleri aklıma geliyor iyice tiksiniyorum.
Eşimi zaten artık sevmiyorum yeterince gıcık aldım ama bu süreçte daha da gıcık almaya başladım. Ne yaparsa yapsın ters geliyor. Bi kötülük yapmıyor ama onu görmek bile beni rahatsız ediyor. Evdeki varlığına katlanamiyorum. Birkaç ayım kaldı sabrediyorum, biran önce ayrılsam da gitse bu evden diyorum. Ne olur ne olmaz diye doğum kontrol hapı içiyorum. Okadar bunaldım ki iş-ev döngüsünden kilo aldım ve çok mutsuzum. Hayatımda ilk defa bir doğum günümü pastasız ve mumsuz geçirdim. . Moralim biraz bozuk, paylaşmak istedim.... Biliyorum bunlar dert bile değil ama sadece paylaşmak istedim. Gurbetteyim ve pek arkadaşım yok işten okuldan ve evden başka hayatım yok buara. Allahıma çok şükür sağlıklıyım, kariyer sahibiyim, annem babam hayatta ve sağlıklı. Daha ne isterim ki.
Ben sadece belki benim yaşadıklarımı yaşayan vardır belki biraz güç alırım hemcinslerimden birseyler paylaşırım içim biraz olsun rahatlar diye düşündüm. Gurbette yalnızlık zor ne yazıkki.
Var mı aynı durumda olan? Siz neler yapıyorsunuz.. Nasıl başa çıkıyorsunuz içinde yaşadığınız karanlıkla?
Sevgiler herkese.
Daha onceki konumdan beni hatırlayanlar olabilir. Olmayanlar için özet geçeyim. Yanlış bir insanla yanlış bir evlilik yaptım, düğün zamanı ve düğünden sonra bana hakaretler küfürler bagirmalar, beni ve ailemi hazırlıklarla yalnız bırakıp, umursamamalar, dugunden sonra altın peşine düşmeler... şuan boşanmayı planlıyorum fakat benim için en iyi vakti beklemek zorundayım. Çalışıyorum ayrıca okuyorum sınavlarım var.
Ama bu süreç bana işkence gibi geliyor. Aynı yatakta uyumak bile kabus gibi. Cinsel hayatımız zaten yok asla dokundurtmuyorum kendime son bir iki aydır. Kendi uyku sırasında yanaşıyor ama okadar rahatsız oluyorum ki. En son beraber olduğumuzda midem bulanmisti. Kendimi çok kötü hissetmiştim. Şuan aynı yatakta uyumak bile çok zor geliyor. İşten eve geliyor surat 5 karış, sabah uyanıyor surat 5 karış, saçma sapan yersiz iniş çıkışları var. Adam negatiflik abidesi. Bir karıcım der bir saçma sapan birseye sinirlenir, sagi solu yok. Hiç bir sorumluluk almıyor tam anlamıyla, işi dışında. Plan program yok ben demesem ne çöp atar ne fatura öder. Ona her baktığımda bana ve aileme düğün zamanı ve sonraki yaşattıkları ve küfürleri aklıma geliyor iyice tiksiniyorum.
Eşimi zaten artık sevmiyorum yeterince gıcık aldım ama bu süreçte daha da gıcık almaya başladım. Ne yaparsa yapsın ters geliyor. Bi kötülük yapmıyor ama onu görmek bile beni rahatsız ediyor. Evdeki varlığına katlanamiyorum. Birkaç ayım kaldı sabrediyorum, biran önce ayrılsam da gitse bu evden diyorum. Ne olur ne olmaz diye doğum kontrol hapı içiyorum. Okadar bunaldım ki iş-ev döngüsünden kilo aldım ve çok mutsuzum. Hayatımda ilk defa bir doğum günümü pastasız ve mumsuz geçirdim. . Moralim biraz bozuk, paylaşmak istedim.... Biliyorum bunlar dert bile değil ama sadece paylaşmak istedim. Gurbetteyim ve pek arkadaşım yok işten okuldan ve evden başka hayatım yok buara. Allahıma çok şükür sağlıklıyım, kariyer sahibiyim, annem babam hayatta ve sağlıklı. Daha ne isterim ki.
Ben sadece belki benim yaşadıklarımı yaşayan vardır belki biraz güç alırım hemcinslerimden birseyler paylaşırım içim biraz olsun rahatlar diye düşündüm. Gurbette yalnızlık zor ne yazıkki.
Var mı aynı durumda olan? Siz neler yapıyorsunuz.. Nasıl başa çıkıyorsunuz içinde yaşadığınız karanlıkla?
Sevgiler herkese.
Son düzenleme: