- 10 Haziran 2011
- 1.029
- 705
- 323
Evliyim 8 ayını bitirmek üzere olan ikiz kızlarım var çok isteyerek hamile kaldım iyiki doğmuşlar onlara yalnız bakıyorum esim yoğun calısan biri coğu zaman geceleri yalnızım gündüzleri yalnızım vardiyalar değisken.
İstanbula atanarak geldim eylüldeki depremden bu yana toparlanamadım çok korkuyorum şuan ücretsiz izindeyim işe dönmek istemiyorum herşeyi bırakıp istanbuldan taşınmak istiyorum burayı sevemedim mutlu değilim evi benimseyemedim eski evimi deli gibi özlüyorum kızlara yemek yapmasam mutfağa girmek istemiyorum iştahım sıfır sekiz kilo verdm dört ayda. Yapayalnız sabahtan akşama kadar çok yoruluyorum bazen geceleri vücudum ağrıyo ağlıyorum esim bir iki saat baksa bakıyorum uyumus kızlar ağlıyor mecbur kalkıyorum biraz oynuyor geri yatıyorlar. Onları cok seviyorum ama bedenen ve ruhen bitik haldeyim bu şehiri neden sevemedim bilmiyorum işin içine depremde girince sanki öylece bekliyormuşum gibi hissediyorum yedinci kattan inemem ya onlara yetişemezsem beni emmiyorlar bişey olsa nasıl doyururum gibi düşünceler psikolojim bitik psikolojik destek almayı düşünüyorum ama herkesin olacak diye bağrındığı şeyi bilerek nasıl mutlu olucam onu bilmiyorum çanta vs hazırladım koydum
kafam çok karışık eşim anca eleştirmeyi ağlama konuşma kötü şeyleri demeyi biliyor senin sağlığın mutluluğun önemli demiyor gitmek istemiyor buradan napalım diyor benim kafamdaysa ciddi ciddi kızlarımı alıp gitmek var fakat tayin hakkım yok istifa etmem lazım elimdeki birikimde beni anca yarım sene idare eder sonra naparım kafayı yemek üzereyim sarılsa korkma burdayım dese yine yetecek koltukta horluyor
İstanbula atanarak geldim eylüldeki depremden bu yana toparlanamadım çok korkuyorum şuan ücretsiz izindeyim işe dönmek istemiyorum herşeyi bırakıp istanbuldan taşınmak istiyorum burayı sevemedim mutlu değilim evi benimseyemedim eski evimi deli gibi özlüyorum kızlara yemek yapmasam mutfağa girmek istemiyorum iştahım sıfır sekiz kilo verdm dört ayda. Yapayalnız sabahtan akşama kadar çok yoruluyorum bazen geceleri vücudum ağrıyo ağlıyorum esim bir iki saat baksa bakıyorum uyumus kızlar ağlıyor mecbur kalkıyorum biraz oynuyor geri yatıyorlar. Onları cok seviyorum ama bedenen ve ruhen bitik haldeyim bu şehiri neden sevemedim bilmiyorum işin içine depremde girince sanki öylece bekliyormuşum gibi hissediyorum yedinci kattan inemem ya onlara yetişemezsem beni emmiyorlar bişey olsa nasıl doyururum gibi düşünceler psikolojim bitik psikolojik destek almayı düşünüyorum ama herkesin olacak diye bağrındığı şeyi bilerek nasıl mutlu olucam onu bilmiyorum çanta vs hazırladım koydum
kafam çok karışık eşim anca eleştirmeyi ağlama konuşma kötü şeyleri demeyi biliyor senin sağlığın mutluluğun önemli demiyor gitmek istemiyor buradan napalım diyor benim kafamdaysa ciddi ciddi kızlarımı alıp gitmek var fakat tayin hakkım yok istifa etmem lazım elimdeki birikimde beni anca yarım sene idare eder sonra naparım kafayı yemek üzereyim sarılsa korkma burdayım dese yine yetecek koltukta horluyor