• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

eşyadan ayrilamamak

Ayyynisi bende var. Kirik bozuk paramparca bi seyi bile kirk kere dusunurum atmak icin, icim acir. Onunla ilgili mutlaka kurdugum bi bag vardir cunku. İlk defa kendim gibisine rastladim. Yorumlari dikkatle takip edecegim
 
İstifcilik hastalığı var sizde bir ara trt hd de proğramlar oluyordu bu durumu anlatan
 
Bende kızımın daha herhangi bir eşyasını atamadım ya da veremedim bakalım ne olacak 2,5 olucak yakında ana ilk giydiği kıyafetler fln hep duruyor
 
nirra .!.:
Bende okumayı çok severim, ve yaklaşık 20 30 tane kitabımi çok üzülerek hediye ettim çünkü evde koyacak yer yok çocuklarımin esyalarindan. Kitaplarımi verirken sanki dostlarımdan ayrılmışım gibi hissetmistim
Genişletmek için tıkla...

Okunacak kitapları veriyorum da bir dönem yerel yayınları bile takip ediyordum, o dergileri atamıyorum mesela. Yaşlandıgımda çöp eve dönerse diye korkuyorum. Oysa küçükken böyle olan birine çok kızardım...
Konunuzdaki "kopamama, bag kurma" aslında ciddi şeyler, şimdiye kadar pek düşünmemiştim bu konu üzerinde.
Tepkileriniz bence de abartılı ama bugun sizin gibi aglamıyor olmam, içine gömüldügüm bir tuhaflık olmadıgı anlamına gelmiyor.
Konunuzu takipteyim, normal olmadıgını biliyor ve çözüm arıyorsunuz, yük oldugunu hissediyorsunuz sonuçta. Sizde de degisim olursa yazarsanız çok memnun olurum.

tatlialirim .!.:
Biraz radikal karar alip uygulamak gerekiyor. Ben cocuktan sonra mecburen degismek zorunda kaldim. Yani mecburi bir cöpe atma dönemi basladi. Kirilan, yirtilan dökülen o kadar cok sey oluyor ki. Baktim cocuguma kiziyorum vicdan yaptim. Cocuk bu kiracak dökecek malim cocugumdan kiymetli degil dedim ve degistirdim kendimi.
Okumayi sevsem de su aralar hic zamanim yok. Hamileyim beyin yerine baska birsey var sanki ve masa basinda oturamiyorum. Cocuklar büyüyünce yapmam gereken cok sey var. Ehliyet ve dil ögrenmek gibi. Zor durumdayim su aralar.
Ben herseyimi saklarim ve deger veririm. Kitap olsun, kalan yemek dahi olsun atmiyim derdindeyim. Ama bu sekilde yasanmiyor.
Esim bir iki kizdi bana atsana sunlari diye. Hakliydi. Huyumu degistirmem gerektigini biliyordum. Her daim düzenli bir ev istiyorum artik. Inan cok ferahladim. Toplu düzenli ve temiz oldum. Ihtiyacim disi herseyi elden cikarmak istiyorum. Ve birkac kere yapinca gerisi geliyor.
Ama esyalarla aramda ciddi bir duygusal bag olusuyordu. Su an cok baska bir insan oldugumu hissediyorum. Hicbir esyaya baglanmiyorum. Cünkü biliyorum ki o esyaya birsey olsa cok canim yaniyordu ve hic saglikli bir iliski degildi.
Genişletmek için tıkla...

Kendime dair burada pek yazmak istemesem de düzen takıntım var diyeyim. Öyle yıgın oluşturma şeklinde bir istifçilik degil benimki.
Elden çıkaramama, kimseyle paylaşamama, sanki bir canlıymışcasına sayfaların yıpranmamasına özen gösterme gibi şeyler var.
Ödünç verdigim birşey vaktinde gelmezse ya da aynı özen gösterilmezse bu konuda yakınlarımın kalbini de kırarım, acımam. Ama ne için? Alt tarafı bir materyal, bir insandan daha mı mühim?..

Yakın ilişki kurdugum insanlar da bana benziyor... Yani sizdeki gibi uyaran birinden ziyade hep beraber toplayalım kafasında oluyoruz. Tabii başka ilgi alanları ile de birleşince tam anlamıyla istifçilik oluyor bizimki.
Bu huydan vazgecmeniz için eşiniz haricinde birinin müdahalesi, izleyip gördügünüz birşey veya sizi etkileyen bir durum oldu mu? Dilerseniz özelden de yazabilirsiniz.
 
okb belirtisiydi sanirim bu bazilarinda esyadan vazgecememe asiri titizlik heryerden mikrop kapacagini dusunme gibi cesitli belirtileri vardi.
gorumcemde sizin gibi bi taragi var inanin 3 tane teli kalmis sirf atamadigindan degisemediginden onu kullaniyo
 
stepanova .!.:
Okunacak kitapları veriyorum da bir dönem yerel yayınları bile takip ediyordum, o dergileri atamıyorum mesela. Yaşlandıgımda çöp eve dönerse diye korkuyorum. Oysa küçükken böyle olan birine çok kızardım...
Konunuzdaki "kopamama, bag kurma" aslında ciddi şeyler, şimdiye kadar pek düşünmemiştim bu konu üzerinde.
Tepkileriniz bence de abartılı ama bugun sizin gibi aglamıyor olmam, içine gömüldügüm bir tuhaflık olmadıgı anlamına gelmiyor.
Konunuzu takipteyim, normal olmadıgını biliyor ve çözüm arıyorsunuz, yük oldugunu hissediyorsunuz sonuçta. Sizde de degisim olursa yazarsanız çok memnun olurum.



Kendime dair burda pek yazmak istemesem de düzen takıntım var diyeyim. Öyle yıgın oluşturma şeklinde bir istifçilik degil benimki.
Elden çıkaramama, kimseyle paylaşamama, sanki bir canlıymışcasına sayfaların yıpranmamasına özen gösterme gibi şeyler var.
Ödünç verdigim birşey vaktinde gelmezse ya da aynı özen gösterilmezse bu konuda yakınlarımın kalbini de kırarım, acımam. Ama ne için? Alt tarafı bir materyal, bir insandan daha mı mühim?..

Yakın ilişki kurdugum insanlar da bana benziyor... Yani sizdeki gibi uyaran birinden ziyade hep beraber toplayalım kafasında oluyoruz. Tabii başka ilgi alanları ile de birleşince tam anlamıyla istifçilik oluyor bizimki.
Bu huydan vazgecmeniz için eşiniz haricinde birinin müdahalesi, izleyip gördügünüz birşey veya sizi etkileyen bir durum oldu mu? Dilerseniz özelden de yazabilirsiniz.
Genişletmek için tıkla...

Esyami zaten düzenli saklarim, incitmemek güzelce korumak cok önemliydi benim icin. cocuk olunca herseye yetisemeyince düzen kayboluyor fakat. Esim buzdolabinda biriktirmemi sevmez at der. Kullanmiyorsan at der. O da biriktirmeyi sevmez herseyi atar. Lazim olan seyleri de atar bazen.
Orta yolu bulduk cok sükür. Benim hala ilkokuldan kalma not defterlerin yazilmis cizilmis hersey minik kutular halinda saklaniyor eski evimde. Eskisi gibi degilim gerci. Kizimin tirnaklarini ilk kestigimde ilk tirnagi diye saklamak istemistim de sonradan tuttum kendimi.
Daha bircok seyi saklamak isterken atmaya calistim. Yardim almadan üstesinden geldim. Fakat zor oluyor. Esyalara verdigim sevgiyi kizima veriyorum. Onu aglarken görmek egitti diyebilirim. Neyi kirarsa kirsin, neyi oynarsa oynasin dedim. Benim dönüm noktam kizima olan sevgim oldu diyebilirim. Esya yüzünden minik kalbini kirmaya basladigimi hissettigim an bütün esyalarin degeri gitti gözümde. Bir göz yasina hicbirsey degmez.
 
tatlialirim .!.:
Esyami zaten düzenli saklarim, incitmemek güzelce korumak cok önemliydi benim icin. cocuk olunca herseye yetisemeyince düzen kayboluyor fakat. Esim buzdolabinda biriktirmemi sevmez at der. Kullanmiyorsan at der. O da biriktirmeyi sevmez herseyi atar. Lazim olan seyleri de atar bazen.
Orta yolu bulduk cok sükür. Benim hala ilkokuldan kalma not defterlerin yazilmis cizilmis hersey minik kutular halinda saklaniyor eski evimde. Eskisi gibi degilim gerci. Kizimin tirnaklarini ilk kestigimde ilk tirnagi diye saklamak istemistim de sonradan tuttum kendimi.
Daha bircok seyi saklamak isterken atmaya calistim. Yardim almadan üstesinden geldim. Fakat zor oluyor. Esyalara verdigim sevgiyi kizima veriyorum. Onu aglarken görmek egitti diyebilirim. Neyi kirarsa kirsin, neyi oynarsa oynasin dedim. Benim dönüm noktam kizima olan sevgim oldu diyebilirim. Esya yüzünden minik kalbini kirmaya basladigimi hissettigim an bütün esyalarin degeri gitti gözümde. Bir göz yasina hicbirsey degmez.
Genişletmek için tıkla...

Kitabın sayfalarını kırışmış şekilde getiren samimi bir arkadaşımı azarlamaktan ve özür dilemekten yoruldum mesela.
Gerçi masa düzeni vb şeylerde de kızabiliyorum. Onun huyu öyle unutkan ve dagınık, ben de böyle bir manyagım deyip karşılıklı olarak tolere ediyoruz.
Hatta genelde insanlara verdigim tepkilerde hak verilir çünkü diger arkadaşlarım da takıntılı.
Böyle anlatınca büyütülmeyecek şeyler gibi duruyor ama yarın bir gün konu sahibinin bebek arabası ya da sizin tırnak gibi abartılı şeyler düşünmeyecegimin garantisini kim verebilir ki?.. gereginden fazla anlam yükleyen, üstelik her şeyin sistemli düzenli olmasını isteyen biriyim sonuçta.
Son cümleniz cok dogru, çocugum yok ama yetişkinler diye değersiz degil kimse, hiçbir eşya için kalp kırmaya degmez. Umarım benzer bir aydınlanma yaşarım ben de.
 
stepanova .!.:
Kitabın sayfalarını kırışmış şekilde getiren samimi bir arkadaşımı azarlamaktan ve özür dilemekten yoruldum mesela.
Gerçi masa düzeni vb şeylerde de kızabiliyorum. Onun huyu öyle unutkan ve dagınık, ben de böyle bir manyagım deyip karşılıklı olarak tolere ediyoruz.
Hatta genelde insanlara verdigim tepkilerde hak verilir çünkü diger arkadaşlarım da takıntılı.
Böyle anlatınca büyütülmeyecek şeyler gibi duruyor ama yarın bir gün konu sahibinin bebek arabası ya da sizin tırnak gibi abartılı şeyler düşünmeyecegimin garantisini kim verebilir ki?.. gereginden fazla anlam yükleyen, üstelik her şeyin sistemli düzenli olmasını isteyen biriyim sonuçta.
Son cümleniz cok dogru, çocugum yok ama yetişkinler diye değersiz degil kimse, hiçbir eşya için kalp kırmaya degmez. Umarım benzer bir aydınlanma yaşarım ben de.
Genişletmek için tıkla...

Insallah sizi de birsey motive eder bu konuda.
Su konuda haklisiniz yani bazen kendimize göre cok dogru tepkiler veriyoruz. Lisede ödünc verdigim kalemi geri istedigimde bilmiyorum diyen kizin rahatligina inanilmaz sinirlenirim. O kalemi kapagi kayip ve catlamis bir sekilde yerde bulmustum herkes siniftan dagilinca. Iste bana bunu hic yapmamalari gerekir. Arkadasim olursa bunlari bilir. Bu davranis sekli beni eder. Yaptiklarimdan ve yapacaklarimdan özür de dilemem. Baskasinin malina da cok dikkat ederim. Ödünc almak bile istemem. Sanki canini emanet ediyormus hissi olur bende. Strese girerim onu verene kadar.
Eski ben i saymakla bitmez ama su an cok rahatim. Tabi kendi cocuguma karsi bu sekildeyim. Cevreme karsi sinirliyimdir. Öyle seyler yasamacak sekilde kurdum cevremi ve düzenimi. Kizim da baskasinin evine gittiginde cok kücük olmasina ragmen dokunmaz birseye. Izin ister cok isterse de. Esyaya saygi gösterir. Bu böyle oturdu. Iyi mi kötü mü bilmiyorum. Baskasinin herhangi birseyini ellemeyiz.
 
Aman çöp eve dönüşcek kadar olmada.
Diger esyalara boyle degilsen belki cocugunun kullandigi araç oldugundan duygusala bağlamışındır.
Bende küçükken bir tane terligim vardi. Allah seni inandirsin 10 sene giydim terligi. Ayaklarim kucuk buyumedi zaten. Alirken buyuk almislar. Malima deger veririm. Ayakkabilarim felan hic oyle yipranmaz. Her esyami da veririm başkalarına. Ama terlikler artık ayagila olmuyordu. Annem vereyim komsuya demişti. Bende gizlice terliklerime mektup yazdim :( ve mektupla birlikte terliklerimi yakmistim bahcede. Nasil bir manyaklik sen düşün. Benden baskasina yar olmicaksin kafasina girmistim.
 
MerveOkanAsk .!.:
Aman çöp eve dönüşcek kadar olmada.
Diger esyalara boyle degilsen belki cocugunun kullandigi araç oldugundan duygusala bağlamışındır.
Bende küçükken bir tane terligim vardi. Allah seni inandirsin 10 sene giydim terligi. Ayaklarim kucuk buyumedi zaten. Alirken buyuk almislar. Malima deger veririm. Ayakkabilarim felan hic oyle yipranmaz. Her esyami da veririm başkalarına. Ama terlikler artık ayagila olmuyordu. Annem vereyim komsuya demişti. Bende gizlice terliklerime mektup yazdim :KK43: ve mektupla birlikte terliklerimi yakmistim bahcede. Nasil bir manyaklik sen düşün. Benden baskasina yar olmicaksin kafasina girmistim.
Genişletmek için tıkla...
Çok hoş. En azından ya benimsin ya topragin olayı olmuş. Bi başkasında görseydin terlikleri ve senin gibi özenle kullanmasaydi eminim canın yanardi.
 
Kusura bakmayın herkese bazen cevap yazamıyorum ama yorumları okuyorum.

Yorumlardan sonra Düşündümde ben ufakliktan beri malımin kıymetini hep bildim. Hatta söyleki okuldan çıkalı 20 sene olmasına rağmen hala silgim var okuldan kalma.
Evimde çok eşya sevmiyorum. Dağınıklığı da hiç sevmiyorum , çocuklarım küçükler ve cok oyuncakları var, günlük Evimi bazen bir çok kez süpürürüm ve gelip geçerken toparlarim. Gerekenin dışında eşya almiyorum. Ama işte olan esyalarimada baglaniyorum. Bi kaç sene evvel camasirmakinem bozulmuştu değiştirdiğimde onada üzülmüstüm. Daha çok bana ait olan yani kendi kullandığım esyalara baglaniyorum.
 
Çok enteresan bir durummuş gerçekten. :KK51:
Biraz daha devam ederse bence ciddi bir sorun olabilir. Takıntınız psikolojik bir hastalık olabilir, biraz kendinizi gözlemleyin devam ederse psikolojik bir yardım alın. Gerçekten böyle küçük küçük sorunlar ilerde büyük şeyler çıkartıp daha boyutunu arttırabilirler.
 
Başka hiç bir eşyaya bu şekilde uzulmediyseniz bastırılmış duygulardir yaşadığınız.
Birde bir yerde , " sanki yavrumun çocukluğunu veriyormusum gibi hissediyorum " demişsiniz.
Evladiniza karşı vicdan azabiniz mi var yoksa cocuklugunuz sıkıntılı mi gecti ?

Ya bugünden ya dünden mutlaka içinize attığınız bir duygudur bu diye düşünüyorum.

Verdiniz mi arabayı ? Şimdi neler hissediyorsunuz ?
 
1Sen .!.:
Başka hiç bir eşyaya bu şekilde uzulmediyseniz bastırılmış duygulardir yaşadığınız.
Birde bir yerde , " sanki yavrumun çocukluğunu veriyormusum gibi hissediyorum " demişsiniz.
Evladiniza karşı vicdan azabiniz mi var yoksa cocuklugunuz sıkıntılı mi gecti ?

Ya bugünden ya dünden mutlaka içinize attığınız bir duygudur bu diye düşünüyorum.

Verdiniz mi arabayı ? Şimdi neler hissediyorsunuz ?
Genişletmek için tıkla...
Hayır alacak kişi randevulasmamiza rağmen yarım saat kala mesaj yazdı gelemiyorum diye. Hatta ben arkadaşıma anlatmıştım durumu telefonda ağlayarak oda randevu saatine az bişey kala bana geldi madem sen veremiyon ben veririm o halde diye . Ama öğlen çocuğumu son kez bindirip mahallede tur attım ve negatif ne olabilir diye düşündüm. Ve dedim yok yok bebeğim büyümüş artık buna binemez, bu benim bahanem olsun diye kendimi kandırmaca oynadim. Sonra arabayi kilere tekrar götürüp bi güzel örttüm. Dahada uğrayıp bakmadım yani.
Soruya gelince arkadaşlarım sözkonusu çocuklarım olduğunda anında kartala dönüsüyorsun der. Vicdan yapacak hiç bir durum yok çok sahiplenir herseyleriyle ben ilgilenirim. Herseylerinden haberim olsun isterim.

Geçen hafta olay pazar günü olmuştu bense çarşamba bir psikoloğa gittim genelde çocuklarıma olan tavirlarimdan konuştuk herseyin olmasi gerektiği gibi davrandığımi söyledi. Ama bende sizin dediğiniz gibi bazı bastırılmış duygular diyorum, zira bi kaç sene evveline kadar önümde adam kesseler kipirdamazdim. Doğumlardan sonra hele son çocuğumdan sonra aşırı derecede hassas oldum öyleki cizgifilmlere bile agliyorum.
 
nirra .!.:
Hayır alacak kişi randevulasmamiza rağmen yarım saat kala mesaj yazdı gelemiyorum diye. Hatta ben arkadaşıma anlatmıştım durumu telefonda ağlayarak oda randevu saatine az bişey kala bana geldi madem sen veremiyon ben veririm o halde diye . Ama öğlen çocuğumu son kez bindirip mahallede tur attım ve negatif ne olabilir diye düşündüm. Ve dedim yok yok bebeğim büyümüş artık buna binemez, bu benim bahanem olsun diye kendimi kandırmaca oynadim. Sonra arabayi kilere tekrar götürüp bi güzel örttüm. Dahada uğrayıp bakmadım yani.
Soruya gelince arkadaşlarım sözkonusu çocuklarım olduğunda anında kartala dönüsüyorsun der. Vicdan yapacak hiç bir durum yok çok sahiplenir herseyleriyle ben ilgilenirim. Herseylerinden haberim olsun isterim.

Geçen hafta olay pazar günü olmuştu bense çarşamba bir psikoloğa gittim genelde çocuklarıma olan tavirlarimdan konuştuk herseyin olmasi gerektiği gibi davrandığımi söyledi. Ama bende sizin dediğiniz gibi bazı bastırılmış duygular diyorum, zira bi kaç sene evveline kadar önümde adam kesseler kipirdamazdim. Doğumlardan sonra hele son çocuğumdan sonra aşırı derecede hassas oldum öyleki cizgifilmlere bile agliyorum.
Genişletmek için tıkla...
Pardon sadece tarihlerde hesap hatası var ama umarım sorun olmaz . Konum fake sanilmasin.
 
Evet bayanlar bana gelişmeleri bildir diyenler için konumu kilerden cikardim.
geçen hafta çocuk arabasını tekrar internete koydum fiyatını makul tuttum ve yaklaşık 8-9 kişi hemen almak istedi. Dün Telefonla arayan ilk kişiye söz verdim bugün gelip aldı ama çok beğendi çok mutlu oldu onun bu tepkisi beni çok memnun hatta mutlu etti. Üzülmeden götürüp arabasına kadar yerlestirdim. Arkamı döndüm ve evime geldim. Herhalde konu açtıfim dönemde duyguyoğunluğu yasiyordum, bilemiyorum.
ilgi ve alakanizdan dolayi çok tesekürler
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back
X