Eşimle ne başından beri sorunlarımız vardı. Ilk etapta dışarda yürürken açık saçık giyinen kadınlara bakması yüzünden başladı sinir krizleri geciriyodum asla kabul etmiyodu bu yüzden cok yıprandım ama ondan soğuduğumu hissetmiyordum bu yüzden asla yapmayacağım bişey ama kavga dövüş devam ettim bikac kere gitmeye kalktım karşımda durdu bırakmadı ama aslada kabul etmiyodu. Sonra çocuğumuz oldu zaten ne olduysa ondan sonra oldu. Ben eşimin naif tarafını sevmiştim bana karşı anlayışlıydı sevecendi bi sorunumuz olduğunda bağıra çağıra kendini anlatmazdı bana karşı hep sakindi daha ilgiliydi daha sevecendi. Son 3-4 aydir eşimi tanıyamıyorum her gecen gun daha kotuye gidiyo bagirmalari başladı anlayisli olan o adam gitti yerine baska bi adam geldi. Bide eskiden gozume batmayan seyleri artik batiyor uzaklaştığımi hissediyorum artik anlasamadigimizi hissediyorum. Mesela trip atma huylari vardi hatta hakli olduğum konuda ben trip atarken sirf ben trip atiyorum diye trip attigi zamanlari biliyorum gozume batmazdi ama ozellikle son zamanlarda artik sanki karsimda bi erkek degilde bi kadin varmis gibi hissediyorum. Cinsel anlamda da normalde erkek daha isteklidir kadin biraz daha cekimserdir cogunlukla erkek gelir kadin istenmeyi sever bizde tam tersi. Cocugu severken (bebegimiz erkek) hitap anlaminda annenin cocugunu sevdigi gibi seviyo. Duygusal anlamda sevmekten bahsetmiyorum baya baya anne çocuğuna nasil hitap ederse oda öyle. Babalar genelde aslanım falan diye sever esim minik kuşum prensim diye seviyo tuhaf geliyo hareketleri. Bi ara senin yuzunden kendimi kadin gibi hissetmiyorum bi kavgamiz oluyo haklida olsam sen kenara köşene cekilip trip atip benim konusmaya gelmemi bekliyosun dedim. Yani ben çıkamıyorum bu işin içinden. Alesi bi yandan en basından beri sorun yaşıyorum bebegim 8 aylik oldu anne yerine koymuyolar sanki onlar olmasa ben cocugumu düşünmüyomusum gibi gelip gidip şunu yaptin mi karnini doyurdun mu altini degistirdin mi o kadar rahatsiz oluyorum ki bu cocuk bu zamana onlar sayesinde geldi sanki. Bi alışkanlık kazandırmaya çalışıyorum mesela kaşıkla yemeye alışsın diye uğraşıyorum yada blendir kullanmaya alışmasın diye uğraşıyorum cocuk aglayinca birak blendirdan gecir biberonla icsin aglatma çocuğu diye geliyo başıma kaynanam sanki ben çocuğuma kotuluk yapiyomusum gibi veya doktor 4 saat ac kalsin ek gidayi yemesi icin dedi uygulamaya calisiyorum kaynanam birak doktoru eziyet etme cocuga ac birakiyosun ver yesin diye basima dikiliyo cocukta aç olmadigi için yediremiyorum ne zaman kaynanama gitsek sinirlerim bozuluyo geri dönüyoruz onceden daha beterdi tasinmak zorunda kaldık dogalgaz baglanmamisti mecbur kaynanama bıraktım eve dondugumde butun gun uyumadi diyo cocugu alıyorum 5 dk sonra kucagima gelince uyuyo laf arasinda anne kokusunu istiyo ondan uyumuyo bi bitse su evin işleri de cocukta duzenine dönse diyorum yok ondan değil hava kapaliydi ondan uyumadi diyo biraz zaman geciyo yine diyorum anneyi ariyo ondan uyumamistir diye yok hava bozuktu ondan diyo yani cocugumun beni aramasi bile zoruna gidiyo. Eşimle aramizdaki sorunlar bu yuzden de arttı ben bisey yapmıyorum yapılana soyleniyorum o bile zoruna gidiyo yapsam kim bilir ne olur. O kadar cok sey var ki artik anlasamadigimizi hissediyorum findik kabugunu doldurmayacak seylere kavga eder duruma geldik ne o naif anlayisli adam kaldi ne sevgisini gösterebilen adam kaldı ne ilgi hepsi degisti annesi hic sorumluluk vermemiş simdi dadılıgıni yapmak bana kaldı