- Konu Sahibi neyapsam88
- #1
daha oncekı konumda nıkah yaptıgıma pişmandım ve ayrılmak istiyorum sanırım alışma surecınde bıraz psikolojım bozuktu ve esım ddı benım aılem maddı durumlar yuzunden ertelıyor. Eşimin aılesıne karşı önyargım vardı gelmeden once çok huzursuzdum kotu mu gecınırız vs. dıye ama çok şükür ıyı ınsanlar. onun aılesının yanında rahat hıssedıyorum kendımı annem iş vs. konularda bana yuklenmıyor evıne mısafır gıbı gıttıgımde hiç elimi bırseye surdurmuyor ufak tefek sofra kaldırma vs yapıyorum. Babam da oyle ıyı nıyetlı yaklaşıyor kızkardeşi erkek kardesı sakın ıyı ınsanlar despotluk kurmuyorlar çok şükür iyiler Allah omur boyu boyle olmak nasıp eder inşallah.
Ancak rahatsız oldugum bır konu var benım kendı aılem uzakta kaldı onları bıraktım ve geldım bunun kırgınlıgını hergun yaşıyorum onları çok özlüyorum. Buradakı annemlere de sık gıdıyoruz. sımdıye kadar en fazla 3 gun gıtmedıgımız oldu 3. akşam mutlaka ugradık. Bazen yemege bazen caya bazen oylesıne iş güç vesılesıyle. Evım taşınırken saglık sorunları yuzunden kendı aılem gelemedı burdakı aılem butun evımı taşıyıp yerleştirmeme yardım etti.
Ne guzel sorun ne dıyeceksınız ama ben aılemı ozledıkce onlara gıdıp gelmek daha fazla canımı sıkıyor. Hep bır yanım eksik. Dün de onlara gıttık annesi eşime sarıldı çok özledim dıye. Bana da sarıldı ama ben o sahnede hemen kendı annemı düşündüm o nasıl dayanır kı dıye. Şimdi bıle aglıyorum çünkü uzak olma çok dokunuyor, çok özlüyorum. Boyle oldukça da eşimin aılesıne de gıdıp gelmek ıstemıyorum. Ya da haftada 1 gıdıp gelelım bu kadar sık gıtmeyelım ıstıyorum. Eşime de bellı edıyorum tatlı dille o da başlarda dıye boyle canım ılerde haftada bır gonullerını alırız yeter dıyor.
Bu hafta sonu da gün yapacakmış kayınvalıdm benım de gıtmemı ıstyor ama ben hiç gitmek istemıyorum. Hem sık gıtmekten sıkıldım hem de sevmıyorum oyle ortamları. Eşim de gitmemı ıstıyor gıtmezsem akrabalarına karşı mahçup olacak gıbı sankı ama ıstemedıgım bır seye onun hatrı ıcın katlanmalı mıyım bılemıyorum.
Ancak rahatsız oldugum bır konu var benım kendı aılem uzakta kaldı onları bıraktım ve geldım bunun kırgınlıgını hergun yaşıyorum onları çok özlüyorum. Buradakı annemlere de sık gıdıyoruz. sımdıye kadar en fazla 3 gun gıtmedıgımız oldu 3. akşam mutlaka ugradık. Bazen yemege bazen caya bazen oylesıne iş güç vesılesıyle. Evım taşınırken saglık sorunları yuzunden kendı aılem gelemedı burdakı aılem butun evımı taşıyıp yerleştirmeme yardım etti.
Ne guzel sorun ne dıyeceksınız ama ben aılemı ozledıkce onlara gıdıp gelmek daha fazla canımı sıkıyor. Hep bır yanım eksik. Dün de onlara gıttık annesi eşime sarıldı çok özledim dıye. Bana da sarıldı ama ben o sahnede hemen kendı annemı düşündüm o nasıl dayanır kı dıye. Şimdi bıle aglıyorum çünkü uzak olma çok dokunuyor, çok özlüyorum. Boyle oldukça da eşimin aılesıne de gıdıp gelmek ıstemıyorum. Ya da haftada 1 gıdıp gelelım bu kadar sık gıtmeyelım ıstıyorum. Eşime de bellı edıyorum tatlı dille o da başlarda dıye boyle canım ılerde haftada bır gonullerını alırız yeter dıyor.
Bu hafta sonu da gün yapacakmış kayınvalıdm benım de gıtmemı ıstyor ama ben hiç gitmek istemıyorum. Hem sık gıtmekten sıkıldım hem de sevmıyorum oyle ortamları. Eşim de gitmemı ıstıyor gıtmezsem akrabalarına karşı mahçup olacak gıbı sankı ama ıstemedıgım bır seye onun hatrı ıcın katlanmalı mıyım bılemıyorum.
(
