- 8 Eylül 2016
- 1.244
- 1.093
- 133
- Konu Sahibi aksamustugelen
-
- #1
Merhabalar, buraya her uğradığımda insanların dertlerini okuduğumda şükrediyorum. Tam konu açacakken amaan diyorum seninki de dert mi şimdi bulandırma suları...
Ama bu sefer yazmak, paylaşmak istedim.
Çünkü anlatacak kimsem yok
İnsanın hayatında bir sürü eşik olur. Sanki o eşiği atladığınızda her şey farklılaşır. Ya da farklılaşmak zorunda kalır. Benim hayatımda bir sürü eşik oldu. Ama bu sefer bu eşiği atlatmakta zorlanıyorum.
Anne oldum. Hem de çok cici bir anne oldum. Kendimden şaşarak anne oldum. Kendi yaptıklarıma 'Oha başarıyorum!' diyerek anne oldum. Bir nefesin tüm ömrümden kıymetli olabileceğini öğrenerek anne oldum. Bunları yazarken ağladığıma şaşarak anne oldum.
Ama bazen çığlık atasım geliyor. Hayatımın hiçbir döneminde bu kadar ağır ve esnetemediğim sorumluluklarım olmadı. Haliyle eski hayatımı özlemekten hiç bıkmadım. İlk zamanlar lohusalıktandır dedim. Ama 7 aylık olacak bebeğim. Hala çok zorlanıyorum. Kendime bakarak 'hayır senin hayatın bu değil, sen şuanda şurda şunu yapmalıydın..' diyorum ama kendimi kucağımda çocuk kendime kahvaltı bile hazırlayamazken buluyorum. Emek verip çoğalttığım her şeyin tükendiğini hissediyorum. Mesleğim, hayatım, düzenim..
Ne zaman gerçekten kendimi düşünebileceğim? Beni ben yapan şeylerden o kadar uzak yaşıyorum ki, ne zaman hayatım düzene girecek? Tecrübeli annelerden fikir mi istemeliyim? Bu süreçle nasıl başedebilirim? Basit bir bunalma olsa, uzun süredir devam ediyor geçmez miydi?
Not: Daha önce açtığım konuda rahatsız olduğum için belirtmek istediğim bir şey var, toplu açıklama olsun. KK nick'imden rahatsız değilim. Sosyal medya hesaplarımı aramanıza gerek yok basit bir ailenin en küçük çocuğuyum. Herhangi birinin beni tanıyor olması beni rahatsız etmiyor.
Sabrınıza teşekkürler..
Ama bu sefer yazmak, paylaşmak istedim.
Çünkü anlatacak kimsem yok
İnsanın hayatında bir sürü eşik olur. Sanki o eşiği atladığınızda her şey farklılaşır. Ya da farklılaşmak zorunda kalır. Benim hayatımda bir sürü eşik oldu. Ama bu sefer bu eşiği atlatmakta zorlanıyorum.
Anne oldum. Hem de çok cici bir anne oldum. Kendimden şaşarak anne oldum. Kendi yaptıklarıma 'Oha başarıyorum!' diyerek anne oldum. Bir nefesin tüm ömrümden kıymetli olabileceğini öğrenerek anne oldum. Bunları yazarken ağladığıma şaşarak anne oldum.
Ama bazen çığlık atasım geliyor. Hayatımın hiçbir döneminde bu kadar ağır ve esnetemediğim sorumluluklarım olmadı. Haliyle eski hayatımı özlemekten hiç bıkmadım. İlk zamanlar lohusalıktandır dedim. Ama 7 aylık olacak bebeğim. Hala çok zorlanıyorum. Kendime bakarak 'hayır senin hayatın bu değil, sen şuanda şurda şunu yapmalıydın..' diyorum ama kendimi kucağımda çocuk kendime kahvaltı bile hazırlayamazken buluyorum. Emek verip çoğalttığım her şeyin tükendiğini hissediyorum. Mesleğim, hayatım, düzenim..
Ne zaman gerçekten kendimi düşünebileceğim? Beni ben yapan şeylerden o kadar uzak yaşıyorum ki, ne zaman hayatım düzene girecek? Tecrübeli annelerden fikir mi istemeliyim? Bu süreçle nasıl başedebilirim? Basit bir bunalma olsa, uzun süredir devam ediyor geçmez miydi?
Not: Daha önce açtığım konuda rahatsız olduğum için belirtmek istediğim bir şey var, toplu açıklama olsun. KK nick'imden rahatsız değilim. Sosyal medya hesaplarımı aramanıza gerek yok basit bir ailenin en küçük çocuğuyum. Herhangi birinin beni tanıyor olması beni rahatsız etmiyor.
Sabrınıza teşekkürler..