Eski konularimi okumus olanlar esimle problemlerimin oldugunu bilirler.
Kisaca esimin hep kendini ezirmek istememe gibi bir istegi var. Kimseye eyvallahi olmayan (kendi anne babasi dahil, özellikle babaya karsi) bir yapisi var.. Bir diger mevzuda beni ailemin yaninda cok rencide ederdi eskiden, simdi biraz biraz ailemin beni ezdirmeyecegini anladiktan sonra o huyundan vazgecti. Hala yalnizken yapmaya calisir ama eskiye göre az. Simdide ailemle sorunlu. Ailem beni tuttugu icin onlarla sorun yasiyor, konusuyorlar ama ben diken üstündeyim ne Zaman ne olacak diye bekliyorum. Cok yoruldum artik.
Esimde bir eziklik psikolojisi var. Ona biri karsi gelse, hemen ondan soguyor. AsIk suratli, hayata hep negatif bakan bir insan.Gecmiste baba sevgisinden mahrum kaldigi icin olabilir belki, biraz aksi bir adammis kayinbabam. Kayinvalidemde biraz pofpoflamis. Yani cok celiskili büyümüs bir adam. Suan 30 yasinda.
Ben bu adami bu saatten sonra egitebilir miyim? Ne yapmaliyim? Ayrilmak istemiyorum, ama mutsuzum cünkü cok tartisiyoruz, cok yipraniyoruz. Istedigim tek sey herseyi iyi olmasi. Esim eskiye göre biraz daha iyi, o yüzden düzelecegine dair umut var icimde. Nasil yardim edebilirim ona? Psikolaga mi gidelim desem?