- 30 Ocak 2015
- 1.276
- 821
- 123
- Konu Sahibi bendekidurumlar
- #261
ilk yazdığınız doğru evin küçüğüyüm. ben ailenin iyi, akıllı çocuğu olarak görülüyordum. ama ailemin bana baskı yaptılar diyecek kadar büyük bir şeyi olmadı. hep bebek gibi severlerdi hala da öyle. biraz da çocuk ruhluyum girdiğim ortamda kendimi küçük hissederim, belki biraz da ondan konuşmam, görünüşüm de öyle mesela beni 18 yaşında falan sanıyorlarBir şey soracağım ama özelinize girdiğimi düşünürseniz cevaplamak zorunda değilsiniz.
Siz evin en küçüğü müsünüz ya da ortanca kardeş misiniz? Ablanız size göre daha dışa dönük, baskın ve ailenizin sen onun gibi olma diyerek size kötü örnek modellemesi miydi?
Sizi yanlış okumadıysam eğer, sanki siz aslında asosyal içe kapanık sessiz biri olmaktan memnun değilsiniz fakat çocukluğunuzdan beri anneniz tarafından bastırılmış bir çocukluk yaşadığınızdan insanlarla diyalog kurmakta zorluk çekiyor bunu aşamadığınız için de kişiliğiniz bu'ymuş gibi kabullenmek zorunda kalıyorsunuz bence.
Aileniz özellikle anneniz sürekli eleştirdiği için insanların da eleştirmesinden tedirgin oluyorsunuz, çocuk ve ergen psikolojisine hakim arkadaşlarım yanılıyorsam düzeltsinler lütfen, çocuk için anne güven duygusu demektir, annenizle aranızda sağlıklı bir güven duygusu gelişmediği için flört döneminde eşinize güvenmekte, gireceğiniz çevrelerdeki insanlara önyargı geliştirmiş olabilir misiniz acaba?
Bir tek eşimin yanında rahatım demişsiniz, eşiniz sizi olduğunuz gibi kabul ettiği ve artık ona güvendiğiniz için rahatsınız, bir başkasıyla diyalog kurma fikri karakterinizden değil korkuyorsunuz da ondan bence, eleştirilmekten, ne konuşacağınızı bilememekten, ortama adapte olamamaktan korkuyorsunuz.
Bu konuyla ilgili terapi aldınız mı? Bana kalırsa korkularınızı yenerseniz başka insanlarla tanışıp kaynaşabileceksiniz, ayrıca 10 yaş büyük biriyle de arkadaş olunabilir, burada dahi farklı yaşlarda insanlar kendilerinden çok büyük veya küçük kişilerle gayet sağlıklı diyaloglar kurabiliyor, önemli olan herkesin felsefe, bilim, sanat üzerine konuşması değildir, ilgi alanlarına göre frekansı yakalayabilmek lazım bu da korkularınızı yenerek olur.

daha çok ablamla sorunları vardı. şuanda annemle babamla oturup arkadaş gibi sohbet ederiz sorunumuz yok ama ablamın hiçbir konuda aklı başında davranmaması hala ailemi yoruyor ki onunla daha çok ilgileniyorlar.
eşimle de tanıştığımda nerdeyse birkaç gün içinde uzun süredir tanışıyor gibiydik nerdeyse bir tek onunla böyle bir sorun yaşamadım. birbirimize benzediğimiz için olabilir. ama eşim bir kez bile sessizliğim hakkında yorum yapmamıştır.
normalde çok güzel konuşabilecek bir kapasiteye sahip olduğumu ancak kalabalık ortamlarda sırf sessizsin demesinler diye bazen saçmaladığımı düşünüyorum. ki saçmalamışlığım vardır
