- 7 Haziran 2019
- 2.459
- 3.456
- 83
- Konu Sahibi Visnekralicesi
-
- #1
Evet dediklerinize katılıyorum benim çocuğum yok evliliğim çok kısa sürmüştü.Evet özlüyor insan ama neyi özlüyor biliyor musun içindeki umudu,17 18 yaşlarında da bi şey yoktu hayatımızda ama umudumuz vardı mutlu olacağımıza dair şahane bi aşk yaşayacağımıza sevileceğimize dair yaşayamayınca şu an bu yaşlarda umut kalmıyor yaşanan yaşandi payımıza bu düştü deniliyor ve umutsuzluk çöküyor bende 2 çocukla boşanıyorum sende çocuk yoksa yine de kendin için bi seyler yapabilirsin gezmek tozmak kurslara gitmek gününü dolu dolu yaşamak gibi
Halen çok gençsin arada gelir bu hisler normal sen her gün güneşin doğuşuna bak bütün karanlıklar aydınlığa çıkar karamsarlığa lüzum yok:) sen kendinin hem dostusun hem düşmanı ona göre tarafını seç :) kendine sarıl kendini dinle kendini sev önce mutluluk da bu değil midir?başkalarından kendimizi unutuyoruz.Sizde geçmişinizi özlüyor musunuz ben çok özlüyorum , ergenlik çağında yeni yetişirken dinledigim şarkılar kurduğum hayaller, herşey güzel olucak hissi arkadaşlarım, o heyecan yemeği hızlı hızlı yeyip arkadaşlarla buluşmak için evden çıkışım yoldaki o mutluluğum , o zamanlar farkında değildim ama ben yürümüyor uçuyor muşum ne kadar mutluydum , artık herşey eskide kaldı ne o arkadaşlar nede mutluluğum var şimdi, eski eşimden de boşandıktan sonra yaşlı teyzeler gibi oldum 29 yaşındayım hayattan ve insanlardan hiçbir beklentim yok günlerim huzursuz sakin geçsin yeter kafasındayım sağlık olsun diyorum, hele hele biriyle tanışıp duygusal birşeyler yaşama fikri bile içimi sıkıyor bir daha o yollara girmek bana çok yorucu geliyor, kendi halimde sessiz sakin ömür geçiren biriyim, ne istediğimide bilmiyorum beni ne mutlu eder içimdeki ışık nasıl yanar bilmiyorum, öyle bir içimi dökmek istedim.
Bende özlüyorummm hemde cokkkSizde geçmişinizi özlüyor musunuz ben çok özlüyorum , ergenlik çağında yeni yetişirken dinledigim şarkılar kurduğum hayaller, herşey güzel olucak hissi arkadaşlarım, o heyecan yemeği hızlı hızlı yeyip arkadaşlarla buluşmak için evden çıkışım yoldaki o mutluluğum , o zamanlar farkında değildim ama ben yürümüyor uçuyor muşum ne kadar mutluydum , artık herşey eskide kaldı ne o arkadaşlar nede mutluluğum var şimdi, eski eşimden de boşandıktan sonra yaşlı teyzeler gibi oldum 29 yaşındayım hayattan ve insanlardan hiçbir beklentim yok günlerim huzursuz sakin geçsin yeter kafasındayım sağlık olsun diyorum, hele hele biriyle tanışıp duygusal birşeyler yaşama fikri bile içimi sıkıyor bir daha o yollara girmek bana çok yorucu geliyor, kendi halimde sessiz sakin ömür geçiren biriyim, ne istediğimide bilmiyorum beni ne mutlu eder içimdeki ışık nasıl yanar bilmiyorum, öyle bir içimi dökmek istedim.
Dediğiniz doğru , bende Yalının zalim adlı şarkısını duyunca bir tuhaf oldum :)Benim en büyük korkum alıştığım şeylerin, sevdiğim insanların değişmesi.Çocukluk anılarımda güzel hatırladığım insanlarla araya küslük girmesi.
Eskiden sorumluluklarımızın olmadığı günleri özlüyorum. Her şey ne kadar basit, ne kadar kolaymış. Aslında eskiden şikayet ettiğim şeyleri bile özlüyorum. Ailemle çıktığım uzun yolculukları, kuzenlerimi, geçirdiğimiz yazları, arkadaşlarımı, hayallerimi, dinlediğim şarkıları, duvarlarıma astığım posterleri...
Sanırım eylül depresyonundayım ben de:) Geçen hafta eskiden dinlediğim bir şarkıyı dinleyince uzunca bir süre ağladım.
Aslında o günleri değil de o günlerde hayalini kurduğum hayatı özlüyorum sanırım. Neyse bu kadar duygusallık yeter.
Malesef bir çoğumuz bunu özlüyormuşuz aslındaHaftalardır bunu düşünüyorum. Çok güzel bi geleceğim olduğuna ve istediğim her şeyi yapabileceğime inandığım günler. O çabamı, enerjimi, sürekli motive halimi çok özlüyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?