herkese merhaba yeni katıldım zorunda kaldım kimseyle konuşamıyorum burada güzel bir dayanışma var kadınlar arasında..üye olmadan okudum. şimdi de artık içimi dökmek istiyorum...
eşim çok iyi biri etrafında çok sevilen.. çok da sevdik birbirimizi evlendik...bir çocuğumuz oldu... ama olanların önüne geçemiyorsun işte...bazı şeyler oldu hayatımız zor geçti aileler, iş yüzünden zorunlu ayrı kalmalar her şey çok yordu yıprattı...iletişimimiz yok artık...bana hiç bir şekilde sevgi göstermiyor..sanki iki yabancıyız..boşanmak istediğimi söyledim...gerçekten de istiyorum çünkü böyle bir evlilik istemiyorum...hayatım zaten zor birde mu mutsuzluğu çekemiyorum..ama bebeğim için ne iyi bilmiyorum...yeni bir hayata başlamaktan da korkuyorum...eşim sanki bana sinir oluyor her hareketim batıyor..kendi istediklerini yapmak istiyor mutlu olmayacağı şeyleri yapmıyor yada binbir suratla yapıyor..gerçekten artık dayanamıyorum bu haksızlığa..aslında birlerce şey söylemek istiyorum ama düşünmekten okadar yorulmuşum ki buraya yazmaya bile mecalim yok..şimdi boşanmak zorundayım ondan..başka şansım yok aylardır bekliyorum biraz adım atsın diye..ama o adım attığını sandığı anlarda bile lütfedermiş gibi davrandı sanki hep ben hatalıyım ama o affediyor..yaptığım fedakarlıkları buraya yazmak istemiyorum kendimi över gibi..ama cidden psikoloji kalmadı...ayrılmam şart ama çok zorr
eşim çok iyi biri etrafında çok sevilen.. çok da sevdik birbirimizi evlendik...bir çocuğumuz oldu... ama olanların önüne geçemiyorsun işte...bazı şeyler oldu hayatımız zor geçti aileler, iş yüzünden zorunlu ayrı kalmalar her şey çok yordu yıprattı...iletişimimiz yok artık...bana hiç bir şekilde sevgi göstermiyor..sanki iki yabancıyız..boşanmak istediğimi söyledim...gerçekten de istiyorum çünkü böyle bir evlilik istemiyorum...hayatım zaten zor birde mu mutsuzluğu çekemiyorum..ama bebeğim için ne iyi bilmiyorum...yeni bir hayata başlamaktan da korkuyorum...eşim sanki bana sinir oluyor her hareketim batıyor..kendi istediklerini yapmak istiyor mutlu olmayacağı şeyleri yapmıyor yada binbir suratla yapıyor..gerçekten artık dayanamıyorum bu haksızlığa..aslında birlerce şey söylemek istiyorum ama düşünmekten okadar yorulmuşum ki buraya yazmaya bile mecalim yok..şimdi boşanmak zorundayım ondan..başka şansım yok aylardır bekliyorum biraz adım atsın diye..ama o adım attığını sandığı anlarda bile lütfedermiş gibi davrandı sanki hep ben hatalıyım ama o affediyor..yaptığım fedakarlıkları buraya yazmak istemiyorum kendimi över gibi..ama cidden psikoloji kalmadı...ayrılmam şart ama çok zorr