eşimle tartıştığımızda enerjim çok düşüyor

gul2016

Popüler Üye
Pro Üye
13 Kasım 2019
6.194
13.184
Sabahtan beri konu açayım mı açmayım mı diye ikilemde kaldım. Bu saate kadar göğsüme manda oturmuş gibi evin içinde pinekledim. Eşimle iyi olduğumuz zaman çok iyiyiz. Çok şükür büyük bir sorunumuz yok ama incir çekirdeğini doldurmayacak bir şeylerden bir tartışma çıkıyor, (genelde benim yüzümden) eşim de biraz kaba tepki veriyor (eşim de asabi biraz bu aralar sinirleri bozuk), ben alttan alıyorum, uzamasın etmesin diye, eşimse sakız gibi uzattıkça uzatıyor. Sonra barışıyoruz ediyoruz falan ama benim tümden enerjim düşüyor. Acaba depresyonda mıyım diye düşünüyorum? Hiçbir şey yapasım gelmiyor. Bir sürü işim var yapılacak, ilgilenmek istediğim şeyler var, hepsi kalıyor. Tüm gün ya bilgisayarda takılmak ya da kedime sarılıp uyumak dışında hiçbir şey yapmıyorum. Saat ilerledikçe daha da dibe çöküyorum, yarın yaparım diyorum bazı şeyleri ama ertesi gün uyanıyorum yine aynı moddayım. Çıkamıyorum bir türlü, her tartışmamızda böyle oluyor. Eşim evde değilken bir şeyler yapayım diyorum, olmuyor. Eşim evdeyse, bana pek karışmaz, zaten barışmışız, sorun yok ama benim de enerjim bitik, yine hiçbir şey yapasım gelmiyor. Ya bu moddan nasıl çıkacağım olmaz ki böyle?
 
Sabahtan beri konu açayım mı açmayım mı diye ikilemde kaldım. Bu saate kadar göğsüme manda oturmuş gibi evin içinde pinekledim. Eşimle iyi olduğumuz zaman çok iyiyiz. Çok şükür büyük bir sorunumuz yok ama incir çekirdeğini doldurmayacak bir şeylerden bir tartışma çıkıyor, (genelde benim yüzümden) eşim de biraz kaba tepki veriyor (eşim de asabi biraz bu aralar sinirleri bozuk), ben alttan alıyorum, uzamasın etmesin diye, eşimse sakız gibi uzattıkça uzatıyor. Sonra barışıyoruz ediyoruz falan ama benim tümden enerjim düşüyor. Acaba depresyonda mıyım diye düşünüyorum? Hiçbir şey yapasım gelmiyor. Bir sürü işim var yapılacak, ilgilenmek istediğim şeyler var, hepsi kalıyor. Tüm gün ya bilgisayarda takılmak ya da kedime sarılıp uyumak dışında hiçbir şey yapmıyorum. Saat ilerledikçe daha da dibe çöküyorum, yarın yaparım diyorum bazı şeyleri ama ertesi gün uyanıyorum yine aynı moddayım. Çıkamıyorum bir türlü, her tartışmamızda böyle oluyor. Eşim evde değilken bir şeyler yapayım diyorum, olmuyor. Eşim evdeyse, bana pek karışmaz, zaten barışmışız, sorun yok ama benim de enerjim bitik, yine hiçbir şey yapasım gelmiyor. Ya bu moddan nasıl çıkacağım olmaz ki böyle?
Hayatınızın merkezinde eşiniz var çünkü. Çocukların anne babası kızınca girdiği psikolojiye giriyorsunuz eşinizle tartışınca. Ama çocuğun hayatının merkezinde anne baba olması normalken sizinki normal değil.

Hemen hemen bütün konularınızda alıyorum bu hissi de söylemek nasip olmamıştı.
 
Hayatınızın merkezinde eşiniz var çünkü. Çocukların anne babası kızınca girdiği psikolojiye giriyorsunuz eşinizle tartışınca. Ama çocuğun hayatının merkezinde anne baba olması normalken sizinki normal değil.

Hemen hemen bütün konularınızda alıyorum bu hissi de söylemek nasip olmamıştı.
Haklısınız yani. Ama benim 43 yaşıma kadar hayatımın merkezinde bir ben vardım. Hani hayatım boyunca hayatımın merkezinde biri olur, anne, baba, eş, sevgili olur da hayatımı hep başkasına adamış olurum, böyle bağımlı bir kişilik olurum falan ama ben tek başıma mutlu olmasını bilmiş bir insanım. Hani bunu hiç yaşamamış, başaramamış bir insan değilim. Niye şimdi olamıyor?
 
Bence sosyalleşin biraz. Hobi vs edinin. Evlilikte tartışma olur niye modum düşsün Allah can sağlığı versin biraz kafanı dinle sonra zaten barışıyorsunuz 😀
evet hobilerim var, çevremde istesem görüşebileceğim, sosyaleşebileceğim insanlar da var ama ben istemiyorum sorun burada, bu ruh halinden çıkmak istiyorum. Barışıyoruz da zaten ama bende bu enerji düşüklüğü geçmiyor.
 
Haklısınız yani. Ama benim 43 yaşıma kadar hayatımın merkezinde bir ben vardım. Hani hayatım boyunca hayatımın merkezinde biri olur, anne, baba, eş, sevgili olur da hayatımı hep başkasına adamış olurum, böyle bağımlı bir kişilik olurum falan ama ben tek başıma mutlu olmasını bilmiş bir insanım. Hani bunu hiç yaşamamış, başaramamış bir insan değilim. Niye şimdi olamıyor?
Niye olamıyor bilmiyorum. Ama karı koca ilişkinizde anne oğul, baba kız ilişkisinin izleri var. Biraz da yoğun kaybetme korkusu. Bu moddan çıkarsanız toparlarsınız bence.
 
Niye olamıyor bilmiyorum. Ama karı koca ilişkinizde anne oğul, baba kız ilişkisinin izleri var. Biraz da yoğun kaybetme korkusu. Bu moddan çıkarsanız toparlarsınız bence.
Ah evet. Ben çocukken annem benim hayatımın merkeziydi ama o zaman da üzgün depresif falan değildim. Annemi 19 yaşımda kaybettim. Sonra hayatımın merkezine kimse girmedi. Babam hastaydı, onu yine hayatımın merkezi haline getirmedim. Ona evde bakıcı tuttum ben işe gittim çalıştım. Kendime kafa izni verip kısa süreli tatillere bile çıktım kendi başıma. Sevgililerim oldu, tartıştık ettik, küstük ettik, tabi insanın modu azıcık düşüyor ama böyle değil, ben yine arkadaşlarımla buluştum, hobilerimle ilgilendim, tatillere gittim, yine tek başıma. Eşimle evlendikten sonra bile tek başıma tatile gitmişliğim var, tek başıma çadır kurdum, o kamp sevmiyor diye vs. Zaman zaman o ayrı takılır, ben ayrı takılırdım. O zaman bile iyiydim. Eski beni özlüyorum ama bu pandemi bitirdi bizi, iki sene boyunca eşimi hayatımın merkezine koydum, hayatımın merkezi bile diyemiyeceğim, benim hayatım yok sadece merkez var, merkezde de o var, şimdi düzelemiyorum bir türlü. Eşim şehire gidiyor, kalıyor, orada hem işlerini görüyor, hem de arkadaşları ile takılıyor. Benimse yapmak istediğim o kadar çok şey var ama içime bir öküz oturmuş sanki, hiçbir şey yapmıyorum oturuyorum öyle.
 
Son düzenleme:
Siz tartışınca düşüyor en azından.
Ben görünce başlıyor enerjim düşmeye :KK53:
eyvah eyvah, o iyi değil. Benim de bazı kişiler enerjimi düşürür onları hayatımdan çıkarmaya bakarım. Eşimle de ciddi sorunlarımız yok ama Kudro'nun dediği gibi onu hayatımın merkezi haline getirmişim. Belki de tartışmayı bahane ediyorum, belki de depresyondayım.
 
Son düzenleme:
Selam gül, dönem dönem hepimiz bu ruh haline bürünebiliriz, sizde de pandemi etkili olmuştur (covid konusundan biliyorum seni), ama biliyorsun ki sağlıklı olan ilgimizi ve enerjimizi birkaç parçaya bölmemiz, tek kişiye kanalize etmemiz değil. O yüzden canın şu an istese de istemese de zorla eski gül olman lazım. Yine çadır kur ayrı takıl arkadaşlarla görüş veya sana ne iyi geliyorsa onları yapmaya tekrar başla.
 
Ah evet. Ben çocukken annem benim hayatımın merkeziydi ama o zaman da üzgün depresif falan değildim. Annemi 19 yaşımda kaybettim. Sonra hayatımın merkezine kimse girmedi. Babam hastaydı, onu yine hayatımın merkezi haline getirmedim. Ona evde bakıcı tuttum ben işe gittim çalıştım. Kendime kafa izni verip kısa süreli tatillere bile çıktım kendi başıma. Sevgililerim oldu, tartıştık ettik, küstük ettik, tabi insanın modu azıcık düşüyor ama böyle değil, ben yine arkadaşlarımla buluştum, hobilerimle ilgilendim, tatillere gittim, yine tek başıma. Eşimle evlendikten sonra bile tek başıma tatile gitmişliğim var, tek başıma çadır kurdum, o kamp sevmiyor diye vs. Zaman zaman o ayrı takılır, ben ayrı takılırdım. O zaman bile iyiydim. Eski beni özlüyorum ama bu pandemi bitirdi bizi, iki sene boyunca eşimi hayatımın merkezine koydum, hayatımın merkezi bile diyemiyeceğim, benim hayatım yok sadece merkez var, merkezde de o var, şimdi düzelemiyorum bir türlü. Eşim şehire gidiyor, kalıyor, orada hem işlerini görüyor, hem de arkadaşları ile takılıyor. Benimse yapmak istediğim o kadar çok şey var ama içime bir öküz oturmuş sanki, hiçbir şey yapmıyorum oturuyorum öyle.
Bir yerden başlamalısınız bence. Kendinizi sosyalleşmeye zorlayın biraz. Yapmak istediklerinizin listesini yapıp zorlayarak başlayın, inanın gerisi gelecek.
 
Muhtemelen rutin yoruyor seni..Temizlik,yemek,es..temizlik,yemek,es..
Senin tabirinle cok basit bir konudan tartisma basliyor.
Rutin yorgunlugunu,sikilganligini ve bitkinligini esin ile olan tartismaniza bagliyorsun..
Aslinda enerjinizi cekmiyor,karsilikli olarak birikmisliklerinizi atiyorsunuz.
Temelinde yatan enerji dusuklugu es ile tartismaktan degil,rutinin agirligi ve bikkinligi altinda ezilmekten kaynakli bence..
Belki de ben yaniliyorumdur ama oyle geldi bir an.
 
Bende tüm gün eşimi düşünen biriyim , onunla iyi de olsam kötü de olsam hep onu düşünüyorum. Çevremde başka kimsenin olmamasından ve ilk önceliğimin o olmasından kaynaklı, bu da kötü bişey gibi duruyor. Tamamen ona bağımlıyım yani mutluluğum da öyle üzüntüm de. Evde olmamdan dolayı da kaynaklı. Belki işe girersem biraz düzelebilir diye düşünüyorum 😅
 
Yani ben başka bı yerden bakıyorum sizin kadar ağır olmasa da bende eşimle veya annem ,babam ,kardeşlerimle tartismişsam böyle bişey yapasim gelmez enerjim düşer ama barışınca geçiyor benim ki . Acaba barissaniz bile hala kafanızda kuruyor musunuz
 
Bence eşiniz manipülatif biri ve bu sizi çok yoruyor.
Yani kavga edince onun üste çıkma çabaları yada size karşı baskici tavırlarınin etkisi altında kalıyorsunuz.
Eşiniz kavgada susmayan dırdır eden biri ve bu da sık sık olmasa bile olayın etkisinden çıkamıyorsunuz.
Yani olayı büyüten sizi sindirmeye çalışan biri.
Sıradan sessiz kısa süren tartışma olsa bu kadar etkilenmezsiniz.
Bir de takıntı varsa oo yeme de yanında yat😒
 
X